Ευδαίμονες..
Νομίζω, όμως, ότι η ευτυχία είναι προσωπική επιλογή, απόφαση, αγώνας. Δε θα τη φτάσεις ποτέ, αν αφεθείς έρμαιο στις ευτυχίες των άλλων. Αν χτίζεις μια δική σου ευτυχία… αν ο καθένας χτίζει μια ευτυχία, ίσως εν τέλει περισσότεροι να ήταν ικανοποιημένοι. Ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος. Ίσως όλα αυτά… σε ένα πλαίσιο μιας καλά δομημένης προσωπικής κοινωνικής αντίληψης.
Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας!
– Μίλα! Μίλα!
Πες της…πες της…γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή..
Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο..
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά!
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά! Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Ρώτα την ψυχή σου!
Η ψυχή σου δε θα σε κατηγορήσει επειδή δε σε ενδιέφερε ιδιαίτερα η πολιτική, επειδή δεν κουράστηκες πολύ, επειδή δεν μίσησες τους εχθρούς σου αρκετά ή επειδή δεν ενίσχυσες τα σύνορά σου όσο έπρεπε. Ίσως όμως σε κατηγορήσει επειδή
Το δώρο της αγάπης..
Το δώρο της αγάπης.. Ένα υπέροχο βίντεο.. Μέσα σε λίγα λεπτά τόση αλήθεια...
Για να την πεις ζωή αληθινή..
Να πιεις, να τρέξεις, να χορέψεις , να αντέξεις..
Να πιείς, να τρέξεις, να χορέψεις, να βαφτείς
Τα χρώματα, τ¨αρώματα γύρω σου να τα πλέξεις
Τον ήλιο που σε φώτισε ρούχο να τον ντυθείς
Στο ταξίδι της ζωής μας..
Η μνησικακία είναι σα να πίνεις δηλητήριο και να περιμένεις να πεθάνει ο άλλος..
Η δική μου γενιά..
Μας μένει να διαφυλάξουμε και να μελετήσουμε το δρόμο που θα στρώσουμε για αυτούς που ακολουθούν. Γιατί η ζωή δε σταματά στο δικό μας τέλος. Η ζωή είναι μια ατέρμονη ευθεία, όπως και η ιστορία. Και εγώ δε θέλω σίγουρα να φορτώσω στην ψυχή μου άλλα μελανά γράμματα…
Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό..
Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα. Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα. Μα κι γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα. Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του, για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα.
Μια ευχή!
Μια ευχή!.. Τι ευχή θα έπρεπε, άραγε, να είχα κάνει λίγες ώρες πριν η ζωή με προκαλέσει άλλη μία φορά; Λίγο πριν μου κλείσει το μάτι για να μου αποδείξει την παντοδυναμία του «panta rei», ακριβώς όπως το είδα «καρφιτσωμένο» στα πόδια μου ενώ απολάμβανα ένα ψυχρό πρωινό σε μια μεσαιωνική πλατεία.