Κλείνει απότομα και ερμητικά η οδός διαφυγής.
Σε αυτή την καταστροφή επιστροφή δεν υπάρχει!
Η άμμος, πλασμένη από χρυσάφι και θηλυκά δάκρυα, ανατριχιάζει.
Μαβί το μολυβένιο πρόσωπο, αποτύπωμα μιας ζωής που καταρρέει.
Σκοτάδι αναπαύεται στις πλάτες τους, πένθιμα χρώματα, σιωπές και παύσεις στη μακρινή πατρίδα εκεί όπου γυναίκες ξεγυμνωμένες από όνειρα, σηκώνουν μαύρες μαντήλες στον ουρανό.
Εκεί όπου ήχος από κροταλίζοντα γιαταγάνια σκίζει με ορμή τον αέρα.
Βάφουν κόκκινο το μαλακό δέρμα διαλύουν βίαια κάθε ελπίδα.
Πέπλο συσκότισης στο φως της πολιτισμένης ανθρωπότητα
Αν το παραμικρό ίχνος ελευθερίας δύσει στην Ανατολή ποιος ήλιος θα βασιλέψει στη δύση;
Αφιιερωμένο στις γυναίκες του Αφγανιστάν και του κόσμου που βλέπουν τη ζωή τους να παζαρεύεται και να απειλείται, την ελευθερία να κινδυνεύει.
Ευχαριστούμε τα Αποτυπώματα, Ιστολόγιο Ποίησης και Λογοτεχνίας για την πρώτη δημοσίευση
