*Μου λέει παρακάτω ότι δεν μπορεί να προσδιορίσει και να βάλει ταμπέλα σε αυτό που κάνει. Συνεπώς θα αποφύγω τις κλισέ εισαγωγές και θα αρκεστώ να σας τον παρουσιάσω με τα ‘’εξωγενή’’ χαρακτηριστικά του.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ο Theodore είναι ένας νέος μουσικός που ζει στο Λονδίνο, κάνει πολύ συχνές επισκέψεις στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε, έχει ήδη έναν δίσκο και αυτή την περίοδο ετοιμάζει τον δεύτερο, τραγουδάει, παίζει πιάνο, κάνει live και ίσως επί σκηνής θυμίζει λίγο τους μποέμ frontmen της δεκαετίας του ’60, αλλά σε μια φρέσκια εκδοχή, όντας σύγχρονος και πιστός στην εποχή μας. Εν κατακλείδι, κάνει αυτό που προτείνει λίγο παρακάτω για την γενιά μας. Δηλαδή δουλεύει με αγάπη, δημιουργεί, και προσπαθεί να προσφέρει με τον δικό του τρόπο σε μια εποχή που το έχει ανάγκη.
Για 27 λεπτά λοιπόν γίναμε ‘’παιδιά της γενιάς μας’’ και μιλήσαμε μέσω Skype γι αυτά που κάνει, αυτά που θα κάνει και αυτά που πρέπει όλοι να κάνουμε…
…είσαι ένα παιδί της γενιά μας;
Δεν ξέρω πως είναι ακριβώς η γενιά μας σήμερα στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να την προσδιορίσω. Αλλά νομίζω μπορώ να σου πω πως θα έπρεπε να είναι. Νομίζω ότι εάν η γενιά μας δουλέψει για το καλύτερο που μπορεί, προσωπικά θα γεμίσω ελπίδα! Δηλαδή όταν βλέπω εσένα, εμένα ή άλλους νέους ανθρώπους να δημιουργούν ωραία πράγματα και να δουλεύουν με αγάπη, γεμίζω χαρά και θέλω να προσφέρω ακόμη περισσότερα. Νομίζω ότι αυτό είναι το νόημα. Να πούμε ότι σαν γενιά αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι κάτι αληθινό που δεν θα έχει σχέση με τις φούσκες του παρελθόντος. Να προσφέρουμε ο καθένας όσο πιο πολύ μπορούμε. Το σύνολο θα το εισπράξει όλο αυτό και με την σειρά του θα μπει σε αυτή την διαδικασία. Έτσι όλα θα γίνουν ένας όμορφος κύκλος!
Θέλει πολύ δουλειά όμως όλο αυτό. Το ίδιο φαντάζομαι θέλει και το δικό σου κομμάτι, γιατί η μουσική απαιτεί πολύ δουλειά για να καταφέρεις να πετύχεις…
Θέλει όντως πολύ δουλειά, και μάλιστα σε τρία στάδια. Στο πρώτο όπου γράφεις μόνος σου μουσική και την ακούς εκατοντάδες φορές κάνοντας διορθώσεις, στο δεύτερο που είσαι στο στούντιο και προσπαθείς να δημιουργήσεις με τους μουσικούς σου αυτό που έχεις φανταστεί, και στο τρίτο στάδιο, δηλαδή τα live. Εκεί ειδικά απαιτούνται πολύωρες πρόβες, κάτι που για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικό, αλλά και το να καταφέρεις να ”ψηθείς” πάνω στην σκηνή, ώστε να παρουσιάσεις ακριβώς αυτό που έχεις στο μυαλό σου.
Και η σύνθεση με την σειρά της δεν απαιτεί πολύ μοναξιά και μια καλή σχέση με τον εαυτό σου; Πόσο μάλλον σε εσένα που λειτουργείς με σύστημα ‘’πολυμίξερ’’ και τα φορτώνεσαι όλα στην πλάτη σου.
