Τι υπάρχει στον κόσμο του Gautier;

γράφει ο Τάσος Μπιμπισίδης

Υπάρχει Άγιος Gautier;

Φυσικά! Μόνο η γιαγιά μου συνήθως το θυμάται! Ήταν ένας γάλλος μοναχός του 11ου αιώνα, που ήταν καθηγητής φιλοσοφίας και γνωστός για τους αγώνες του υπέρ των Βενεδικτίνων. Κατά τα άλλα το όνομά μου είναι γερμανικής προέλευσης, και σημαίνει ήρωας του πολέμου, πολέμαρχος ή κάτι τέτοιο πολύ στρατιωτικό! Από την άλλη το επώνυμό μου, Βελισσάρης, προέρχεται από τον μεγάλο στρατηγό του Ιουστινιανού. Οπότε θέλω δεν θέλω, δεν μπορώ να ξεφύγω από το ‘’στίγμα‘’ του στρατηλάτη! (γελάει)

Ελπίζω να περιορίζεσαι στο όνομα…

Ναι, είναι συμπτωματικό! Δεν είμαι ούτε πολεμοχαρής ούτε έχω καμία σχέση με αυτόν τον χώρο.

Από πού κρατά η σκούφια σου λοιπόν;

Η μητέρα μου είναι Γαλλίδα και ο πατέρας μου Έλληνας. Γνωρίστηκαν στο Παρίσι την εποχή της Χούντας, όταν ο πατέρας μου είχε φύγει για εκεί ως πολιτικός μετανάστης. Κάποια χρόνια αργότερα γύρισαν στην Ελλάδα μετά από απαίτηση της μητέρας μου, που ήθελε να βρίσκεται σε έναν τόπο με ήλιο. Έτσι γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, με το ένα πόδι όμως στην Γαλλία, όπως και συνεχίζω να πορεύομαι!

Νιώθεις περισσότερο Έλληνας ή Γάλλος;

Έχω κάνει σπουδές στην Γαλλία, πηγαινοερχόμουν συνέχεια και στους συγγενείς μου, αλλά δεν μπορώ να πω σε καμία περίπτωση ότι νιώθω 100% Γάλλος. Μεγάλωσα εδώ, οπότε ενδεχομένως νιώθω πιο πολύ Έλληνας, αλλά τείνοντας έντονα προς την Ευρώπη και την Δυτική κουλτούρα, παρά προς την Ανατολή. Αυτό που θέλω να πιστεύω είναι ότι κρατάω τα καλύτερα χαρακτηριστικά και των δύο, δηλαδή την τόλμη και το πάθος του Έλληνα αλλά και την πιο μετρημένη και ρεαλιστική λογική του Γάλλου που έχει στόχο το κοινό καλό!

Παρόλα αυτά στην δουλειά σου βάζεις Αγγλικούς στίχους.

Κάθε γλώσσα έχει ένα στυλ που αναδεικνύει την ομορφιά της. Ο ήχος της γαλλικής γλώσσας δεν ταιριάζει με την μουσική μου και το ύφος του πρώτο μου δίσκου. Πόσο μάλλον τα ελληνικά που είναι ακόμη πιο σύνθετη γλώσσα. Γι αυτό επέλεξα τα Αγγλικά γι αυτή τη δουλειά, αλλά χωρίς να σημαίνει ότι δεν πειραματίζομαι και με άλλες γλώσσες. Έχω γράψει ελληνικά κομμάτια, αλλά το κάνω από το μηδέν. Ξεκίνησα από άλλη βάση και το αποτέλεσμα ήταν πιο άγριο. Αντίστοιχα όταν προσπάθησα να γράψω γαλλικά τραγούδια ήταν πιο λυρικό. Σε οδηγεί η γλώσσα. Γι αυτό τώρα που έχω αποφασίσει να κινηθώ σε έναν πιο λυρικό δρόμο και να ξεφύγω από τα στεγανά της ροκ και σαν μουσική και σαν φιλοσοφία, πιθανόν να ταιριάζει καλύτερα η γαλλική γλώσσα. Θα δούμε!

