Αναλογίζομαι πόσες φορές κοντοστάθηκα, σχεδόν κρατώντας την αναπνοή μου, στην ερώτηση “Είσαι σίγουρη;”, ακόμα και αν η απάντηση μέσα μου κραύγαζε θετικά. Τις στιγμές της απόλυτης βεβαιότητας υπάρχουν λόγοι που θα έπρεπε να μας κλονίζουν; Είναι σαν το αίσθημα του επικείμενου σεισμού ή της παλίρροιας, που απλά έρχεται για να σου γκρεμίσει το κάστρο, ακόμα κι αν είχες την προθυμία να το έχεις χτίσει με μέταλλο.
Αλήθεια, υπάρχουν λόγοι να χάνεται η πίστη στον εαυτό μας, μόνο και μόνο εξαιτίας της αμφιβολίας που εκβάλλει αναπόφευκτα από τα βαθύτερα και σκοτεινότερα νερά της ψυχής μας;
Αυτό που χτίζει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας είναι το περιβάλλον, οι εμπειρίες, οι επιτυχίες και κάποτε, οι αποτυχίες μας. Ειδικά, οι τελευταίες καταφέρνουν να θεμελιώνουν με τον ισχυρότερο τρόπο την πίστη μας. Συνήθως όσα παθαίνεις, τα μαθαίνεις και τα αποφεύγεις. Συνήθως… Για αρχή και πρώτα από όλα, και για να θεμελιωθεί σωστά μια σχέση και ειδικότερα αυτή με τον εαυτό μας απαιτείται αγάπη προς αυτόν, έτσι ακριβώς όπως είναι. Τέλειος και ελαττωματικός και η συγκατάβαση με αυτό το δίπολο. Να αγαπάς το όμορφο είναι μια εύκολη διαδικασία, να αγαπάς την ασχήμια σου σημαίνει ότι ξόδεψες πολύ χρόνο και κόπο για να το καταφέρεις και αυτόματα σχεδόν, έχεις την “υποχρέωση” να στηρίξεις αυτή σου την επιλογή.
Και μετά ένα ελαφρύ αεράκι, μια πνοή και μια πνοούλα της στιγμής έρχεται να σου αποδείξει, πως μόνο από σκοτάδι φτιάχτηκες και πως η σχέση αυτή με τον άνθρωπο που οφείλεις να αγαπάς περισσότερο από κάθε άλλον, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, είναι “ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα”. Να φταίνε οι άλλοι που εσύ πάλι χάθηκες; Πώς στο καλό γίνεται, κάθε φορά που λιμνάζεις, να εμπλέκεται στην ιστορία αυτή και κάποιος τρίτος; Έλα, μικρό μου, εσύ θέλησες να βάλεις και άλλους ρόλους στο θεατρικό σου για να μπορείς με κάποιον τρόπο να δικαιολογηθείς και να δικαιολογήσεις στον μαγικό καθρέφτη σου. Απλά δεν άντεξες! Παραδέξου το, πάρε μια ανάσα, τίναξε τα χώματα από πάνω σου και σήκω! Σήκω και προχώρα!
Μάθε, λοιπόν, στο σκοτάδι σου να αναγνωρίζεις το φως… και να ξέρεις που να το κατευθύνεις… Τότε, θα δεις, πως εύκολα θα αντικαθιστάς την αβεβαιότητα με τη σιγουριά, γιατί η “έμπνευση” της εμπιστοσύνης προέρχεται από εκείνα τα στοιχεία του εαυτού σου που πρέπει να μάθεις να εμπνέεις…
Εν τέλει, στηρίζοντας το και επιστημονικότερα, όλες οι συμπεριφορές μαθαίνονται! 
Μάθε λοιπόν να αγαπάς αυτό που είσαι και αυτό που κάνεις, να αναγνωρίζεις τα καλά στοιχεία του εαυτού σου και να τα υποστηρίζεις…. Και να τα στηρίζεις… και κάπως έτσι, θα μάθεις να στηρίζεσαι και στα πόδια σου. Μην ξεχνάς πως κάποτε τόλμησες να περπατήσεις για πρώτη πρώτη φορά!