Πράγματι. Προσωπικά, ενώ ήμουν ένας πολύ κοινωνικός άνθρωπος, όταν πήγα στο Λονδίνο για να σπουδάσω μουσική, κλείστηκα σπίτι και ασχολούμουν μόνο με αυτό. Δεν γίνεται όμως αλλιώς. Έχασα τους φίλους μου και είχα για παρέα μου μόνο το πιάνο μου. Αναγκαστικά απομονώνεσαι. Στην περίπτωση αυτή ισχύουν τα δύο άκρα. Πρέπει δηλαδή ή να τα έχεις πάρα πολύ καλά με τον εαυτό σου, ή να μην τα έχεις καθόλου καλά! Από την άλλη, είναι όντως δύσκολο να τα φορτώνεσαι όλα στην πλάτη σου, αλλά έχω χαρακτηριστικά control freak, και όταν προσφέρεται κάποιος να με βοηθήσει δυσανασχετώ και απομακρύνομαι για να το κάνω μόνος μου. Δεν μπορώ να μου πειράζουνε την μουσικούλα μου…
Μάλλον αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις!
Είναι τα όνειρά μου, οι φιλοδοξίες μου, αυτό που πραγματικά αγαπάω και με γεμίζει. Είναι στιγμές, ειδικά πάνω στην σκηνή, που καταλαβαίνεις για ποιον λόγο έχεις περάσει όλα αυτά που έχεις περάσει. Εκεί έρχεται η αποζημίωση νομίζω, ανεξάρτητα από τον αριθμό του κοινού. Θυμάμαι στις αρχές που κάναμε κάποια live στο Λονδίνο και από κάτω είχαμε 10 άτομα, αλλά παρόλα αυτά το ζούσα τόσο έντονα, όπως όταν ήμασταν στην Τεχνόπολη στην Αθήνα 2.000 άτομα. Έστω και ένας υπάρχει για να μοιραστείς μαζί του αυτό που έφτιαξες, είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα.
Και πως θα παρουσίαζες τον εαυτό σου καλλιτεχνικά σε κάποιον που δεν σε έχει ακούσει ποτέ;
Αυτή η ερώτηση είναι από τις ερωτήσεις που με αγχώνουν πάρα πολύ ως προς την απάντησή μου. Τι μουσική κάνω; Δεν ξέρω να σου πω! Και θα προσπαθήσω να το αποφύγω λέγοντάς σου ότι απλά είναι η μουσική που βγαίνει από μέσα μου. Ο πρώτος μου δίσκος έχει όλα τα είδη που μου αρέσει να κάνω, γι αυτό είναι και αρκετά πολύπλευρος. Ο δεύτερος που θα βγει τους επόμενους μήνες είναι ίσως πιο κατασταλαγμένος. Και πάλι όμως δεν μπορώ να με προσδιορίσω με μια μουσική ταμπέλα.
Τα τελευταία δύο χρόνια λοιπόν κάνεις live στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Παρατηρείς διαφορές στο κοινό;
Όντως, κάναμε αρκετά live και στην Ελλάδα και στο Λονδίνο. Με τον καιρό έχει αρχίσει να στρώνει όλο αυτό και να ξεπερνάμε τις δυσκολίες που είχαμε στην αρχή. Αποκτήσαμε μια ροή. Έτσι καταφέρνω αυτό που έχω σαν στόχο, δηλαδή όταν είμαι στην σκηνή να μην σκέφτομαι απολύτως τίποτα παρά μόνο την μουσική μου. Το κοινό γενικά, ειδικά στο Λονδίνο, παρατηρώ ότι είναι πάρα πολύ απαιτητικό. Δηλαδή αν δεν το ικανοποιείς, απλά σηκώνεται και φεύγει. Στην Ελλάδα τώρα δεν ξέρω αρκιβώς τι γίνεται. Έχουμε εμφανιστεί στην Θεσσαλονίκη, που είναι πιο άγνωστη περιοχή για εμάς, γιατί έχουμε παίξει μόνο μια φορά μόνοι μας και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση, και μια φορά κάναμε support στον Vassiliko. Στην Αθήνα από την άλλη έχουμε κάνει πολύ περισσότερα live. Αυτό που παρατηρώ όσο περνάει ο καιρός και δουλεύουμε, είναι ότι ο κόσμος δείχνει σιγά σιγά μεγαλύτερο ενθουσιασμό κατά την διάρκεια των συναυλιών. Ειδικά στο τελευταίο live μας στο KooKoo πριν τις γιορτές, κατάφερα να αποκτήσω την επικοινωνία που ήθελα και να φτιάξω το κλίμα και την ατμόσφαιρα που ζητάω να υπάρχουνε στις εμφανίσεις μας.