Ωστόσο, τα πρώτα σου βήματα γιατί αποφάσισες να τα κάνεις στην Ελλάδα;

Μάλλον έτυχε. Δεν είχα τόσο άμεση επαφή με το εξωτερικό. Αν είχα μείνει έξω μετά τις σπουδές μου πιθανόν να συνέχιζα εκεί. Αλλά το σενάριο να τα αφήσω όλα και να φύγω για πάντα έξω μου φαινόταν πολύ δύσκολο. Θα ήμουν λίγο σαν την μύγα μες στο γάλα. Έτσι προσπάθησα να ξεκινήσω από εδώ, έχοντας και την σημαντική βοήθεια του Jumping Fish. Ήταν μια πολύ καλή στιγμή. Μέσα από αυτή την μουσική πλατφόρμα και χάρη στην ομάδα της που με στήριξε προβλήθηκε το κομμάτι μου, το ‘’Home’’, με πολύ ωραίο τρόπο. Ήμουν τυχερός που λειτούργησε όλο αυτό.

Θεωρείς δηλαδή ότι είναι εύκολο για έναν νέο καλλιτέχνη να κάνει τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα;

Ίσως είναι πιο εύκολο να ολοκληρώσεις ένα διδακτορικό στην Πυρηνική Φυσική και την Αστρονομία, παρά να ακολουθήσεις κάποια μη κλασική μουσική πορεία στην Ελλάδα. Όταν παίζεις ας πούμε κάτι πιο alternative ή κάτι στα αγγλικά, είσαι μη κλασικός για τα ελληνικά δεδομένα.

Οπότε φταίει και η κουλτούρα μας…

Είναι λογικό όταν ζεις σε μια χώρα και έχεις μεγαλώσει με μια συγκεκριμένη κουλτούρα, να θέλεις να ακούς την μουσική της χώρας σου και να τραγουδάς τραγούδια που λειτουργούν περισσότερο μέσα σου. Σε στίχους που θα σε εκφράσουν και σε ένα γνώριμο ύφος που κάτι θα σου λέει σε σχέση με το παρελθόν σου. Αν λοιπόν εμφανιστεί κάτι πιο ‘’ανοιχτό‘’ που δεν έχεις ξανακούσει, πιθανόν να έρθεις μαζί του σε επαφή, αλλά θα λειτουργήσει πολύ πιο δύσκολα ή πιο μετρημένα απ’ ότι με κάτι που ήδη ξέρεις. Είναι εξ αρχής λοιπόν δύσκολο όλο αυτό το εγχείρημα.

Δεν ξέρω και πόσο ‘’ανοιχτό‘’ είναι το Ελληνικό κοινό!

Ενδεχομένως κάποιοι να είναι ανοιχτοί σε νέα ακούσματα, κάποιοι πάλι όχι, αλλά φταίει και το γεγονός ότι τα νέα πράγματα που γίνονται μουσικά στην Ευρώπη συνήθως αργούν λιγάκι να φτάσουν εδώ κάτω. Πάντα το έβλεπα σαν ένα ‘’κύμα’’ που ξεκινάει από αριστερά και πηγαίνει προς τα δεξιά του χάρτη και σιγά σιγά περνάει από όλες τις χώρες. Επειδή λοιπόν εμείς είμαστε λίγο στην άκρη μπαίνουμε ίσως ‘’στο κλίμα’’ με κάποια καθυστέρηση. Δεν είναι ότι το ελληνικό κοινό δεν είναι ανοιχτόμυαλο. Αυτό που νομίζω πως είναι σε γενικές γραμμές το μεγαλύτερο πρόβλημα με το ελληνικό κοινό είναι ότι δεν αγοράζει, ίσως γιατί δεν μπορεί, δίσκους  ή δεν κατεβάζει τραγούδια νόμιμα από το διαδίκτυο ή το i-Tunes. Αυτό δεν βοηθάει κανέναν καλλιτέχνη, όχι για να βγάλει λεφτά, αλλά για να καλύψει ίσα ίσα τα έξοδα του για την παραγωγή ενός τραγουδιού.

Ωστόσο το ‘’You Give me Love’’ που κάνατε πριν λίγους μήνες με την Μαριέττα Φαφούτη πήγε πολύ καλά!

Πήγε πράγματι πολύ καλά. Μην φανταστείς ότι τα νούμερα είναι γιγάντια, απλά για τα ελληνικά δεδομένα πήγε καλά. Η συνεργασία αυτή έγινε μετά από απαίτηση ενός πελάτη σε μια διαφημιστική εταιρία, αλλά τελικά το τραγούδι δεν χρησιμοποιήθηκε για εκεί. Περιμέναμε λοιπόν την κατάλληλη στιγμή για να βγει.

