γράφει ο Τάσος Μπιμπισίδης

Να σε χαιρόμαστε! (είχε τα γενέθλια της την προηγούμενη μέρα..)

Σας ευχαριστώ… αλλά δεν θέλω να το συζητήσω, πονάει αυτό το θέμα! Δεν μ’ αρέσει καθόλου σαν αριθμός το 27, λέω ακόμη ότι είμαι 26. Μάλλον αρχίζει σιγά σιγά να με χαλάει το ζήτημα με τα χρόνια.. (γελάει)

Μικρότερη δεν βιαζόσουν να μεγαλώσεις;

Μικρότερη έλεγα συνέχεια την ηλικία μου και μ’ άρεσε, γιατί φαινόμουν μεγαλύτερη και όλοι μου έλεγαν ότι είμαι πολύ μικρή. Τώρα αρχίζει να μου την δίνει λίγο. Βιαζόμουν να μεγαλώσω για να φοράω τακούνια, κραγιόν και τέτοια.. και τελικά δεν τα μπορώ καθόλου όλα αυτά!

..και τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

‘’Οικονομοδιοικητικός Επιχειρησιακής Έρευνας και Μάρκετινγκ’’! Είναι εντυπωσιακό, δεν μπορείς να πεις! Γι αυτό το έλεγα. Αν έλεγα ότι θέλω να γίνω μουσικός, θα μου λέγανε εντάξει.. θα είσαι άλλη μια που δεν θα έχεις να φας!

Έκανες όμως από μικρή μουσική.

Πάντα! Από το σχολείο ακόμη πήγαινα στη χορωδία. Αν δεν είχα ξεκινήσει από εκεί μπορεί και να μην γινόμουν αρκετά ψωνάρα ώστε να ανακαλύψω ότι μου αρέσει τόσο να τραγουδάω. Έκανα σόλο εκεί από 10 ετών και αυτό μου έδωσε πολύ αυτοπεποίθηση γιατί δοκιμάστηκα από μικρή. Βέβαια δεν έχει τελικά να κάνει, γιατί όπως και να είσαι, είναι πολύ περίεργο να βγαίνεις πάνω σε μια σκηνή και από κάτω να υπάρχει κόσμος που περιμένει να ακούσει κάτι από σένα. Είναι περίεργο συναίσθημα, αλλά είναι τέλειο!

Θα μπορούσαμε βέβαια να ήμασταν συνάδελφοι τώρα κατά κάποιον τρόπο…

Θα μπορούσαμε! Σπούδαζα στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού, αλλά μας βγήκαν αλλιώς τα πράγματα..

Όταν ασχολήθηκες τελικά επίσημα με την μουσική, ήξερες προς τα πού θέλεις να κινηθείς; Ήθελες να κάνεις live, να κάνεις δισκογραφία, να γράφεις μουσικές για διαφημίσεις; Πως το φανταζόσουν;

Οι διαφημίσεις ήρθαν αργότερα στον δρόμο μου. Με έβαλε η Μαριέττα Φαφούτη σε αυτόν τον κόσμο. Μέχρι τότε έγραφα άλλα πράγματα, και μάλιστα δεν ήξερα ότι μπορώ να γράψω κανονικά κάτι ολοκληρωμένο. Μου φαινόντουσαν χαζομάρες και οι μουσικές που έφτιαχνα και οι στίχοι που έγραφα. Τα πέταγα όλα! Βέβαια εξ αρχής δεν είχα σκοπό να γράφω μουσική. Δηλαδή αν ξαφνικά πρέπει για κάποιον λόγο να σταματήσω να γράφω ή αν μου φύγει η έμπνευση, δεν θα μου λείψει τόσο αυτό. Την μεγαλύτερη ικανοποίηση την παίρνω από το τραγούδι και την σκηνή. Με ενδιαφέρει να λέω ωραία κομμάτια, όχι να λέω τα δικά μου απαραίτητα. Γι αυτό και στον δεύτερό μου δίσκο σκέφτομαι να έχω πολλούς δημιουργούς που εκτιμώ και αγαπώ.

