Πάρης Μήτσου…γιατί “τα παντελόνια είναι περίεργα ρούχα”

γράφει η Αμαλία Βίνος

Γιατί ο Πάρης Μήτσου επέλεξε να ασχολείται με ΌΛΑ αυτά – και μάλιστα να το τονίσουμε, γιατί έχει μεγάλη σημασία, πάντα αφιλοκερδώς;

Αυτό που κάνω το κάνω περισσότερο από αντίδραση και όχι από δράση. Δηλαδή, θεωρώ ότι είναι άδικο να υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που ζει, αναπνέει, δημιουργεί, προσφέρει, αλλά δεν αναφέρεται και ούτε ακούγεται από κανέναν. Η διαφορά είναι ότι οι υπόλοιποι –πολλοί, απλά ζουν και αναπνέουν… Το γεγονός ότι στην εποχή μας λείπουν ενσυνείδητοι και ευσυνείδητοι άνθρωποι, έχει δώσει τεράστιο χώρο στα ΜΜΕ, τα οποία είναι εντελώς κατευθυνόμενα, να παρασέρνουν ένα ολόκληρο λαό, που το επίπεδο της ευθυκρισίας του είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτο.

Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που ζει, αναπνέει αλλά και δημιουργεί;

Αυτός ο κόσμος είναι κυρίως νέοι άνθρωποι, και αυτό είναι το εξαιρετικά παρήγορο, οι οποίοι σε βάρος όλης σχεδόν της προσωπικής τους ζωής και βιώνοντας επιλεκτικά τη φτώχεια, ενώ θα μπορούσαν να εμφανιστούν οπουδήποτε, προσπαθούν και κάνουν αξιοσέβαστα και αξιοπρόσεκτα πράγματα, δυστυχώς από λίγους, ευτυχώς από καλούς, και ακόμα πιο ευτυχέστερα από πολλούς ανθρώπους εκτός Ελλάδας. Αυτοί οι λίγοι νέοι είμαι σίγουρος ότι θα αφήσουν πίσω τους πράγματα, γιατί αυτοί θα δημιουργήσουν πράγματα. Έχουν ευσυνειδησία για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν στην τέχνη τους. Εμφανίζονται σε κάποιους συγκεκριμένους χώρους, απ’ όπου οι περισσότερες ντόπιες λεγόμενες φίρμες, ούτε από έξω δεν περνούν, για τον αυτονόητο λόγο ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις καλλιτεχνικές απαιτήσεις των χώρων αυτών .

Υπάρχουν δηλαδή σήμερα σπουδαίοι μουσικοί και μουσική που πρέπει να ακούγεται…

Καταρχήν η μουσική πάντα πρέπει να ακούγεται. Πιστεύω ότι γίνονται πολύ σημαντικά πράγματα αυτή την εποχή. Φυσικά, δεν είμαι ειδικός, δεν είμαι καν μουσικός, για να κρίνω τι είναι σημαντικό. Αλλά ως απλός ακροατής, μπορείς να ζεις και να αφουγκράζεσαι το κοινό αυτών των βραδιών, στις οποίες παρίστανται κορυφαίοι μουσικοί, που συμμετέχουν, οι περισσότεροι αφιλοκερδώς, προσφέροντας μοναδικές συγκινήσεις, ενώ συγχρόνως θεωρώ ότι βρίσκει διέξοδο η καλλιτεχνική αξία και ανησυχία τους.

