*Αν έχεις δει live των Wedding Singers ξέρεις για τί μιλάμε! Για ένα μεγάλο πάρτυ, αλλά όχι fake σαν τα πάρτυ των ’00s. Πάρτυ κανονικό, με εσάνς ’90s και πολύ πολύ χορό.
Ωστόσο, ο Θοδωρής Μαυρογιώργης -η φωνή των Wedding Singers- όταν βγάζει το στρασένιο σακάκι του γκρουπ, προτιμάει να μας τραγουδάει για άλλα πράγματα. Με αφορμή λοιπόν τα τρία καινούργια του κομμάτια, τον συναντήσαμε στους «Ήρωες» της Ελένης Γκασούκα που παίζεται στο Μικρό Παλλάς, τον φωτογραφίσαμε, και τον ρωτήσαμε τι πιστεύει για την μουσική, τους ανθρώπους και τη ζωή…
Ποιοί είναι οι «Πλαστικοί Άνθρωποι»;
Νομίζω, πως είναι αυτοί που μας αφήνουν με «ακάλυπτα νώτα», αυτοί που είναι οργισμένοι αλλά μένουν στην οργή τους, εγώ που ”γλυστράω στο κενό σαν τον κλέφτη μερικές φορές” όπως λέει και το στιχάκι. Όμως, ίσως τελικά η εξήγηση να συνοψίζεται στο τέλος της δεύτερης στροφής που κρύβεται ένα δίστιχο και λέει “και στον πάτο φωτιά της γενιάς μου παιδιά ζαλισμένα, μια σκοτάδι μια φως, εθνικός σπαραγμός και ληγμένα”, όπως πολύ σωστά έχει γράψει ο φίλος Χάρης στους στίχους που μου εμπιστεύτηκε!
Είναι εύκολο να μην «πλαστικοποιηθείς» στις μέρες μας;
Ναι, είναι εύκολο. Βέβαια, το τι είναι «πλαστικό» για τον καθένα είναι υποκειμενικό. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο ή τρόπο. Πάντοτε πίστευα πως τα πράγματα είναι πολύ απλά, και εμείς συνήθως βουτάμε και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Στα λόγια, βέβαια, όλοι είμαστε υπέροχοι, σε βάθος χρόνου όμως όλα τελικά φαίνονται.
Η μουσική μπορεί να μας βοηθήσει;
Νομίζω ότι είναι, μαζί με το να έχεις για συντροφιά μια σκυλίτσα, ο πιο οικονομικός τρόπος για ψυχοθεραπεία και για να αυτοϊαση. Έχουν υπάρξει αρκετές φορές που έβαλα ένα συγκεκριμένο κομμάτι πρώτες πρωινές ώρες αρκετά δυνατά, και στάθηκα στο μπαλκόνι, περιμένωντας ενδεχομένως κάποιον γείτονα να γκρινιάξει ή το πρώτο μπατσικό να εμφανίζεται στη γωνία. Καθώς δεν εμφανίστηκε κανείς, υποθέτω πως η επιλογή του κομματιού ήταν αυτή που με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Πάντως ήταν λυτρωτικό.
Τότε γιατί τόσο καιρό δεν είχες παρουσιάσει δικά σου τραγούδια;
Γιατί πάντα κάτι γινόταν. Δεν έβαζα μια άνω τελεία , έστω, για κανένα λόγο. Πάντα κάτι μου έλειπε, πάντα κάτι ήθελα να διορθώσω, πάντα κάτι να προσθέσω. Ε, σε κάποια φάση, παραδόθηκα και μπήκε η άνω τελεία, και είπα πως πρέπει να σταματήσει το τρέξιμο. Βέβαια, ποτέ δεν είσαι ικανοποιημένος, αλλά πιστεύω πια πως αυτά είναι το πρώτο βήμα. Κάτι σαν σκαλοπάτι, για να έρθουν τα επόμενα. Να φύγουν από πάνω μου οι σκέψεις και οι μουσικές αυτές για να έρθουν νέες.
Για τι λοιπόν μιλάνε τα τραγούδια σου;
Θα έλεγα πως είναι αρκετά εγωιστικά. Δηλαδή, έχουν πολύ από εμένα μέσα. Το πάλεψα να το διορθώσω αυτό χωρίς να ξέρω ακριβώς το λόγο, αλλά με κέρδισε και ευτυχώς δηλαδή αφού έτσι πρέπει να γίνεται στο τέλος. Έχω την αίσθηση πως συγκεντρώνονται στο ανολοκλήρωτο. Σε κάτι που “δεν έκανε τον κύκλο του” ποτέ, και απλά κάποιος επιμένει να το παλεύει. Καταγράφουν κατά κάποιο τρόπο, καταστάσεις, εικόνες. Είναι αρκετά “ρεαλιστικά”, θα έλεγα, μερικές φορές ίσως λίγο ευχάριστα θλιμμένα. Σα να γελάς δυνατά, κλαίγοντας, και σα να παραμιλάς στον ύπνο σου ξυπνητός. Άντε τώρα να στο εξηγήσω όλο αυτό..
