Μερικά λεπτά στο καμαρίνι με τον Θανάση Αλευρά!

Από

27 Νοεμβρίου 2013

*Συνήθως αντιπαθώ αυτούς που συμπαθούνε όλοι. Δεν ξέρω αν είναι από αντίδραση ή από εγωισμό. Ίσως μια συνεδρία σε ένα σουρεάλ group therapy να με βοηθούσε. Ωστόσο στην περίπτωση του Θανάση Αλευρά ακολουθώ την μάζα. Τον συμπαθώ πολύ όπως τον συμπαθούνε όλοι. Κι αυτό μάλλον γιατί είναι πολύ ταλαντούχος αλλά και ένας κανονικός άνθρωπος. Περίεργο, γιατί όπως μου είπε και ο ίδιος «με αυτή την δουλειά υπάρχει ένας κίνδυνος όσων αφορά το φυσιολογικό». Έτσι, όσο και αν σιχαίνομαι την κανονικότητα, σε αυτούς τους κύκλος είναι σανίδα σωτηρίας!

Ένα βράδυ που έβρεχε λοιπόν, παρέα με το μαγνητοφωνάκι μου, πήρα κάτω από την ομπρέλα μου την καταπληκτική Εύα Θεοχάρη να τον φωτογραφίσει, και χτυπήσαμε αγκαζέ την πόρτα του καμαρινιού του.

ΥΓ. Του Θανάση δεν του αρέσει καθόλου να δίνει συνεντεύξεις…

..ξέρω ότι έχεις πολύ καλή σχέση με την συνέπεια!

Γενικά, σέβομαι τον χρόνο! Σέβομαι και τον δικό μου προσωπικό χρόνο που προσπαθώ να διαφυλάξω, αλλά και τον χρόνο των άλλων, γιατί σε αυτή την δουλειά έχεις να κάνεις με πολύ κόσμο και πολλά ραντεβού, οπότε αν δεν έχεις καλή σχέση με τον χρόνο παίρνεις κι άλλους στις πλάτες σου. Προσωπικά τώρα, θέλω να πάω νωρίτερα στο Θέατρο, να πιω τον καφέ μου, να κάνω το ζέσταμά μου, θα ετοιμαστώ με την ησυχία μου και να μην αγχώνομαι.

Δεν νομίζω να σου φτάνει το 24ωρο με τόσα που κάνεις…

Κάτι ξέρεις! Δεν μου φτάνει όπως θα ήθελα η αλήθεια είναι, αλλά δεν θα σκάσουμε κιόλας. Δεν θα επέμβω τόσο πολύ ώστε να πιέσω τα πράγματα για να προλαβαίνω να βάζω μέσα σε μια μέρα όλα όσα θέλω να κάνω.

Τι θέλεις δηλαδή να κάνεις και δεν κάνεις;

Θα ήθελα να έχω παραπάνω χρόνο να κάνω πράγματα για μένα. Να έχω ώρα μπροστά μου για να διαβάσω ένα βιβλίο, να κάνω μια βόλτα χαλαρός, να πάω να δω τα ανίψια μου, τους φίλους μου, να βγω μια βόλτα στην αγορά… τέτοια απλά πράγματα. Ο προσωπικός ελεύθερος χρόνος είναι που μου λείπει. Για την δουλειά δεν ξέρω πως γίνεται, και τα προλαβαίνουμε όλα…

Φαντάζομαι όμως για να θυσιάζεις τον προσωπικό σου χρόνο, αυτά που κερδίζεις από το Θέατρο και την Μουσική σε γεμίζουν εξίσου…

Ναι. Και όχι. Δεν ξέρω! (γελάει) Δεν θα έλεγα ότι μου ικανοποιεί η δουλειά όλες μου τις επιθυμίες, αλλά σίγουρα μπορώ να πω ότι καλύπτει σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αλλά μου στερεί και πράγματα που θέλω να έχω…

Ποιο είναι το χειρότερο κομμάτι μέσα στην δουλειά σου, στο οποίο δεν μπορείς ακόμη να ανταπεξέλθεις;

(γελάει)

Ξέρω! Οι συνεντεύξεις…

Ναι, ένα κομμάτι είναι σίγουρα οι συνεντεύξεις, και θα σου εξηγήσω τον λόγο. Είναι πλέον μέσα, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, sites, περιοδικά, εφημερίδες και άλλα τόσα, και εσύ κάθε φορά πρέπει να μιλήσεις για τον εαυτό σου και να βρίσκεις πάντα κάτι καινούργιο να πεις, λες και έχεις να παρουσιάσεις κάτι τρομερά σημαντικό ή λες και είσαι ο απίστευτος που έχει να πει πάντα κάτι ενδιαφέρον. Και όταν έπειτα στο τέλος ακούς τον εαυτό σου να λέει σε όλους τα ίδια και τα ίδια λες από μόνος σου… φτάνει, βαρέθηκα να με ακούω. Γιατί σε μια συνέντευξη πρέπει να είσαι καλός, να έχεις μια ενέργεια όταν μιλάς, να λες πολλά πράγματα. Δεν ξέρω να το ‘χω. Ωστόσο αυτό πλέον είναι το λιγότερο. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι αυτή η δουλειά δεν έχει τέλος. Δηλαδή δεν αρχίζει όταν θα μπεις στο Θέατρο και τελειώνει όταν θα βγεις από το Θέατρο. Την κουβαλάς συνέχεια πάνω σου, όλη την μέρα. Δηλαδή εκεί που είσαι στο σπίτι σου ή κάνεις κάτι άλλο, έχεις πάλι στο μυαλό σου την δουλειά αναπόφευκτα. Σου κλέβει πολύ ενέργεια όλη την ημέρα, όλο τον χρόνο, κάθε στιγμή.