Η μουσική, λόγω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, έχει ξεπεράσει τα σύνορα και μπορείς να πάρεις τόσες πολλές πληροφορίες, το οποίο βέβαια από ένα σημείο και μετά μπορεί να είναι και παγίδα, να δημιουργήσεις σημεία αναφοράς και να ανεβάζεις συνεχώς τον πήχη. Τα δικά μας μέσα, και έχω ένα κόλλημα με τα μέσα, γιατί έχω ασχοληθεί πολλά χρόνια, το μόνο που κάνουν είναι να κατεβάζουν τον πήχη. Στηριζόμενοι ακριβώς στην έλλειψη ευθυκρισίας όλων αυτών που βλέπουν τα «πρωινάδικα» , τα «μεσημεριανάδικα” ……και όλα αυτά τα -“άδικα”…

Αυτό είναι το κίνητρο και με κρατάει και ασχολούμαι με αυτή την ιστορία, είτε μέσω της δισκογραφικής, είτε μέσω κάποιων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών,  είτε μέσω κάποιων λέξεων που άλλοι τους λένε στίχους και γίνονται τραγούδια.

Επιστρέφει η λαϊκή τέχνη στο λαό;

Υπάρχουν κυψέλες που δημιουργούν τη λαϊκή τέχνη. Μουσικά γυμνάσια, μικρά συγκροτήματα, σύλλογοι, που δημιουργούν παραστάσεις και αν θέλεις μικρά πανηγύρια-γλέντια και έτσι αρχίζει να γυρίζει η λαϊκή τέχνη στο λαό επιτέλους. Αυτό που βλέπω είναι, και δεν πιστεύω ότι γίνεται τυχαία, ότι αρχίζει να απορρίπτεται το ροζ περιτύλιγμα, το νάιλον δηλαδή που τα καλύπτει όλα.

Τι είναι η λαϊκή τέχνη;

Λαϊκή τέχνη είναι αυτή που δημιουργείται από το λαό και γίνεται αποδεκτή από το λαό. Λαϊκή τέχνη είναι ο Θεόφιλος στη ζωγραφική, λαϊκή τέχνη είναι ο τρόπος που ο ψαράς απλώνει τα δίχτυα του, που ένας βοσκός παίζει τη φλογέρα στο βουνό, λαϊκή τέχνη είναι εν τέλει η τέχνη που ξεκινάει από το λαό, από λαϊκούς ανθρώπους και καταλήγει στο λαό. Ένας καταπληκτικός άνθρωπος και ακριβός μου φίλος, που έφυγε πρόσφατα, απίστευτος μουσικός, παγκόσμια παραδεκτός, συνθέτης εξαιρετικών μουσικών για τον κινηματογράφο, με πολλά βραβεία, ο Νίκος Μαμαγκάκης ένας από τους πρώτους στην Ευρώπη που έγραψε ηλεκτρονική μουσική το 1953, και με σπουδές σε κορυφαία ωδεία του κόσμου, ήτανε μοναδικά λαϊκός.  Η μουσική που έγραφε ή δεν είχε μπουζούκια ή όταν είχε, τα χρησιμοποιούσε με έναν εντελώς προσωπικό τρόπο. Κι όμως, ήταν άνθρωπος λαϊκός. Αυτή η επισήμανση γίνεται, γιατί λόγω της επιμονής μου στο μπουζούκι στις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές μου, πολλοί νομίζουν ότι θεωρώ την ύπαρξη του προϋπόθεση για να χαρακτηριστεί λαϊκό ένα άκουσμα.

Πως ξεκίνησε η αγάπη σου για το λαϊκό τραγούδι;

Δεν ξεκίνησα…ουσιαστικά με ξεκινήσανε.. Εκεί που γεννήθηκα στη Νέα Ιωνία του Βόλου υπήρχαν περιοχές όπου ο κόσμος ήταν έξω στη γειτονιά και όλοι τα βράδια μετά τη δουλειά μαζευόντουσαν και τραγουδούσαν. Ξέρεις, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 60 δεν μπορούσες να κοροϊδέψεις τον Έλληνα όσον αφορά τη μουσική και τα τραγούδια. Διότι, τα προβλήματα του ήταν απόλυτα συνυφασμένα με την τέχνη.

