INGOLDEN

Είναι ξεκάθαρο ότι μόνο όταν αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε χαρά και αίσθηση πληρότητας στη ζωή μας.

Αυτά τα Χριστούγεννα μπορούμε να εκφράσουμε το ενδιαφέρον και την καλή μας θέληση για το συνάνθρωπο έμπρακτα δημιουργώντας γέφυρες και συνεισφέροντας σε όλους όσοι χρειάζονται αυτή την ημέρα ένα χαμόγελο, μια εικονική αγκαλιά και ένα βλέμμα στήριξης!

Ναι, αν οι άνθρωποι αγαπούσαμε όπως οι σκύλοι μας, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα ένα καλύτερο μέρος· θα απολαμβάναμε τις βόλτες, τον ήλιο και τον αέρα, θα ρουφούσαμε τη μαγεία τους και ποτέ δε θα υποτιμούσαμε την αξία του παιχνιδιού. Θα ήμασταν πιστοί, θα λαχταρούσαμε να φιλήσουμε τους ανθρώπους μας χωρίς να θεωρούμε στιγμή την παρουσία τους δεδομένη και όταν εκείνοι περνούσαν δύσκολα, θα σωπαίναμε και θα στεκόμασταν απλά δίπλα τους, γιατί θα ξέραμε πως δεν έχουν ανάγκη από έωλες συμβουλές, μα από ουσιαστικές παρουσίες.

Μια ευχή!.. Τι ευχή θα έπρεπε, άραγε, να είχα κάνει λίγες ώρες πριν η ζωή με προκαλέσει άλλη μία φορά; Λίγο πριν μου κλείσει το μάτι για να μου αποδείξει την παντοδυναμία του «panta rei», ακριβώς όπως το είδα «καρφιτσωμένο» στα πόδια μου ενώ απολάμβανα ένα ψυχρό πρωινό σε μια μεσαιωνική πλατεία.

Δώσε στα λόγια, τις σκέψεις και τις πράξεις την αξία που τους αναλογεί και κατ’ επέκταση δώσε και στους ανθρώπους την αξία που τους αναλογεί. Δεν είναι κακό να τους κοστολογείς γιατί έτσι σχετικά εύκολα θα ξεχωρίσεις τους πολύτιμους, τους λιγότερο σπουδαίους και τους αδιάφορους και θα μπορέσεις να επικεντρωθείς σε ότι έχει υψηλή αξία.

  Αυτή είναι η αληθινή χαρά της ζωής: να χρησιμοποιείσαι για ένα σκοπό τον οποίο αναγνωρίζεις ως μεγάλο. Να είσαι μια δύναμη της φύσης και όχι...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Η δημιουργική διαδικασία είναι η ικανότητα του νου να παράγει νέες συνδέσεις βασισμένες σε παλιές ιδέες ή να αναγνωρίζει τις σχέσεις ανάμεσα στις ιδέες. ...

Στις σπάνιες περιπτώσεις που ένας μαθητής ξεχνούσε κι έλεγε: “Δεν Μπορώ”, η Ντόνα απλά έδειχνε το “Δεν Μπορώ” στη “χάρτινη ταφόπετρα”. Τότε ο μαθητής θυμόταν πως το “Δεν Μπορώ” είχε πεθάνει κι άλλαζε διατύπωση της πρότασης του.

Να μη φοβάσαι να αγαπάς. Να μη φοβάσαι, καν, να σ' αγαπάνε. Μόνο να περιμένεις ακίνητος και να αγαπάς με όλη σου τη δύναμη. Μέχρι να πιαστεί η ανάσα σου και να πονέσει το κορμί σου. Ακίνητος, εκεί και με όλη σου τη δύναμη.