Για πες μου όμως προς το παρόν για τον πρώτο σου δίσκο! Τώρα που πέρασε ο καιρός, ακούγονται τα τραγούδια σου, κάνεις live, πως νιώθεις;

Μην νομίζεις ότι έχω κάνει και πολλά live. Είμαι προσεκτική με το κάθε μου βήμα. Μ’ αρέσει όμως πολύ που βλέπω ότι έρχεται σιγά σιγά περισσότερος κόσμος να μας ακούσει, που αρχίζουν να μου στέλνουν μηνύματα, που τραγουδάνε μαζί μου στα live μας.. είναι ωραίο όλο αυτό! Είμαι πολύ υπερήφανη για αυτή την προσπάθεια γιατί είναι μια πολύ αξιοπρεπής κατά την γνώμη μου δουλειά. Βέβαια μπορώ να σου πω χίλια πράγματα που θα άλλαζα όσο ακούω τα κομμάτια, αλλά αυτό νομίζω ότι συμβαίνει με ότι έχουμε κάνει στο παρελθόν, καθώς όταν βλέπουμε τα πράγματα μετά από καιρό πάντα εντοπίζουμε στοιχεία που θα αλλάζαμε!

Από την αρχή τραγουδούσες jazz;

Καμία σχέση! Τραγουδούσα εντελώς άλλα πράγματα αλλά αργότερα κατάλαβα ότι από τα είδη μουσικής που έλεγα, δεν έπαιρνα την ικανοποίηση που παίρνω τώρα τραγουδώντας αυτή τη μουσική. Μ’ αρέσει να τραγουδάω διάφορα και διαφορετικά πράγματα, απλά δεν με φτιάχνουν όσο η jazz! Βέβαια όλο αυτό ξεκίνησε όταν ο δάσκαλος που μου κάνει φωνητική μου είπε να ακούσω το ‘’Cry me a river’’ από την Julie London και στην συνέχεια ανακάλυψα κι άλλους τέτοιους ήχους και λάτρεψα τις Big Band. Έτσι ξεκίνησε όλο αυτό!

Πες μου ένα πράγμα που λάτρεψες και ένα πράγμα που σιχάθηκες όταν μπήκες σε αυτή τη δουλειά…

Όταν μπήκα στον χώρο, μου έλεγε η μαμά μου.. που πας να μπλέξεις, αυτός είναι βρώμικος χώρος, οι άνθρωποι είναι κακοί, θα σε φάνε, μόνο η οικογένεια σου σε αγαπάει, θα μπλέξεις με ναρκωτικά.. και άλλα τέτοια μαμαδίστικα (γέλια). Αυτά δεν τα είδα ποτέ! Αυτό λάτρεψα λοιπόν, τους ωραίους ανθρώπους που γνώρισα και με τους οποίους έρχομαι σε επαφή. Από την άλλη σιχάθηκα και σιχαίνομαι ακόμη τα διαδικαστικά. Τις συμφωνίες με τα μαγαζιά, το να πρέπει να ψάχνω όλους τους μουσικούς και να τους οργανώσω για να βρούμε κοινή ελεύθερη ώρα για πρόβα, τις άπειρες λεπτομέρειες που προκύπτουν από παντού και πρέπει να λυθούν, και όλα αυτά τα μικροπράγματα που αποτελούν την δουλειά αυτή!

Ανήκεις λοιπόν πια στην αγαπημένη πλέον γενιά των νέων καλλιτεχνών, όπως ο Μαραβέγιας, η Μποφίλιου, η Φαφούτη, ο Χαρούλης και άλλοι. Τι σας κάνει νομίζεις να ξεχωρίζετε από τις άλλες γενιές τραγουδιστών;