Και τι σου προσφέρει δηλαδή για να την κάνεις; Αυτό το ρωτάω πάντα στους ηθοποιούς. Γιατί κάνεις αυτή την δουλειά;

Αυτό δεν μπορώ να στο απαντήσω. Ακόμη! Δεν ξέρω, γιατί κάθε χρόνο έχω και μια άλλη οπτική για το τι κάνω και γιατί το κάνω. Τώρα στην φάση που με πετυχαίνεις νομίζω ότι η δουλειά μου είναι μια πολύ καλή ευκαιρία ώστε να κρατάω ζωντανό το παιδικό κομμάτι που έχω μέσα μου, χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν επειδή δεν έχω ωριμάσει μεγαλώνοντας! Αυτός νομίζω ότι είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για να αγαπάω αυτό που κάνω. Δεν σταματάς να παίζεις ως ηθοποιός. Δεν σκέφτεσαι σαν ενήλικας, είσαι αλλιώς όταν κάνεις αυτή τη δουλειά!

Το τραγούδι το βάζεις μέσα στα πλαίσια της δουλειάς σου ή είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι σου;

Η Μουσική είναι το ‘’χόμπι μου’’, μ’ αρέσει πάρα πολύ. Είναι πιο αρχέγονο πράγμα, σε ‘’χτυπάει’’ κατευθείαν. Το Θέατρο από την άλλη είναι πιο σύνθετη τέχνη, γι αυτό και δημιουργήθηκε όταν ο άνθρωπος έφτασε σε ένα ανώτερο επίπεδο. Η Μουσική υπήρχε πάντα, από ήχους της φύσης, από κραυγές ή από φωνές! Με συγκινεί πάρα πολύ και μ’ αρέσει να τραγουδάω και να ασχολούμαι με αυτό γιατί με αποφορτίζει από το Θέατρο που είναι πολύ αυστηρό και έχει κανόνες. Η Μουσική είναι ελεύθερη. Η συνθήκη είναι διαφορετική και σε αναγκάζει να επικοινωνήσεις με τους θεατές με άλλο τρόπο. Στο Θέατρο έρχεται ο κόσμος, κάθεται στην θέση και παρακολουθεί. Σε μια Μουσική Σκηνή έρχεται για να διασκεδάσει, να μιλήσει, να τραγουδήσει, να χορέψει, είναι πιο ελεύθερος και εξωστρεφής. Αυτό όλο με χαλαρώνει και εμένα. Η σχέση μας είναι τύπου σύζυγος- ερωμένη!

Ισχύει αυτό το κλισέ που λένε για τους κωμικούς ηθοποιούς, ότι δηλαδή σαν άνθρωποι είναι κλειστοί και εσωστρεφείς;

Σίγουρα δεν μπορείς να είσαι σε αυτή την ενέργεια συνέχεια που έχεις πάνω στην σκηνή συνέχεια. Δεν είναι φυσιολογικό. Και δόξα τον Θεό κάποια πράγματα είναι ακόμη φυσιολογικά πάνω μου… γιατί με αυτή την δουλειά υπάρχει ένας κίνδυνος όσων αφορά το φυσιολογικό (γελάει). Σαν χαρακτήρας είμαι εσωστρεφής, αλλά είμαι νομίζω με τις μέρες μου. Περνάω μέρες που είμαι κλειστός και άλλες που είμαι πολύ ανοιχτός και δεκτικός.

Εμπιστεύεσαι εύκολα τους ανθρώπους;

Ναι! Πιστεύω πάρα πολύ στους ανθρώπους. Όταν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους ξεκινάει ένα μαρτύριο. Αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς τους ανθρώπους περνάς δύσκολα και δυσκολεύεις τον εαυτό σου από μόνος σου.

Νομίζω όμως ότι και οι άνθρωποι εμπιστεύονται εύκολα εσένα…

Νομίζω κι εγώ πως ναι. Γιατί ξέρω να κρατάω μυστικά, να διαφυλάσσω τις σχέσεις μου, τις φιλίες μου, να προστατεύω τους φίλους μου και να τους στηρίζω.

Είναι ωραίο να δουλεύεις και με φίλους σου;

Είναι πάρα πολύ ωραίο. Το απολαμβάνω πολύ. Απλά είναι λίγο επικίνδυνο κάποιες φορές να βάζεις μπροστά το φιλικό κομμάτι και να ξεχάσεις την ώρα της δουλειάς ότι είστε συνεργάτες και πρέπει και να δουλέψετε. Γι αυτό δεν βοηθάει πάντα. Η δουλειά είναι δουλειά. Αν όμως τα έχεις ξεκαθαρισμένα αυτά τα πράγματα είναι απολαυστικό. Με τον Μουτσινά για παράδειγμα έχουμε ξανά δουλέψει μαζί, έχουμε κάνει και περιοδεία για δύο καλοκαίρια σε όλη την Ελλάδα, οπότε νομίζω ότι τα έχουμε βρει αυτά πια, γι αυτό δουλεύουμε μαζί και φέτος!