Απογευματινός Καφές…

0
301

photo: Έλενα Λεοντή

Τα πόδια μου σέρνονται μαζί με τη διάθεσή μου στο πάτωμα. Κρεβάτι – καναπές, 23 πλακάκια. Κάθομαι στην ίδια πάντα θέση. Αυτή που επιτρέπει στο βλέμμα μου να ξεπηδά και να ταξιδεύει έξω, στο μπαλκόνι. Ήρθε η λαχτάρα κι έπιασε θέση δίπλα μου στον καναπέ, να μου κάνει παρέα στον καφέ. Σαν αεράκι τρύπωσε αθόρυβα και απροειδοποίητα, μάλλον απ’ τη χαραμάδα που έχει αφήσει το παράθυρο που δεν είναι καλά κλεισμένο.

Την καλοδέχτηκα. Έβγαλα, μάλιστα, τα καλά μου τα φλιτζάνια, με τα ανάγλυφα λουλούδια και τ’ ασορτί πιατάκια, για να περιποιηθώ την καλεσμένη μου. Κοιταχτήκαμε κατάματα κι ήταν σα να δώσαμε το  σύνθημα για την έναρξη της συζήτησης. Μου έκανε ώρα συντροφιά. Μου σκούπισε τα δάκρυα, μου χάιδεψε τα μαλλιά και μ’ έκανε να δω καθετί σημαντικό που μπορεί να προσπερνάει το μυαλό.

Σε λίγο ακούγονται φωνές. Ουρλιάζει η στέρηση, μου χτυπάει την πόρτα. Δεν της ανοίγω αλλά καταφέρνει να γλιστρήσει απ’ την κλειδαρότρυπα. Δεν έχουμε επιλογή, ξαπλώνει ανάμεσά μας. Η στέρηση μπορεί να μετατρέψει τα συναισθήματα σε θηρία που κατασπαράζουν την ψυχή. Την κομματιάζουν και την καταβροχθίζουν. Και ανάλογα με τη φύση τους διαχέεται είτε η δυσφορία είτε η ευφορία.

Καναπές – κρεβάτι, 23 πλακάκια. Έχει πια νυχτώσει και επισκέπτες δεν έχω. Ησυχία. Σαν ν’ ακούω το αίμα να κυλά σε κάθε μικρή φλέβα του εγκεφάλου μου. Η μοναξιά ενεργοποιεί τις αισθήσεις μου μία προς μία και με βάζει σ’ ένα κλίμα ηρεμίας. Μερικές φορές βέβαια έρχεται χέρι-χέρι με την μελαγχολία κι έχουμε ξανά πολυκοσμία.

Ώρα να πατήσω το “PLAY” στο στερεοφωνικό…

 

Έλενα Λεοντη 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλούμε γράψτε το σχόλιο σας
Παρακαλούμε γράψτε το όνομα σας