Βυθίζω το κεφάλι μου στο νερό… Δεν ακούω τίποτα, παρά μόνο έναν αλλόκοτο ήχο που με κάνει να διατηρώ, πάντα, τη βάσιμη υποψία ότι κάπου εκεί, στο σκοτεινό μπλε, υπάρχει ζωή. Πριν γεννηθούμε, ζούμε μέσα στο νερό. Ίσως, γι’ αυτό αντιμετωπίζουμε με τέτοια φυσικότητα την παρουσία μας μέσα στη θάλασσα…
Βιβλίο ανά χείρας, αέρας που ποτίζει το δέρμα με αλάτι και ήλιος. Ήλιος για να ανοίξει λιγάκι παραπάνω την ψυχή, ώσπου τα κίτρινα φύλλα του φθινοπώρου να τη φέρουν στα μέτρα της. Το καλοκαίρι το είχα πάντα συνδυασμένο με ένα αίσθημα νωχελικότητας. Κλειστά πατζούρια και ακτίνες που φωτίζουν εκλεκτικά το δωμάτιο… Καταγάλανος ουρανός και στην ανατολή ένα στερέωμα που αρπάζει φωτιά σε αποχρώσεις του ανοιχτού πορτοκαλί. Αν είχες τη δυνατότητα να γευτείς μια μπουκιά αυτού του ουρανού, νιώθεις βέβαιος ότι θα είχε γεύση ροδάκινο και θα γέμιζε τα χέρια σου χυμούς.
Το καλοκαίρι, πάντα, μου φέρνει στο μυαλό το εξοχικό μας σπίτι. Μια τεράστια αυλή, τέσσερα χαρούμενα σκυλιά και μια κόκκινη κούνια. Κάποτε τη λάτρευα, μεγαλώνοντας αυτή η αίσθηση ενός κόσμου που έρχεται κατά πάνω σου σε κάθε λάκτισμα με ζάλιζε λίγο… Νερό στον αέρα, μπάλες που εκτοξεύονται στο διάστημα, παιδικές φωνές και άρωμα από πολύχρωμες τριανταφυλλιές και ένα μικρό γιασεμί δίπλα στη σκάλα. Χέρια που κολλάνε από το παγωτό και ποτήρια γεμάτα παγωμένη λεμονάδα. Παράταιρα, για εμένα το καλοκαίρι άρχιζε τη νύχτα που για πρώτη φορά θα φορούσα κοντομάνικη πυτζάμα. Παιχνίδι από το πρωί ως αργά το βράδυ και πάλι από την αρχή… Έπειτα μεγάλωσα, και θυμάμαι τα χέρια μου μόνιμα κολλημένα σε ένα βιβλίο και τα βράδια, ατέλειωτα, με φίλους και ιστορίες μέχρι το πρώτο πρωινό φως…
Και από το σπίτι, στον κόσμο… Το καλοκαίρι είναι το άνοιγμα της ψυχής στο άγνωστο, χωρίς αυτό να συνοδεύεται από καμία ενοχικότητα. Είναι η ίδια η γιορτή. Είναι η φωτισμένη πλατεία ενός χωριού. Η μουσική. Ο χορός και τα γέλια. Είναι ο ήχος των κυμάτων και η θέα της θάλασσας. Είναι η εξωστρέφεια και σε αναγκάζει στην εξωστρέφεια. Είναι η ανάγκη, ο χρόνος να χάσει τη λογική συνέχεια και να μπει σε ρυθμούς κυκλικούς. Έχει δράση ψυχοτρόπο. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο στις χώρες που το καλοκαίρι είναι ελάχιστο ως ανύπαρκτο να εμφανίζεται μια μορφή κατάθλιψης, η οποία χαρακτηρίζεται ως εποχική και η οποία δε συναντάται στις χώρες της Μεσογείου. Έχει όψη, γεύση και μυρωδιά. Είναι φως, είναι φρούτο και λουλούδι.
Ίσως, ως ένα βαθμό το καλοκαίρι να είναι στάση και τρόπος ζωής. Αντικατοπτρίζει τη χαμένη παιδικότητα και είναι ο καθρέπτης της αιώνιας ανεμελιάς…
Δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ λάτρης του, αλλά με το πέρασμα του χρόνου είμαι πια σε θέση να αναγνωρίζω την αξία του και να ομολογήσω πως στενοχωριέμαι όταν φτάνει στο τέλος του. Το καλό, βέβαια, είναι ότι πάντα θα ξαναέρχεται κι αυτή η βεβαιότητα είναι τόσο κατευναστική.
Έχουμε άπλετο χρόνο να ανοίξουμε χάρτες, να σχεδιάσουμε ταξίδια, να μυρίζουμε καρύδα, να ξημερώνουμε πλάι στο κύμα. Κι όταν το φθινόπωρο έρθει, αποφάσισε τι εποχή θέλεις να έχεις στην ψυχή σου και διασφάλισε το αιώνιο καλοκαίρι σου με κάθε τρόπο. Γιατί η λιακάδα είναι επιλογή, ακόμα κι αν ζεις στην πιο βροχερή πόλη της πιο ηλιόλουστης χώρας!!!