Είναι καλύτερο να γράφεις ή να τραγουδάς;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τραγουδοποιό, για να είμαι ειλικρινής. Είναι η καψούρα μου, να βάζει λέξεις σε σειρά και νότες, αλλά έχω πολύ δρόμο ακόμα, για να καταφέρω να μεταφράσω σε στίχους και μουσικές αυτό ακριβώς που εννοώ, οπότε θα προτιμήσω την κουρτίνα δύο. Δηλαδή να τραγουδάω.
Κάπως έτσι έγινες η φωνή των Wedding Singers; Αλήθεια, γιατί ονομαστήκατε έτσι;
Οι Wedding Singers δημιουργήθηκαν από εμένα και τον ξάδερφο και συμπολεμιστή Λάμπη Κουντουρόγιαννη. Το όνομα βασίστηκε σε μια ταινία του Adam Sadler, με τίτλο “The Wedding Singer”. Έχει όλη τη δεκαετία του ‘90 κρυμμένη αυτή η ταινία, με τα καλά και τα κακά της – ίσως λίγο περισσότερο τα δεύτερα- και επειδή είμαστε γ@@@τραγουδιστές, είπαμε να βαφτιστούμε έτσι!
Οπότε, αυτό είναι το στοιχείο που έκανε το group σας να πετύχει;
Οι Wedding Singers έχουν ενέργεια, ειλικρίνεια, πολύ δουλειά κρυμμένη πίσω, τρελή καψούρα για αυτά τα κομμάτια που διασκευάζουμε, και αγάπη για το να μαζευόμαστε όλοι μαζί και να παίζουμε μουσική, κάτι το οποίο παρατήρησα μόλις πριν λίγο καιρό. Και το βασικότερο, έχει από την αρχή τη διάθεση για να μαζευτούμε για ένα πάρτυ, και την προσμονή γι αυτό. Όπως στο γυμνάσιο ή στο λύκειο, για μας τους παλιούς, που περίμενες εναγωνίως μέσα στη χρονιά τα σπιτικά πάρτυ που γινόντουσαν.
Πέρα τώρα από αυτά, μιας και έχεις πλέον και δικά σου κομμάτια, ποιά θα είναι τα επόμενα βήματά σου;
Το επόμενο βήμα, για αυτή τη δουλειά, είναι να ολοκληρωθούν οι ηχογραφήσεις και να κυκλοφορήσει συνολικά. Θα είναι ένα σύνολο από 8-10 τραγούδια, που νομίζω πως εκφράζουν ακριβώς αυτό που σκεφτόμουνα τα τελευταία 4-5 χρόνια. Το έχω ανάγκη, αυτό να συμβεί, για να προχωρήσω στο μεθεπόμενο βήμα και να γράψω κι άλλη μουσική, στίχο, να πω άλλα πράγματα. Και φυσικά, το μεγάλο στοίχημα είναι, όταν θα έρθει αυτή η στιγμή που θα παιχτούν αυτά τα κομμάτια live. Το περιμένω πως και πως.
Τελικά, εφόσον τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα γενικά, τι σε κάνει να θες να ασχολείσαι ακόμα με την μουσική;
Αρχικά, στις μέρες που ζούμε, τίποτα δε θεωρώ πως είναι εύκολο. Ούτε το να κάνεις μια άλλη δουλειά που δεν ασχολείται με την τέχνη, μπορεί να σου προσφέρει ασφάλεια απαραίτητα. Επίσης, αγνοώ επιδεικτικά τη λέξη «ασφάλεια», πολλά χρόνια τώρα. Είναι μαθήματα που έχω πάρει από μάνα και πατέρα, ενδεχομένως, που κινούνταν πάντα με το δικό τους τρόπο «outside of the box». Διάβασα κάπου, σε έναν τοίχο αν θυμάμαι καλά πως «η φτώχεια θέλει επανάσταση» και όχι καλοπέραση. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά και να μείνει η φωνή μου δυνατή.
Info
*O Θοδωρής Μαυρογιώργης θα συμμετέχει από τις 21/10 στο Μικρό Παλλάς στους «Ήρωες» της Ελένης Γκασούκα και παράλληλα θα εμφανίζεται σε διάφορους χώρους της Αθήνας παρέα με τους Wedding Singers.
Κείμενο: Τάσος Μπιμπισίδης
Φωτογράφιση: De Klik
