Ραντεβού για καφέ με την Άννα Μπουρμά!

γράφει ο Τάσος Μπιμπισίδης

Από πότε ασχολείσαι με το τραγούδι;

Από τότε που γεννήθηκα! Ο πατέρας μου είναι μουσικός, ο Τάκης Μπουρμάς. Έχει κάνει δύο  προσωπικές δουλειές και έχει γράψει πολλά τραγούδια. Έτσι μεγάλωσα πηγαίνοντας σε μουσικό σχολείο και μέσα σε ένα μουσικό σπίτι, έχοντας δίπλα μου έναν συνθέτη, πράγμα που με έκανε να καταλάβω τι μπορεί να ζητάει ένας μουσικός από μια τραγουδίστρια!

Είσαι τυχερή δηλαδή. Τα πράγματα σου ήρθανε μάλλον λίγο πιο εύκολα.

Ήρθανε ίσως πιο εύκολα όχι από άποψη δουλειάς, αλλά από άποψη πείρας. Όταν για παράδειγμα πήγαινα στο Ωδείο και τα παιδιά της ηλικίας μου μάθαιναν ρυθμό, εγώ τον είχα ήδη μέσα μου, γιατί έμαθα να ακούω στο σπίτι μου από πάντα. Είχα δηλαδή πιο υψηλά στάνταρ. Από μικρή το έβλεπα σαν παιχνίδι. Παίζαμε με τον πατέρα μου, κάναμε μουσικά παιχνίδια, κάναμε πρόβες, με έβαζε να τραγουδάω!

Οπότε στην ουσία ήτανε μονόδρομος για σένα…

Δεν θα το έλεγα. Άλλαξα πολλές φορές απόψεις για το τι θα κάνω στην ζωή μου. Μου άρεσε ας πούμε πολύ η Αστρονομία, αλλά δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά και δεν στρωνόμουν να διαβάσω. Παρόλα αυτά είχα πάρει βιβλία, τηλεσκόπιο, έψαχνα τις συντεταγμένες, το μελετούσα πολύ. Στην συνέχεια έκανα Αρχιτεκτονική, με την οποία και ασχολήθηκα, κάνοντας σχέδια. Όλα αυτά καλύπτουν την πρακτική μου πλευρά, αλλά έχω και την άλλη μου πλευρά που δεν καλύπτεται με τίποτα! Ίσως εκεί με βοηθάει το τραγούδι.

Νομίζω γενικά ότι συνήθως επικρατεί η πρακτική μας πλευρά, γιατί οι συνθήκες μας αναγκάζουν να λειτουργήσουμε με την λογική και λιγότερο με το συναίσθημα. Στην περίπτωση σου επικράτησε το συναίσθημα;

Η αλήθεια είναι ότι γενικά δεν είμαι άνθρωπος που παρασύρεται τόσο από το συναίσθημα.  Το διαφυλάσσω γιατί ξέρω ότι όταν ‘’απλώνομαι’’ συναισθηματικά, έχω πραγματικά τον ‘’αμάζευτο’’ και είναι κάτι που δεν αφορά τους άλλους αλλά μόνο εμένα. Εκεί κάπου μπαίνει η λογική μου! Αν αφήνουμε εντελώς ελεύθερη είτε τη λογική, είτε το συναίσθημα, νομίζω ότι κάπου χάνεται το παιχνίδι γιατί κλεινόμαστε σε ένα συγκεκριμένο καλούπι. Εμένα η λογική μου λειτουργεί λυτρωτικά και είναι σαν μια χρυσή τομή που με βοηθάει να ισορροπήσω. Εξάλλου για να βγει κανείς να τραγουδήσει θεωρώ ότι πρέπει να είναι τρομερά υγιής και ισορροπημένος ώστε να καταφέρει να το επικοινωνήσει σωστά και να το εκλάβει ο αποδέκτης με καθαρότητα.

Τι είναι για σένα δηλαδή το τραγούδι;

Πρωταθλητισμός.

Και είναι τόσο εύκολο να είναι κανείς πρωταθλητής;

Όχι. Απαιτούνται πάρα πολλές ώρες,  πολύς κόπος, πόνος σωματικός, αντοχή και ψυχική ισορροπία. Είναι πολύ σημαντικό όταν ανεβαίνεις στη σκηνή να μπορείς να επικοινωνήσεις με όλους από κάτω αλλά και τρομερά ψυχοφθόρο και δύσκολο. Προσωπικά μπορώ να το καταφέρω μόνο όταν είμαι ισορροπημένη και καλά με τον εαυτό μου.

