Yoga και βλέμμα ή drishtis

Το ντρίστι-drishti, το τρίτο κλειδί της αστάνγκα, ετυμολογικά σημαίνει ατένισμα ή ματιά ή σταθερό βλέμμα, αλλά η βαθύτερη ερμηνεία του είναι η στροφή της προσοχής προς τα μέσα – η εσωτερίκευση. Έχοντας το βλέμμα σταθερό σε ένα σημείο, μπορούμε να κρατήσουμε και το νου σταθερό.

Τα drishtis παραπέμπουν σε εννέα σημεία ή κατευθύνσεις, στα οποία οι ασκούμενοι κατευθύνουν τα μάτια όταν εκτελούν τις στάσεις. Κάθε στάση έχει και το αντίστοιχο drishti. Τα drishtis βοηθούν να αναπτύξουμε επίγνωση. Εστιάζοντας το βλέμμα, καθοδηγούν το μυαλό προς τη σωστή κατεύθυνση για τη συγκεκριμένη asana που εκτελούμε. Έτσι βελτιώνεται η συγκέντρωση και μακροπρόθεσμα ο έλεγχος του νου.

Η προσοχή μας σε μεγάλο βαθμό προσκολλάται σε όσα βλέπουμε. Για να αντιληφθούμε σε τι βαθμό ή ενέργεια μας αναλίσκεται από τα μάτια και τον κόσμο των οπτικών ερεθισμάτων, είναι ενδιαφέρον να πειραματιστούμε με μερικές δύσκολες asanas και να τις κάνουμε κλείνοντας τα μάτια με ένα μαντήλι. Όταν δεν έχουν οπτικές πληροφορίες να επεξεργαστούν τα μάτια μας “χαλαρώνουν”, απελευθερώνουν ενέργεια και αυτή η ενέργεια είναι διαθέσιμη κατά την asana. Με τα μάτια κλειστά γίνεται πιο εύκολο να μείνουμε σε μια στάση περισσότερη ώρα. 

Όταν κατά τη διάρκεια της γιόγκα το βλέμμα μας πλανάται στον εξωτερικό κόσμο των οπτικών ερεθισμάτων – στο διπλανό μας, στο τι γίνεται έξω από το παράθυρο – αυτό σημαίνει ότι η προσοχή μας διασπάται και δεν έχουμε εσωτερική εστίαση και συγκέντρωση.

Κατευθύνοντας απλώς το βλέμμα σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, εστιάζουμε την ενέργεια μας σε αυτή την κατεύθυνση. Μάτια που περιπλανώνται, αποσπούν το μυαλό από την ένωση νου – σώματος – πνεύματος, ένωση που επιτυγχάνεται κατά την πρακτική της γιόγκα. Η εστίαση των ματιών σε ένα σημείο αυξάνει την επίγνωση και ενθαρρύνει την εσωτερική εστίαση της προσοχής έναντι της εξωτερικής περιπλάνησης. Εφαρμόζοντας ένα συγκεκριμένο drishti, κερδίζουμε εσωτερική εστίαση και ηρεμία, παρά το γεγονός ότι τα μάτια παραμένουν ανοικτά. Για το λόγο αυτό, το drishti μιας στάσης είναι βασικό για την κατανόηση της ίδιας της asana, αφού χωρίς το αντίστοιχο drishti μια στάση δεν μπορεί να είναι πλήρης.

Τα drishtis έχουν και μια ανατομική άποψη. Για παράδειγμα, στις περισσότερες πρόσθιες κάμψεις κοιτάζουμε τα δάχτυλα των ποδιών. Αυτό μας ωθεί να επιμηκύνουμε το μπροστινό μέρος του σώματος περισσότερο απ’ ότι αν κοιτούσαμε τον αφαλό μας, γιατί τότε η πλάτη θα έτεινε να στρογγυλέψει. Το βλέμμα πρέπει να μένει μαλακό και ελαφρύ, σαν να ήταν αυτόνομο, σαν να διαπερνάμε με το βλέμμα το αντικείμενο που ατενίζουμε. Το βλέμμα δεν πρέπει να επιβάλλεται από το νου στα μάτια, γιατί τα drishtis  μας βοηθούν να απαλλαγούμε από την ένταση, όχι να τη δημιουργήσουμε.

Γι’ αυτό, αφήνουμε την πρακτική του βλέμματος να εξελιχθεί σιγά – σιγά μαζί με την πρακτική μας.

Πηγή: “Η βίβλος της γιόγκα” Christina Brown