Μάλλον το ότι περνάμε πολύ καλά κάνοντας μουσική και απολαμβάνουμε στο έπακρον όλη την διαδικασία του live αλλά και το ότι ο καθένας μας έχει την δική του ταυτότητα και είναι πολύ ξεκάθαρη η διαφοροποίηση μεταξύ μας. Το βασικότερο δε, είναι ότι υπάρχει αλληλοϋποστήριξη. Επειδή και ο κόσμος πια είναι πιο ανοιχτός μουσικά και μπορεί κάλλιστα να ακούσει ένα βράδυ τον Χαρούλη με τα κρητικά του και το επόμενο την Φαφούτη που κάνει pop με αγγλικό στίχο, δεν υπάρχουν ανταγωνισμοί ή οτιδήποτε τέτοιο. Υπάρχει αλληλοϋποστήριξη και όλοι έχουμε πολύ καλές σχέσεις μεταξύ μας! Δεν το περίμενα αλλά όλους όσους γνωρίζω χάρηκα πραγματικά που τους γνώρισα. Δεν έχει τύχει να εκλάβω κάτι αρνητικό από κανέναν. Είναι ωραίοι άνθρωποι. Είναι άνθρωποι με ωραία ενέργεια..

..και πιστεύεις στην ενέργεια;

Απόλυτα! Νομίζω ότι μας έρχονται αυτά που σκεφτόμαστε. Δεν είναι τυχαίο ότι στους ανθρώπους που είναι μίζεροι και συνεχώς βρίσκουν κάτι να τους φταίει ή που εστιάζουν μόνο στα αρνητικά και θυματοποιούν τους εαυτούς τους, έρχονται συνεχώς στραβά πράγματα. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και τώρα που η πραγματικότητα είναι οικονομικά και κοινωνικά άσχημη, οι άνθρωποι που είναι θετικοί και αισιόδοξοι βρίσκουν τον δρόμο τους. Δεν λέω βέβαια να είμαστε εκτός πραγματικότητας. Σίγουρα είναι για άλλους μας δύσκολη η σημερινή κατάσταση, αλλά εσύ επιλέγεις τελικά σε πιο ‘’στρατόπεδο’’ θα πας.. σ’ αυτό που βλέπουν μπροστά και πάνε να κυνηγήσουν πράγματα ή σ’ αυτό που κάθονται με δεμένα χέρια και νομίζουν ότι ήρθε η καταστροφή;

Προσωπικά τι σε βοηθάει να ξεπερνάς τις δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν;

Οι φίλοι μου και οι άνθρωποι που έχω γύρω μου. Είναι σημαντικό να έχουμε ανθρώπους που είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εμάς. Που θα μπορέσουν να σου φτιάξουν την διάθεση κάνοντας κάτι αστείο ή λέγοντας μια χαζομάρα! Αυτό κάνουμε με τους φίλους μου. Μια ο ένας θα είναι καλά και μια ο άλλος. Μια θα ‘’πέσει’’ ο ένας και θα τον ‘’σηκώσω’’ εγώ και μια θα ‘’πέσω’’ εγώ και θα με ‘’σηκώσει’’ ο άλλος!

Συμφωνώ, αλλά πόσο εύκολο είναι πια να δημιουργήσουν οι άνθρωποι τέτοιες σχέσεις;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι και η ουσία της ζωής μας. Δεν έχουν νόημα οι ζωές μας χωρίς σχέσεις. Γιατί και η ευτυχία δεν έχει κανένα νόημα αν δεν την μοιράζεσαι! Ότι καλό και να σου συμβεί, όσες επιτυχίες και αν έρθουν, αν δεν έχεις τους ανθρώπους σου να το μοιραστείς θα είσαι δυστυχής! Αν δεν έχεις ανθρώπους να σε αγαπάνε και να σε εκτιμούν για ότι είσαι, και ο πιο επιτυχημένος στον πλανήτη να είσαι, δεν θα είσαι ικανοποιημένος. Γι αυτό και τα λεφτά δεν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους! Αν έχεις λεφτά αλλά δεν έχεις τίποτα άλλο στην ζωή σου, θα παραμένεις μίζερος και δυστυχισμένος.

Πως θα πετύχουμε λοιπόν αυτές τι ιδανικές σχέσεις που λες;

Με το να είμαστε αληθινοί! Αν είμαστε ο εαυτός μας και αν λέμε ότι μας ενοχλεί, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ καλύτερα…