Πάνε περισσότερα από 10 χρόνια… Μάλλον 12. Μπορεί περισσότερα… Δε θυμάμαι. Ίσως δε θέλω να θυμάμαι. Ήταν ένας άνδρας ψηλός, πολύ ψηλός, τότε στα μάτια μου θεόρατος. Τώρα πια, πραγματικά, θεόρατος. Το μόνο που στη μνήμη μου αντηχεί όμοια, όπως και τότε, είναι ο ήχος του γέλιου του. Τη φωνή του δε τη θυμάμαι πια, αν και ενδόμυχα, πιστεύω πως αν υπήρχε η δυνατότητα να ακούσω ξανά το όνομα μου από τα χείλη του, θα έστρεφα το πρόσωπο μου, πάλι, με τον ίδιο πρωτόγονο τρόμο. Περίεργο να περιγράφει τα συναισθήματα του κανείς για τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του με έναν ανεπαίσθητο αρνητισμό ή μια ραφιναρισμένη, στο πέρασμα του χρόνου, πικρία.
Όπως συμβαίνει με κάθε γυναίκα και τον πρώτο άντρα της ζωής της, η σχέση που διαμορφώνεται είναι τρικυμιώδης. Παράφορη αγάπη, κάποιες φορές λίγη εξάρτηση, άλλοτε περισσότερη. Ζήλια. Να καταφέρνεις εσύ να είσαι η μία και μοναδική. Η πολύτιμη. Η αγαπημένη. Κι όμως, η αντίζηλος ή οι αντίζηλοι να είναι οι σημαντικότερες γυναίκες της ζωής σου κι εσύ για αυτές. Και με το πέρασμα του χρόνου, η αγάπη αυτή να δυναμώνει, να μεταμορφώνεται σε σχέση εμπιστοσύνης, να καταφέρνει με απόλυτη ειλικρίνεια να εκθειάζει και να μετουσιώνει τον απέναντι σε ιερό. Να νιώθεις παντού το ίδιο σύννεφο ασφάλειας. Δεν υπήρξε άλλη φορά που να ήμουν τόσο βέβαιη για συναισθήματα τα δικά μου και τα δικά του. Ήταν η πρώτη και ξέρω πως θα είναι η τελευταία.
Κάθε επόμενη σχέση που ήρθε, δεν είχε τον ίδιο σπουδαίο χαρακτήρα και ευτυχώς, συνειδητοποίησα από νωρίς, πως δε θα τον αντικαθιστούσε κανείς και έτσι, για καλή μου τύχη, δεν το επιδίωξα. Παρά ταύτα, δεν ένιωσα ποτέ ντροπή μιλώντας για αυτόν σε κάθε επόμενο και δεν αντιλήφθηκα-παρά την οξυδέρκεια που εκείνος κατάφερε να μου μεταλαμπαδεύσει- να ενοχλείται κανείς τους, κάθε φορά που παρουσίαζα τον κύριο τέλειο σε αυτούς, ακόμη κι αν ήξεραν πως με τα ίδια λόγια δε θα μιλούσα και δε θα μιλήσω για κανέναν τους. Μάλλον αντιλαμβάνονταν πόσο καθαρή, αξιοπρεπής και ανέγγιχτη ήταν εκείνη η πρώτη αγάπη. Πως όφειλαν αυτοί, όπως και εγώ, να την αφήσουμε στο απυρόβλητο.
Ήταν 14 Φεβρουαρίου 2003. Είμαι βέβαιη. Ήταν 20:30. Έκανε κρύο. Μετά 2 μέρες, θα χιόνιζε. Την ήρεμη ζωή μας ανέκοψε μια κραυγή. Χωρίσαμε. Έκτοτε, δεν τον ξαναείδα ποτέ. Έχω κλάψει ατέλειωτα βράδια για την απουσία του. Ώρες ώρες η ευτυχία μου φαίνεται δυσβάσταχτη. Η οποιαδήποτε δυστυχία από εκείνο το βράδυ μου φαντάζει μικρότερη. Η αδυναμία που μπορεί να νιώθω μερικές φορές, από εκείνο το βράδυ, μου μοιάζει με το εξευτελιστικότερο συναίσθημα, ιδιαίτερα όταν στο μυαλό μου τριγυρίζει η φράση που αγάπαγε να μου επαναλαμβάνει: “Tα δύσκολα για τους δυνατούς”.
Θα σ’ αγαπώ με την ίδια δύναμη μέχρι ο κόσμος να αλλάξει τροχιά. Θα σ’ ονειρεύομαι για να μπορώ να προχωράω και να βρίσκω έμπνευση. Εκείνο το αστέρι στα βορειοδυτικά του ουρανού, που το εντοπίζω κάθε Μάη, όταν επιστρέφω νύχτα στο σπίτι, το έχω τάξει να μου θυμίζει εσένα.
Υ.Γ: Είναι ο καλύτερος πατέρας του κόσμου!
