INGOLDEN

Υποστηρίζω, λοιπόν, ότι ο μοναδικός λόγος που θα είχα για να δοκιμάσω να ξεφύγω από την άγνοια, θα ήταν η τρυφερότητα και η εμπιστοσύνη ενός δασκάλου ή μιας δασκάλας που θα μου πρόσφερε ανιδιοτελώς αγάπη και θα μου υποδείκνυε μια πορεία. Τότε μόνο η μάθηση θα γινόταν απόλαυση, θα γινόταν αναγέννηση, θα γινόταν νέες εμπειρίες, θα γινόταν παιχνίδι.

Και καθώς αφήνουμε το φως μας να λάμψει, δίνουμε άθελά μας, στους άλλους την άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από το φόβο μας, η παρουσία μας απελευθερώνει αυτομάτως άλλους.

Χριστούγεννα είναι όταν ξέρεις ότι τα Χριστούγεννα είναι μέσα σου. Και τις Δευτέρες και τα καλοκαίρια και τους χειμώνες κι όταν έχεις στην τσέπη λεφτά αλλά κι όταν δεν έχεις μία. Τα Χριστούγεννα είναι στην καρδιά. Όχι στην τσέπη. Τα Χριστούγεννα είναι κάθε μέρα. Τα Χριστούγεννα είναι παντού.

Μόνο όταν αγαπήσουμε τον εαυτό μας θ’ αγαπήσουμε τους άλλους και αγαπώντας τους άλλους θ’ αγαπήσουμε ακόμα πιο πολύ τον εαυτό μας !!! Είναι μια «αλυσίδα αγάπης» ατελείωτη, δύσκολη και κυρίως επίπονη !!! Όμως, ποιος είπε ότι η ΑΓΑΠΗ είναι εύκολη υπόθεση; Όχι πάντως εμείς …

Ναι, αν οι άνθρωποι αγαπούσαμε όπως οι σκύλοι μας, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα ένα καλύτερο μέρος· θα απολαμβάναμε τις βόλτες, τον ήλιο και τον αέρα, θα ρουφούσαμε τη μαγεία τους και ποτέ δε θα υποτιμούσαμε την αξία του παιχνιδιού. Θα ήμασταν πιστοί, θα λαχταρούσαμε να φιλήσουμε τους ανθρώπους μας χωρίς να θεωρούμε στιγμή την παρουσία τους δεδομένη και όταν εκείνοι περνούσαν δύσκολα, θα σωπαίναμε και θα στεκόμασταν απλά δίπλα τους, γιατί θα ξέραμε πως δεν έχουν ανάγκη από έωλες συμβουλές, μα από ουσιαστικές παρουσίες.

Όταν ένα παιδί ονειρεύεται, να το σέβεσαι!  Η ώρα είναι ιερή!  Θέλει να φτιάξει τον κόσμο του, έτσι όπως τον νιώθει η καρδιά του.  Αρπάζει τα πινέλα...

Νομίζω, όμως, ότι η ευτυχία είναι προσωπική επιλογή, απόφαση, αγώνας. Δε θα τη φτάσεις ποτέ, αν αφεθείς έρμαιο στις ευτυχίες των άλλων. Αν χτίζεις μια δική σου ευτυχία… αν ο καθένας χτίζει μια ευτυχία, ίσως εν τέλει περισσότεροι να ήταν ικανοποιημένοι. Ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος. Ίσως όλα αυτά… σε ένα πλαίσιο μιας καλά δομημένης προσωπικής κοινωνικής αντίληψης.

Ο ένας δρόμος σε άλλον οδηγεί.. Επιστροφή δεν έχουν όσο ξέρω οι δρόμοι.

Τους βλέπεις να γελούν δυνατά, κάνουν θόρυβο από μακριά και πολύ πιθανόν να σε παρασέρνουν στο ρυθμό τους. Το γέλιο τους βαθύ και γάργαρο, σε κάνει να θυμάσαι πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ευτυχία και χαρά. Ή απλώς πως κάπου εκεί, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να δουν την ευτυχία στο καθετί.

Ξέρεις, θα 'θελα να μην υπάρχουν νύχτες. Όχι όλες οι νύχτες δηλαδή. Αλλά κάποιες θα ΄θελα να μην υπάρχουν. Θα ΄θελα να υπάρχουν όλες αυτές οι νύχτες...