Αυτό σε δυσκόλεψε περισσότερο όταν ασχολήθηκες με αυτή τη δουλειά;

Περισσότερο με δυσκόλεψε ο χρόνος που απαιτείται. Είναι χιλιάδες πράγματα που πρέπει να οργανωθούν πέρα από το κομμάτι του live. Απαιτείται πολύς χρόνος για να επικοινωνήσεις την δουλειά σου, να την προωθήσεις, να κλείσεις live, να τα κανονίσεις όλα όπως πρέπει. Στην πράξη αυτό που με δυσκόλεψε είναι ότι μετά τα πρώτα live μου γινόμουν ράκος. Αρρώσταινα γιατί δεν ήμουν τόσο καλά ‘’εκπαιδευμένη’’.

Και πως έγινε αυτή η αρχή;

Ξεκίνησε με τον Γιώργο Νταλάρα που μου έδωσε να τραγουδήσω το τραγούδι ‘’Το Ζεϊμπέκικο Κορμί σου’’ στον δίσκο του ‘’Η άσφαλτος που τρέχει’’ και έπειτα με πήρε μαζί του στις εμφανίσεις του στον Ζυγό. Στην συνέχεια μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα που έκανα, έφτιαξα τον πρώτο μου δίσκο με τον πατέρα μου, όπου με στήριξε πολύ ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που συμμετείχε στο τραγούδι μας ‘’Ονειροπόλος’’, και έπειτα κάνουμε live και παρουσιάζουμε την παράστασή μας σε διάφορους χώρους.

Γενικά έχεις συναντήσει ανθρώπους που έχουν την διάθεση να βοηθήσουνε στον χώρο αυτό; Δεν υπάρχει ανταγωνισμός;

Όχι. Είναι πολύ σπάνιο να βρεις τέτοιους ανθρώπους. Είναι ένας χώρος όπου η υποκρισία και το ψέμα είναι πρώτα στην πυραμίδα. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είναι πάνω απ’ όλα η αλήθεια μας. Κάνουμε καλλιτεχνικά πράγματα, δεν γίνεται να είναι πρώτα η υποκρισία και το ψέμα. Πως θα ανέβεις στην σκηνή και θα πείσεις αν λειτουργείς έτσι; Και οι άνθρωποι φαίνονται.

Αυτό συμβαίνει και στην νέα γενιά; Έχω την αίσθηση ότι το ‘’νέο κύμα’’ τραγουδιστών που τώρα αναδείχτηκε, λειτουργεί αλλιώς…

Συμβαίνει δυστυχώς και στους νέους. Ειδικά στα πιο ‘’χαμηλά στρώματα’’ που μπορεί κάποιος να καταπατήσει τα πάντα για να προσπαθήσει να αναρριχηθεί. Το θέμα όμως είναι ότι όσοι σκέφτονται πλέον έτσι, πηγαίνουν με μαθηματική ακρίβεια προς την καταστροφή.

Υπάρχει δηλαδή συνταγή για να μην οδηγηθείς στην καταστροφή ή συνταγή για την επιτυχία;

Όχι. Προσωπικά αυτό που με ενδιαφέρει είναι να περνάω καλά. Αν δεν περνάω καλά με ότι κάνω δεν θα περάσει καλά και ο ακροατής από κάτω, και φυσικά αν δεν περνάω καλά θα πάω σπίτι μου και θα ασχοληθώ με κάτι άλλο.  Το ζήτημα όμως είναι να περνάς καλά και στην ζωή σου για να το βγάλεις αυτό. Δεν είναι δυνατόν να είσαι πάνω στην σκηνή χαριτωμένη και καλή και μόλις κατέβεις να είσαι ένας άλλος άνθρωπος.

Συνεπώς στο τραγούδι δεν υπάρχει λοιπόν μυστικό για την επιτυχία. Στην ζωή όμως υπάρχει…

Στην ζωή πρέπει και πάλι να είσαι αληθινός και ειλικρινής. Να ξέρεις τι θέλεις! Αν δεν το ξέρεις αυτό ή θα πέφτεις συνεχώς πάνω σε λάθη ή να ακολουθείς επιλογές άλλων. Για να είσαι όμως συνειδητοποιημένος άνθρωπος θέλει Παιδεία και μια καλή οικογένεια που να σε έχει μεγαλώσει σωστά. Να σε κάνει να ξέρεις τι σου γίνεται. Ο καθένας μας είναι κάτι μοναδικό. Μια στιγμούλα που γεννήθηκε στο σύμπαν, ένα θαύμα. Ο καθένας μας ήρθε στην ζωή για να προσφέρει κάτι. Αυτό λέω για όλους τους ανθρώπους. Το αν θα το καταφέρεις όμως έχει να κάνει με την καλλιέργεια που θα πάρεις από το σπίτι σου. Παρόλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο καθένας μας είναι ένα μικρό θαύμα…

*Χορηγός Επικοινωνίας συναυλιών της Άννας Μπουρμά: InGolden.gr