Θα σε ακούσουμε ποτέ σε Ελληνικό στίχο;
Γράφω ελληνικούς στίχους, αλλά επιλέγω ακόμη να μην τους χρησιμοποιώ στις δουλειές μου. Θα ήθελα ωστόσο πολύ κάποια στιγμή να τους τραγουδήσω, γιατί σίγουρα δεν μπορείς να γράψεις καλύτερα σε καμία γλώσσα απ’ ότι στην δική σου.
Σχετικά τώρα με όλα αυτά, πέρα απ’ όσα κερδίζεις σε προσωπικό επίπεδο, έχει νόημα να ασχολείται κανείς σήμερα επαγγελματικά με την μουσική όπως έχουνε γίνει τα πράγματα;
Εμένα, επειδή η βάση μου είναι το Λονδίνο και καταναλώνω εκεί την περισσότερη ενέργειά μου, μπορώ να σου πω ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Και σε σχέση με τους παραγωγούς αλλά και από την πλευρά του κοινού, που είναι ιδιαίτερα απαιτητικό όπως σου είπα και πριν. Υπάρχει μια ελευθερία και δεν τελειώνει πουθενά όλο αυτό, δεν έχει ταβάνι. Δηλαδή ο πήχης είναι πολύ ανεβασμένος και αυτό κάνει τα πράγματα δύσκολα και τις απαιτήσεις τεράστιες. Παρόλα αυτά, δικτυωνόμαστε και κλείνουμε live. Αυτή την περίοδο κανονίζουμε ένα tour στην Γαλλία και κλείσαμε μια εμφάνιση σε ένα Φεστιβάλ στην Πολωνία. Γενικά δηλαδή τα πράγματα στο εξωτερικό κινούνται, έστω και δύσκολα. Στην Ελλάδα, όλο αυτό, δεν έχει αξία που άμεσα θα σου αποπληρωθεί. Και δεν μιλάω μόνο για χρήματα, αλλά για κάθε πλευρά! Προσωπικά όμως, επειδή είναι η χώρα μου και την αγαπάω περισσότερο από κάθε άλλη χώρα που παίζουμε, το προσπαθώ πολύ. Βλέπω ότι η κατάσταση ”λυσσάει” για καινούργια πράγματα και για ανθρώπους που θα πούνε ότι δεν τους νοιάζει να κερδίσουνε κάτι τώρα και θα δουλέψουν για να προσφέρουν αυτό που έχουμε ανάγκη για να ανοίξουν νέοι ορίζοντες. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ, στον βαθμό που μπορώ βέβαια… δεν είμαι και ο Ντέμης Ρούσσος (γελάει)
Οπότε, ένα ”ιδανικό σχεδιάγραμμα” για τα επόμενα χρόνια, τι θα περιλάμβανε;
Ιδανικά θα ήθελα να συνεχίσω με σταθερό ρυθμό να ανεβαίνω ”σκαλοπάτια” σε αυτό που κάνω και να μην υπάρχουνε όρια. Να μην καθορίζεται η δουλειά μου από εξωγενείς παράγοντες. Να υπάρχει ελευθερία. Ιδανικό επίσης θα ήτανε να μην χρειάζεται να δηλώνω σε πια χώρα μένω. Να μπορώ να είμαι παντού…
Αυτό θέλω κι εγώ! Όταν το καταφέρεις να μου πεις το μυστικό…
Info
Κείμενο: Τάσος Μπιμπισίδης
