Εν μέσω κρίσης συναισθηματικής… Κάπου χαμένη σε ένα χάος στο οποίο έθεσα τις βάσεις και ολοκλήρωσες με τον πιο «μεγαλειώδη» τρόπο. Ένα μήνα μετά με τα μάτια ακόμη βρεγμένα και τα όνειρα να συνηγορούν υπέρ σου προσπαθώ να στήσω μια αλήθεια από την αρχή. Μια αλήθεια φτιαγμένη μόνο από αλήθειες. Νιώθω να κουράζομαι. Εξαντλημένη… θα ήθελα απλά να κλείσω τα μάτια και να βρεθώ έξι μήνες πριν ή μετά. Να είναι όλα αλλιώς. Ζητάω πολλά; Ζητάω ένα θαύμα! Τη σύμπνοια των συγκυριών.
Μα αν αποζητάς τα θαύματα μόνο στο εξεζητημένο, πιθανότατα, σύντομα θα απογοητευτείς. Το φρόνιμο είναι να μάθεις να ανασύρεις τη μαγεία μέσα από τα συντρίμμια που αφήνει πίσω της η καθημερινότητα.
«Θα ξημερώσει και αύριο…». Η βεβαιότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε ορισμένες συνθήκες είναι από τη μία πλευρά αδιαμφισβήτητα κατευναστική και ανακουφιστική για την ύπαρξη μας αλλά, ταυτόχρονα μας στερεί τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε την ιδιαιτερότητα των στιγμών, ακόμη κι όταν αυτές επαναλαμβάνονται με μέτρο και ρυθμό. Γιατί το αυτονόητο – όπως και το ηθικό – δεν ορίζονται για όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο. Για να μπορείς να συνεχίζεις να προσπαθείς και για να βελτιώνεσαι μέρα με τη μέρα στην ουσία των πραγμάτων πρέπει πρώτα από όλα να είσαι αυτοδύναμος και επιπλέον, αυτάρκης. Δηλαδή να είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις την αξία του καλού από όπου κι αν προέρχεται. Μεγαλώνοντας θα μάθεις και να ανταποδίδεις.
Μου άρεσε πάντα να πιστεύω στα θαύματα και πλέον, μου αρέσει να στηρίζω αυτή μου την επιλογή και στο μέτρο των δυνάμεων μου να τα πραγματοποιώ. Να μάθεις να αναγνωρίζεις την πραγματική ομορφιά της καθημερινότητας. Να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις όσα σου δίνονται και να εκπαιδευτείς σε όλα τα καλά που σου έρχονται να δίνεις αξία ή έστω να μην τη στερείς.