Δε μ’ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις.
Δε μ’ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι.
Δε μ’ενδιαφέρει ποιοί πλανήτες είναι γύρω απ’το φεγγάρι σου.
Δε μ’ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει..
Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς
αν τολμάς να ονειρευτείς,
αν θέλεις να κάνεις αυτό
που η καρδιά σου λαχταρά..
Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης,
αν είσαι ανοιχτός στις προσδοκίες
ή αν έχεις ζαρώσει από το φόβο.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα
και ν’αφήσεις την έκσταση να σε γεμίσει
χωρίς να ανησυχείς για το αν πρέπει να προσέχεις
και να θυμάσαι τα όριά σου..
Θέλω να ξέρω αν τολμάς ν’απογοητεύσεις κάποιον
με το να είσαι ο εαυτός σου.
Αν αντέχεις την κατηγορία
αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να δεις την ομορφιά
ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα.
Θέλω να ξέρω αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου,
όταν όλα έξω καταρρέουν.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς, όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου,
να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας
και να φωνάξεις στο ασήμι της πανσέληνου
και στο χρυσάφι του ήλιου:
“Ναι, είμαι άνθρωπος σημαντικός
και η ζωή μου ανήκει”.
(πηγή: Ποίημα ανώνυμης Ινδιάνας – επιμέλεια: Α. Βίνος)
