Όποιο δρόμο κι αν πάρεις,
θα περάσεις πολλές χαρές και πολλές λύπες.
Δεν υπάρχει το καλύτερο και το χειρότερο.
Το θέμα είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς πολύ,
αυτό για το οποίο γεννήθηκες,
αυτό που όταν το κάνεις, θα μεγαλουργήσεις.
Κλίση το λέμε, με μια λέξη.
Ωραίος ο άνθρωπος ο αναπαυμένος στο δρόμο που βαδίζει,
που δεν κοιτά δεξά ζερβά, ούτε αληθωρίζει.
Αλλά κοιτά να φροντίζει
για ν’ ανθίσει το δικό του λουλούδι,
να καρπίζει ο δικός του κήπος.
Κι όλοι στο τέλος, κάπου θα συναντηθούμε.
Στο μεγάλο Ωκεανό…
Απέναντι.
Εκεί, όλοι, ένα.
Κείμενο: π. Ανδρέας Κονάνος
Επεξεργασία – Επιμέλεια: Β. Βίνος