Από την άλλη, πες μου για δικό σου άλμπουμ.

Το άλμπουμ μου λέγεται ‘’Babylon’’ και είναι σε στίχους, μουσική και παραγωγή δικιά μου. Όχι επειδή το ήθελα, αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή.  Είναι δύσκολο να βρεις budget  κάνοντας αυτού του είδους την μουσική, ώστε να μην χρειαστεί να κάνεις τα πάντα μόνος σου. Ο δίσκος είναι αγγλόφωνος και μπορείτε να τον βρείτε μόνο ψηφιακά. Δεν ξέρω πως να τον περιγράψω! Θα σου πω μόνο ότι είναι αρκετά διαφορετική μουσική από αυτά που συνήθως ακούμε.

Νιώθεις περισσότερο μουσικός ή τραγουδιστής;

Πάντα ένιωθα μουσικός. Αισθάνομαι κάτι και προσπαθώ να το εκφράσω μέσα από την μουσική. Γι αυτό το λόγο συνήθως πρώτα γράφω τις μουσικές και στην συνέχεια βάζω τα λόγια. Τώρα γράφω κι άλλα κομμάτια και θα ήθελα πολύ να ετοιμάσω μια νέα δουλειά. Αλλά εδώ έρχεται η πραγματικότητα και σε ισοπεδώνει. Τι κι αν έγιναν τόσα πράγματα με τον δίσκο μου, τα live, τις συνεντεύξεις και όλα αυτά… στην πραγματικότητα συνεχίζεις να μην μπορείς να καλύψεις ούτε τα βασικά έξοδα από αυτά που πρέπει να γίνουν για να βγει μια δουλειά. Οπότε πρέπει να ξαναβάλω λεφτά από την τσέπη μου. Και για να μαζέψω αυτά τα λεφτά δουλεύω καθημερινά σε μια εταιρία και όπου αλλού μπορώ για να καταφέρω να έχω ένα κάποιο μικρό budget. Αυτό είναι μια ελληνική πραγματικότητα. Οπότε κατάλαβα ότι όπως έχουν τα πράγματα, η μουσική είναι για τους έχοντες. Για όσους ανησυχούν για το νοίκι ή δουλεύουν σε άλλες τόσες δουλειές για να τα βγάζουν πέρα, είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα…

Και σε αυτή την περίπτωση δηλαδή ευνοούνται οι έχοντες!

Προφανώς! Για μια καλή δουλειά χρειάζεσαι ένα τεράστιο οικονομικό back up. Θα πέσει απ’ τα σύννεφα κάποιος αν δει πόσα έξοδα γίνονται για μια απλή παραγωγή ενός κομματιού. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των νέων καλλιτεχνών που βλέπουμε τώρα έχει οικονομική άνεση και οικογενειακούς πόρους που βοηθάνε και στηρίζουν την κάθε παραγωγή. Αν με ρωτήσεις δηλαδή τι χρειάζεται για να κάνεις σήμερα μουσική δεν θα σου πω ότι χρειάζεται μόνο ταλέντο, θα σου πω ότι χρειάζεται και χρήμα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όποιος καταφέρνει να κάνει πράγματα είναι και ατάλαντος. Ίσα ίσα, για να φτάσεις κάπου ψηλά πρέπει να έχεις σίγουρα κάποιο ταλέντο. Δεν γίνεται αλλιώς.

Παρόλα αυτά βρίσκεις φαντάζομαι αφορμές για να συνεχίσεις να ασχολείσαι με αυτό που αγαπάς…

Εγώ το κάνω για την πάρτη μου. Το κάνω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Έτσι εκφράζομαι. Εάν ενδεχομένως μπορώ να το μοιραστώ και με άλλους και να τους κάνω να νιώσουν έστω και κάτι από αυτά που νιώθω εγώ, τότε η χαρά μου θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Γι αυτό το κάνω. Δεν έχω κάψα ούτε για να ανέβω στην σκηνή, ούτε για να δοξαστεί το όνομά μου, ούτε για να φανεί η φάτσα μου. Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να γράφω μουσική…

Facebook Page:  Gautier

Κείμενο: Τάσος Μπιμπισίδης