Σκουπίζεις τα μάτια… Πλημμύρισες πάλι… Γιατί να συμβεί αυτό σε εσένα; Γιατί εσύ; Γιατί πάλι; Μπορείς να μείνεις μέρες κλεισμένος στο σπίτι, κοιτώντας τα ταβάνι, αναπολώντας τις καλές ημέρες, αυτές που έφυγαν και φαντάζουν πως δε θα ξανάρθουν ποτέ, μισώντας το παρόν και φοβούμενος ένα μέλλον, που εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να προσδιορίσεις με ασφάλεια. Βυθίστηκες και χάθηκες πάλι.
Μικρό μου παιδί, αυτό που καίει τα μάτια σου το πρωί, πριν τα ανοίξεις, είναι φως. Φαντάσου λίγο τη ζωή σου. Χρώμα, λάμψη, ήλιος, σκοτάδι… Σκέψου και επανακοστολόγησε όσα έχεις. Τα δικά σου αυτονόητα. Τα δεδομένα σου.
Οι ρυθμοί της ζωής και ίσως, και η εκ φύσεως απληστία μας, μας αναγκάζουν να ξεχνούμε όσα απλόχερα μας χαρίζονται. Όσα δε ζητήσαμε και καταφέρνουν να στέκονται από κάποια μυστική και φυσική επιλογή δίπλα μας. Αυτά με τα οποία πάψαμε καιρό τώρα να ασχολούμαστε, που πάψαμε να μιλάμε και να είμαστε υπερήφανοι για αυτά. Που δε θαυμάζουμε και ας τα μάτια τα δικά τους γεμίζουν λάμψη, κάθε που μας αναλογίζονται. Μπορεί, κάποτε, για αυτά να ξεπουλήσαμε ψυχή και σώμα για να τα αποκτήσουμε, μπορεί να παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις και να εξαντλήσαμε την υψηλότερη νόηση μας για να τα κάνουμε δικά μας. Τώρα τα θάψαμε στα μπαούλα μας, τα διπλοκλειδώσαμε, σαν κάτι παλιά ασημικά που κρύβανε οι γιαγιάδες μας… Λες και αλλάζοντας οι ανάγκες, αλλάζει και η αξία τους αυτή καθεαυτή… Λες και το ασήμι θα μετουσιωθεί με το χρόνο… Αξιολογήσαμε τα πολύτιμα, σαν φτηνά μέταλλα.
Δεν αμφιβάλλω πως μπορεί να υπάρχουν στιγμές που περνάς λίγο δύσκολα. Πως μπορεί να στενοχωριέσαι… αλλά να σου πω… Κοίτα αυτά που χάνεις αφήνοντας το “σήμερα” να περάσει… Επαναξιολόγησε….
Δες αυτά που έχεις. Αυτά που είναι δίπλα σου, που τα ξέχασες και τα θεώρησες δεδομένα. Δεν είναι κακό… Είναι σπουδαίο να έχεις κάποια πράγματα ή πρόσωπα στη ζωή σου που θεωρείς αυτονόητα. Είναι η ίδια η έννοια της ασφάλειας. Μα μην τα αμελείς, όπως εκείνα τα παλιά ασημικά. Γυάλισε τα! Η αξία τους είναι αδιαμφισβήτητη! Χαμογέλασε τους! Το περιμένουν, όπως η ξερή γη το νερό. Επέλεξαν να είναι εδώ, όχι για το αντάλλαγμα μα για εσένα, για να μπορούν να σε βλέπουν να μεγαλώνεις.
Ξέρεις πόσο γεμάτη είναι η ζωή σου; Σαν ανθισμένος κήπος στο τέλος της άνοιξης!