Αντίστοιχα σήμερα δυστυχώς υπάρχει φτώχεια και ανεργία, μεγαλύτερη και από εκείνη (σε ποσοστά), θέλουν να μας πείσουν ότι είναι τέχνη τα τραγούδια που γράφονται ουσιαστικά χωρίς στίχο, κατά τη γνώμη μου. Γιατί το τραγούδι το χαρακτηρίζει ο στίχος. Αυτή είναι η παράμετρος που ορίζει τελικά αν είναι σημερινό, ή διαχρονικό. Φυσικά, ένας τρόπος είναι «μαζέψαμε πέντε λέξεις και τις βάλαμε στη σειρά, πήραμε και μια έκφραση της εποχής, γιατί και αυτό γίνεται, και το κάναμε τραγούδι.» Δε βγαίνει έτσι .. ποτέ δεν ήταν έτσι. Οι μεγάλοι λαϊκοί δημιουργοί ήτανε ποιητές! Και υπάρχουν και λόγια πολύ μεγάλων ποιητών Ρίτσος, Σεφέρης, Ελύτης, Βάρναλης, συγκλονιστικά μυαλά.. Γιατί δεν διαβάζουν αυτοί που γράφουν σήμερα στίχους τι έγραφε ο Βίρβος, ο Τσάντας, η Παπαγιαννοπούλου, ο Άκης Πάνου που ήταν μοναδικός και ως στιχουργός, γιατί δε βλέπουν τι έγραφαν αργότερα ο Πυθαγόρας, ο Παπαδόπουλος, ο Ρασσούλης;

Ποιους θεωρείς κορυφαίους λαϊκούς καλλιτέχνες;

Θέλω να τονιστεί ιδιαίτερα, ότι μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 70, σχεδόν κανένας δεν έγινε γνωστός ούτε αναδείχτηκε εάν δεν ήταν αποδεδειγμένα άξιος. Εδώ θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ονόματα τραγουδιστών, συνθετών και στιχουργών, όμως σίγουρα κάποιους θα αδικούσα. Καμιά φορά αναρωτιέμαι, αν είναι τυχεροί οι σημερινοί που έχουν τέτοιους ογκόλιθους-πρότυπα ή άτυχοι λόγω της πιθανής σύγκρισης μαζί τους.

Πως μπαίνει στη ζωή σου η Τηλεόραση;

Ξεκίνησε το 2007 από μια τρέλα ότι μπορούμε να κάνουμε κι εμείς τηλεόραση. Οι εκπομπές τα πρώτα τρία χρόνια γυριζόταν σε ένα δωμάτιο 15 τετραγωνικά. Όπου μερικές φορές επειδή τα τάστα από τα μπουζούκια και τις κιθάρες έβρισκαν στους τοίχους. Βάζαμε τους μουσικούς να κάτσουν μπροστά και πίσω και επειδή εγώ δε χωρούσα μέσα στο πλάνο καθόμουν μπροστά από ένα μουσικό σκυμμένος για να μιλήσω. Είμαι πολύ χαρούμενος, και ας μου επιτραπεί η έκφραση περήφανος, γιατί όλοι οι καλεσμένοι ήρθαν δωρεάν και έπαιξαν με την ψυχή τους, άλλαξαν το βιολογικό τους ρολόι, γιατί κάποιοι προτιμούσαν να μην κοιμηθούν, επειδή (για να το εξηγήσουμε) είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθείς στις 5 και να ξυπνήσεις στις 9 και να τραγουδήσεις λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι μια και έξω. Ερχόταν, λοιπόν, κατευθείαν από τα μαγαζιά. Θέλω να ευχαριστήσω από αυτό το βήμα τη σκηνοθέτιδα Βρισηίδα Δανάλη και τον ηχολήπτη Σπύρο Δημοσθενιάδη, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να γίνει ούτε μια εκπομπή. Αυτά γίνανε για δυο χρόνια μετά κάναμε τα γυρίσματα σε πλατό κανονικό.

Και ακολουθεί το ραδιόφωνο..

