Όλα ξεκίνησαν σε ένα μπαρ. Είχαμε πάει για ένα ποτό και ανάμεσα σε τσιγάρα και βαρύγδουπες κουβέντες για σουτιέν και διακοπές, η φίλη μας η Γ, μας είπε για μια άλλη φίλη της που είναι δασκάλα yoga… Δε θυμάμαι πως ακριβώς έγινε, αλλά μετά από μερικές μέρες βρεθήκαμε και οι 3 φίλες με τη δασκάλα απέναντί μας, καθισμένες πάνω στα στρώματά μας να κάνουμε το πρώτο μας μάθημα.
Αφού μας έκανε μια εισαγωγή στη φιλοσοφία της Yoga, στο συντονισμό μυαλού και σώματος, αφού μας είπε πολλά για τη σπουδαιότητα της σωστής αναπνοής, για την εσωτερική κάθαρση και την εσωτερική ισορροπία, για τα τσάκρα και άλλα πολλά, μας έδωσε το σύνθημα για να ξεκινήσουμε τις “ήπιες” ασκήσεις μας.
Ανάμεσα σε σανσκριτικές λέξεις, ονόματα ζώων, διατάσεις, ανάσες και ΠΟΛΥ ιδρώτα καταρρίφθηκε πανηγυρικά αυτό που είχα στο μυαλό μου για τη Υoga. Τελικά δεν κάνεις μόνο ommm, ommm… Η κατάσταση είχε πόνο, πολλά τραβήγματα και πολύ ιδρώτα. Κάθε εκπνοή σήμαινε τράβηγμα σε κάποιον από τους μύες του σώματος, μπορεί και σε όλους! Κάθε εισπνοή ήταν μια προετοιμασία για να τα δώσεις όλα στην εκπνοή. Καχύποπτη και λίγο σνομπ πίστευα ότι θα τα κατάφερνα όλα. Αλλά εκεί ήταν που προσγειώνεσαι και αυτό που εύκολα η δασκάλα μας έδειχνε, για εμάς ήταν κάτι αδιανόητο και πολύ δύσκολο. Άκουγες κρακ και κρουκ και συνειδητοποιούσες ότι δεν έχεις τον έλεγχο του κορμιού σου. Ή μήπως δεν έχεις ούτε τον έλεγχο του μυαλού σου για να οδηγήσεις εκεί που πρέπει το σώμα σου;
Το μυστικό είναι να νιώσεις οικεία την πρώτη φορά. Να σε κάνουν να πιστέψεις ότι η προσπάθεια ανταμείβεται και το σώμα σου, κάποια στιγμή, θα ακολουθήσει την εντολή που δίνει το μυαλό σου.
Πρέπει να ακούς αυτά που ψιθυρίζει το κορμί σου. Να μην το κακομεταχειρίζεσαι αλλά να του δίνεις να καταλάβει ότι όσο διαρκεί το μάθημα, δεν θα κάνει αυτό που θέλει εκείνο, αλλά αυτό που του προστάζει το μυαλό σου. Ακούγεται εύκολο, μα δεν είναι…
Ο καιρός περνούσε και βλέπαμε τις δυνατότητές μας να μεταμορφώνονται. Στην αρχή έκανες υπερπροσπάθεια για να ακουμπήσεις τις παλάμες δίπλα στα πόδια σου. Τώρα με λίγο ζέσταμα αυτό είναι το εύκολο κομμάτι… Συνειδητοποιείς και ξαναφέρνεις στο νου σου τα λόγια της δασκάλας, εκείνη την πρώτη μέρα… “Με τον καιρό θα δείτε ότι όλα μπορείτε να τα κάνετε”. Και βήμα βήμα, κάθε φορά κατακτάς ένα νέο μικρό κομμάτι που δεν μπόρεσες την προηγούμενη. Υπάρχουν και οι μέρες, όμως, που δεν κατακτάς τίποτα. Γιατί εκείνες τις μέρες, το σώμα σου είναι κουφό και γεμάτο άρνηση να ανταποκριθεί. Εκεί η δασκάλα μας, συνεχίζει να μας καθησυχάζει: “κάθε φορά είναι διαφορετική, μέχρι εκεί που μπορεί σήμερα το σώμα σας”. Στην αρχή δεν το δέχεσαι εύκολα αυτό. Αναρωτιέσαι τι διαφορά έχει το σήμερα από το αύριο. Κι όμως έχει. Τη μια μέρα θα νιώσεις ότι απογειώνεσαι και την άλλη ίσως απογοητευτείς. Δεν πρέπει όμως να το βάλεις κάτω. Το μυστικό είναι να συνεχίσεις. Ακούστε το σώμα σας χωρίς να το κρίνετε, μας ψιθυρίζει η δασκάλα μας.
