Λένε πως υπάρχουν λέξεις που δε λέγονται… πως πρέπει να αποφεύγεις τα μεγάλα λόγια… Να μην αναφέρεις και να μην υπόσχεσαι όσα δεν είσαι σε θέση να κάνεις… Όσα δε μπορείς να κάνεις.
Όποτε γκρίνιαζα μικρή, πως δε θα τα καταφέρω, θυμάμαι τον πατέρα μου να μου επαναλαμβάνει πως δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω. Και πάμε, τώρα, αντίστροφα “όσα θέλω, τα μπορώ!”. Πάντα πίστευα πως πότε πότε πρέπει να λέμε και κάτι παραπάνω, να υποσχόμαστε λίγο περισσότερο, γιατί μόνο έτσι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση να το πραγματοποιήσουμε. Αλήθεια, τηρούμε πάντα το λόγο μας; Μάλλον όχι, και σκαρφιζόμαστε ταυτόχρονα ένα σωρό δικαιολογίες για να μπορούμε να τον αθετήσουμε, ελαφρύνοντας το συναισθηματικό φορτίο μιας υπόσχεσης που χάθηκε στον αέρα.
Το να δίνεις το λόγο σου, αυτόματα μου φέρνει στο μυαλό τη λέξη που λένε εδώ στο βορρά, “ντόμπρος” και κατ’ επέκταση, ανθρώπους που δε φοβούνται να υποσχεθούν και να πραγματοποιήσουν αυτό που έταξαν, ακόμα κι αν χρειαστεί η γη να αλλάξει τροχιά. Δίνουμε το λόγο μας στους άλλους, σε όσους αγαπάμε, σεβόμαστε, ίσως χρειαζόμαστε καμιά φορά… Δίνουμε το λόγο μας στον εαυτό μας! Αυτές οι τελευταίες, απέναντι στον εαυτό μας υποσχέσεις, είναι όσες αθετούμε συχνότερα γιατί απλά δε χρειάζεται, θεωρούμε, να απολογηθούμε για το μικρό μας ατόπημα. Υποσχόμαστε πράγματα μικρά και άλλοτε, μεγαλύτερα. Υποσχόμαστε παντοτινή αγάπη, πίστη, αφοσίωση στους άλλους και σε εμάς. Και ένα βράδυ Κυριακής το φορτίο τεράστιο, μας βάζει σε μια διαδικασία αυτοσυντήρησης, που δεν έχει πια σημασία τίποτα, που να χαθούνε όλα…
Κάθε που δίνεις το λόγο σου, σημαίνει πως είσαι σε θέση να καλύπτεις εκκρεμότητες, να εφησυχάζεις και να γεμίζεις τον άλλον ελπίδες. Γιατί σε αυτή την ιστορία, εμπλέκονται πάντα δύο, τουλάχιστον, ένας που υπόσχεται και ένας που περιμένει και το φορτίο είναι το ίδιο βαρύ. Ένας που πρέπει να κινητοποιηθεί, να πράξει ορθά, να νιώσει ως οφείλει και ο άλλος που πρέπει να μάθει να περιμένει και δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερο από την αναμονή. Τόλμησε να δώσεις το λόγο σου αλλά με εναρκτήριο αυτό, ανακάλυψε τρόπους να τα κάνεις όλα αληθινά, να περάσεις από τη σκέψη, τη φαντασία και το λόγο, στην πράξη. Κι εσύ που δέχθηκες να περιμένεις, να στηρίξεις τις ελπίδες, τους στόχους, την καθημερινότητα και άλλοτε, ακόμα και τη ζωή σου σε άλλους, τώρα δες πως είναι να καταδικάζεσαι σε απραγία και να τα βρίσκεις με το χρόνο στην πιο ανελέητη εκδοχή του.
Μη μου υπόσχεσαι αν δεν αντέχεις το φορτίο και να πω την αλήθεια, μη μου υπόσχεσαι γιατί κι εγώ δεν μπορώ και εν τέλει, μπορεί και να μη θέλω να περιμένω. Αλλά αν αυτό ποτέ συμβεί, αν κάποτε μου υποσχεθείς, μάθε να αποδεικνύεις πόσο συγκροτημένος μαχητής είσαι, πως ο κόσμος θα αναποδογύριζε για να μου αποδείξεις ότι μπορείς, κι ίσως, μάθω κι εγώ να εξαντλώ όση υπομονή είχαν οι γυναίκες εκείνων των καπεταναίων που έφευγαν και δεν ήξεραν πότε κι αν θα επέστρεφαν… Η υπόσχεση μπορεί κάποιες φορές να στερείται της κλασικής ηθικής, γιατί υπάρχει κάποιος που παιδεύεται για να ικανοποιήσει, χωρίς απαραίτητα απτό αντάλλαγμα, τις ανάγκες ενός άλλου. Εν τέλει, και επειδή είναι αναπόφευκτο, αν δώσεις το λόγο σου, δώσε τη μάχη για να τα καταφέρεις χωρίς να κοστολογείς το αντίκτυπο, διότι μόνο καλύτερος μπορείς να γίνεις με αυτή τη διαδικασία… Γίνε λιγότερο εγωιστής!