Το ραδιόφωνο ξεκίνησε επίσημα-νόμιμα το 2000 στον 902. Εκεί ήμουν για 12 χρόνια σε καθημερινή βάση με απίστευτη συμμετοχή σχεδόν από όλο τον κόσμο και ειδικά όταν ήρθε και το ιντερνέτ.

Μεγάλη κληρονομιά οι εκπομπές…

Δε θέλω να είναι κληρονομιά για μένα, θέλω να είναι κληρονομιά για τον πολύ κόσμο. Και ευτυχώς έχω όλο το αρχείο. Στις εκπομπές αυτές αναδεικνύεται ι η καλλιτεχνική αξία του καλεσμένου από τη live εμφάνισή του. Αλλά, πιστεύω ότι είναι αναπόσπαστο μέρος της οντότητάς του ο ίδιος ο καλλιτέχνης ως άνθρωπος. Σε καμιά περίπτωση δεν επέτρεψα να υπεισέλθουμε σε προσωπικές αναζητήσεις, δηλαδή αυτά τα οποία αφορούν την προσωπική ζωή του.  Αυτό που ενδιαφέρει είναι ποιος είναι αυτός . Ήρθαν προσωπικότητες στην εκπομπή όπως ο Κώστας Παπαδόπουλος, ο οποίος είναι η ζωντανή ιστορία στο μπουζούκι. Ο Καρνέζης ήρθε ειδικά για την εκπομπή από τη Νορβηγία ή να αναφέρω επίσης την κ. Βαγγελία Μαργαρώνη, η οποία είναι πιανίστα και είναι ο μόνος μουσικός εν ζωή στην Ελλάδα που έχει προλάβει να συνεργαστεί με όλους τους προπολεμικούς τραγουδιστές-θρύλους, με όλους τους μεταπολεμικούς – ήταν 32 χρόνια το πιάνο του Τσιτσάνη, έχει παίξει σε ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής, έχει παίξει σε όλες τις ηχογραφήσεις ελαφρού τραγουδιού και παρολαυτά η ταπεινότατα της ήταν συγκλονιστική. Πολλοί λοιπόν, βλέποντας την εκπομπή αναρωτιόντουσαν «καλά εγώ γιατί δεν τον ξέρω αυτόν;…» Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία μιας εκπομπής. Για μένα ήτανε μια «γλυκιά εκδίκηση» να ακούω να λέγεται αυτό »είναι δυνατό να μη τον γνωρίζω;” … Άρα, αφού δεν τον ξέρεις κάπου πρέπει να αρχίσεις να ψάχνεις. Υπάρχουν πρόσωπα και πράγματα που δε τα έχεις μάθει… Όχι γιατί δεν έχεις χρόνο… αλλά, γιατί έχεις συλλέξει εκατομμύρια άχρηστες πληροφορίες και δεν έχεις αυτές που πρέπει. Που να τις βρω; Ψάξτες… Η μασημένη τροφή που σου προσφέρουν σήμερα είναι εύπεπτη αλλά ουσιαστικά σε εξαφανίζει. Αυτό πρέπει να αφορά και τους σημερινούς καλλιτέχνες.

Ευτυχώς αυτό άρχισε να συμβαίνει εκτός των συνόρων λόγω του ενδιαφέροντος των ξένων και όχι λόγω της προσπάθειας των ντόπιων καλλιτεχνών, μάνατζερ κλπ. Γίνονται πράγματα πάρα πολύ σημαντικά καλλιτεχνικά εκτός Ελλάδος, Έλληνες καλλιτέχνες φυσικά «εν κρυπτώ». Με άλλα λόγια δεν υπήρξε ποτέ σε αυτή τη χώρα τόσο έντονη καλλιτεχνική ανησυχία και δημιουργία και τόσο ελάχιστα προβαλλόμενη.

Ο στίχος..

Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει πολλά πράγματα. Ίσως στο μέλλον… Θέλει χρόνο να κάτσεις να γράψεις. Βέβαια, θέματα και ζητήματα υπάρχουν πάρα πολλά.

Επιθυμείς να επιστρέψεις στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο;

… προς επιβεβαίωση αυτών που λέω, κανείς δεν μου έκανε πρόταση, ενώ οι εκπομπές είχαν μεγάλη θεαματικότητα και ακροαματικότητα αντίστοιχα.

Τι άλλο αρέσει στον Πάρη Μήτσου εκτός από τη μουσική;

Το ψάρεμα… Το ψάρεμα είναι ωραία ιστορία. Το ψάρεμα είναι σαν το τραγούδι να σου πω γιατί: παλιά ένα τραγούδι κυκλοφορούσε για κάνα δύο χρόνια και μετά το γράφανε. Το “κομπολογάκι” του Μητσάκη πχ, το ήξερε όλη η Ελλάδα από το 1940 ως το 1946 και μετά γράφτηκε. Το έπαιρναν το τραγούδι οι μουσικοί, το “αναπνέαν” όπως έλεγε ο Τσαουσάκης και συνήθως πήγαιναν 6 ώρα το πρωί στην COLUMPIA, είχε ένα καφενεδάκι απέναντι, πίνανε και κανένα ουζάκι, τραγουδούσαν και ηχογραφούσαν μια και έξω στο κερί. Ήταν, δηλαδή, το τραγούδι σαν δόλωμα…ακουγόταν , άρεσε , το έγραφαν…αλλιώς το ξεχνούσαν. Η μουσική ραδιοφωνική εκπομπή μοιάζει πολύ με το ψάρεμα… Ήξερα δηλ, ότι αν βάλω ένα τραγούδι (δόλωμα) θα έχει τουλάχιστον πέντε τηλεφωνήματα στα τρία λεπτά μέχρι να τελειώσει ή κάποια τραγούδια όποτε κι αν τα έβαζες δεν τηλεφωνούσε κανένας.

Και μια και είμαστε στο inGolden και μιλάμε για μαγεία. Υπάρχει μαγεία και τι είναι για σένα;

Η μαγεία είναι στο μυαλό μας. Είναι σαφές. Υπάρχει και τη φτιάχνεις στο μυαλό σου. Αν δε τη φτιάξεις δεν υπάρχει. Κάθεσαι και ακούς ένα τραγούδι και σκέφτεσαι κάποια πράγματα άσπρα, φωτεινά. Αν ακούσεις το ίδιο τραγούδι το ίδιο βράδυ υπάρχει πιθανότητα να σκεφτείς πράγματα μαύρα, σκοτεινά. Με το ίδιο ακριβώς τραγούδι, την ίδια ερμηνεία.. Υπάρχει περίπτωση να ακούσεις το ίδιο τραγούδι και να γελάσεις και να ακούσεις το ίδιο και να κλάψεις.. Αυτό είναι μαγικό. Μαγεία είναι να σου ανοίγει κάποιος το μυαλό. Μαγεία είναι το πώς εμφανίζονται και εξαφανίζονται οι άνθρωποι στη ζωή μας. Μαγεία είναι και το τι μένει πίσω. Η μαγεία, φυσικά, περιέχει και θέλει την έκπληξη.

Η ζωή τι θέλει;

Μια εύκολη απάντηση θα ήταν ότι η ζωή θέλει αγώνα. Η ζωή θέλει αγώνα, θέλει προσήλωση, θέλει αφαίρεση. Όσο αφαιρείς κερδίζεις. Και η ζωή δεν είναι πάντα δούναι και λαβείν.

[box] Ότι χρειάζεσαι από απαντήσεις να ανατρέχεις στα λαϊκά τραγούδια. Τα λαϊκά τραγούδια τα έχουν πει όλα! [/vc_message]

Πάρτε μέρος στο διαγωνισμό μας κάνοντας κλικ εδώ…

inGolden.gr