Καμιά φορά, θυμόμαστε πως ήταν τα πρώτα μαθήματά μας. Που δεν μπορούσαμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Επαναλαμβάναμε το ίδιο σημείο στην άσκηση αμέτρητες φορές για να “κατανοήσουμε” πώς γίνεται. Δενόμασταν κόμποι και ξεχνούσαμε να αναπνεύσουμε από την υπερπροσπάθεια να φτάσουμε το πόδι μας που ήταν πίσω από την πλάτη μας. Και γελούσαμε με τα χάλια μας και μετά προσπαθούσαμε ξανά. Και ξανά. Αλλά εκείνη ήταν συνεχώς εκεί, να παρατηρεί την παραμικρή κίνηση και να μας ενθαρρύνει. Και αυτό που για εμάς ήταν δύσκολο, το έκανε εύκολο. Και μας έμαθε, κυρίως να αγαπήσουμε αυτό που αγαπάει με πάθος και η ίδια. Τη Yoga.
Πλέον οι ασκήσεις μας έχουν αποκτήσει ροή και ταχύτητα. Το μαγικό είναι ότι βλέπω και τις φίλες μου να μεταμορφώνονται. Τις είδα να κάνουν το “δέντρο” και να είναι ακίνητες, ακλόνητες και συγκεντρωμένες. Να κάνουν “χαιρετισμούς” και ο ιδρώτας να τρέχει, να κάνουν “πολεμιστές” και να ψαχουλεύουν να βελτιώσουν τις λεπτομέρειες πλέον, να κάνουν “κούτσουρα”, “βάτραχους”, “καμήλες”, “κάβουρες”, “ξυλοκόπους”, “κόρακες”, “τρίγωνα”, “δελφίνια”, “λαμπάδες”, “άροτρα”, “μισά φεγγάρια”… Ποιος να το περίμενε ότι θα ξεκουραζόμασταν στον “κάτω σκύλο”; Ξέρεις όμως… Αυτό που μας συγκλόνισε είναι οι στάσεις κεφαλής. Αυτές οι στάσεις που κάθεσαι ανάποδα στηριζόμενος στο κεφάλι σου… Η δασκάλα μας, επέμενε ότι έφτασε η ώρα να το προσπαθήσουμε. Πέρασε καιρός που παλεύαμε να επαναλάβουμε αυτό που με ευκολία μας έδειχνε η δασκάλα μας. Λίγο τη μια φορά, λίγο περισσότερο την επόμενη και τελικά ήταν εκείνη η στιγμή που η δασκάλα μας έδωσε μια μικρή ώθηση για να φύγει ο φόβος. Και… έγινε!
Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις “βασιλιάς”. Σαν να κατέκτησες ένα ψηλό βουνό. Η νίκη του μυαλού έναντι στο σώμα. Γιατί αυτό είναι τελικά. Τίποτα παραπάνω. Αν το πιστέψεις, μπορείς να το κάνεις.
Είναι αυτές οι μικρές στιγμές διαλογισμού και απόλυτης συγκέντρωσης, εκείνες οι στιγμές που αφήνεις μακριά αυτό που έκανες πριν μπεις σε αυτή την αίθουσα και αυτό που θα κάνεις μετά. Εστιάζεις αποκλειστικά και μόνο στην προσπάθεια να επιχειρήσεις μια δύσκολη στάση. Διώχνεις τις αρνητικές σκέψεις, το φόβο και ξεκινάς.
Τελικά η Yoga, για μένα, είναι ένα όμορφο μακρύ ταξίδι. Ξεκινάς από μια πολύβουη πόλη για να φτάσεις σε μια καταγάλανη απέραντη παραλία με ήσυχα νερά και ολόχρυση άμμο. Η διαδρομή έχει ψηλά βουνά, χιονισμένες δύσβατες οροσειρές, ζεστές και αφιλόξενες ερήμους, ζούγκλες και τροπικά δάση αλλά έχει και όμορφες λίμνες για να ξεκουραστείς. Για να συνεχίσεις το ταξίδι. Το ταξίδι αυτό είναι προσωπικό, διαφορετικό και ο προορισμός ξεχωριστός για τον καθένα. Γνωρίζεις ότι αξίζει να περάσεις από όλα τα μέρη αυτά. Αλλά ξέρεις ότι δίπλα υπάρχει πάντα ένα χέρι που θα σε τραβήξει από εκεί που κόλλησες, μια αγκαλιά να σε πιάσει όταν πέφτεις, ένα χαμόγελο όταν το χρειάζεσαι. Η Yoga μοιράζει και μοιράζεται.
“Balasana τώρα… Ξεκουραστείτε να συνεχίσουμε ”
Νamaste K.M.
Πηγή: www.aplospolitis.com
Επιμέλεια – Επεξεργασία: Β. Βίνος
