Τα αδέρφια είναι παράξενα όντα γιατί καταφέρνουν με απέραντη ευκολία να εξασφαλίζουν συναισθήματα για τα οποία όλοι οι άλλοι άνθρωποι πρέπει να πασχίσουν πολύ. Έχουν το προτέρημα της “εκ φύσεως αγάπης”. Μιας αγάπης που ξέρει πότε να σε απελευθερώνει και πότε να σε φυλά μέσα σε κάστρα για να “μη σε πειράξει κανείς”. Απόλυτη, αληθινή, αιώνια και αβίαστη. Ένα φίλτρο φωτογραφικής μηχανής που κάνει ακόμα και τις πιο γκρίζες στιγμές, να ανακαλύπτουν την ελαφρότητα τους. Τα αδέρφια, ακόμη, και σε στιγμές έντασης καταφέρνουν να καλύπτουν τους εαυτούς τους με ένα πέπλο αθωότητας και αθώωσης, τέτοιο που σε οδηγεί να επωμίζεσαι μέρος των λαθών τους και να γιγαντώνεις τα δικά σου προς αυτά.
Αναζητώντας την πηγή αυτών των συναισθημάτων, νομίζω πως απορρέουν από την κοινή πορεία που αρχίζει από την παιδική ηλικία. Οι κοινές μνήμες, τα ίδια λάθη, τα κοινά ελαττώματα, τα χαρίσματα και το τοίχος άμυνας απέναντι στην επιβλητικότητα των γονέων διαμορφώνουν μια σχέση “μεταξένια”, σημειώνοντας ότι το μετάξι είναι ένα υλικό που δε σπάει και δεν καίγεται. Κάποιος έχει χαράξει το δρόμο για σένα πριν από σένα και αυτός που ακολουθεί διαμορφώνει το μονοπάτι εκ νέου με έναν τρόπο διαφορετικό.
Σαν μαθηματική αλληλουχία… πρώτα ο ένας, μετά ο άλλος, πάντα μαζί δημιουργούν μια λαβυρινθώδη πορεία σαν αυτή στα παραμύθια, με τείχη φτιαγμένα από θάμνους και λουλούδια και αγκάθια. Και μεγαλώνουν… μεγαλώνουν σε γραμμές άλλοτε παράλληλες και άλλοτε τέμνουσες. 
Θεωρώ πως η παρουσία τους είναι σπουδαία στις δύσκολες στιγμές, σπουδαιότερη σε στιγμές ευτυχίας. Είναι συγκλονιστικό, μάλλον, να μπορεί ένας, τουλάχιστον, ακόμη άνθρωπος να βιώνει τα συναισθήματα σου στο ίδιο φάσμα και την ίδια ένταση. Γι’ αυτό, όταν “η τύχη σας είναι φευγάτη”, ανοίξτε το άλμπουμ με τις παιδικές σας φωτογραφίες… όλο και σε κάποια από αυτές, ένα μικρό ζιζάνιο θα σας εξαπατά με το αγγελικό του χαμόγελο, τη στιγμή που θα στολίζει το κεφάλι σας με “κερατάκια”.
Υ.Γ. Είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε μια “λιακάδα” και ένα “λουλούδι”, που μεταμορφώνουν τη ζωή μου πάντα και για πάντα σε μια αιώνια άνοιξη!!!
Μέλισσες… Μέλισσες που τριγυρνάνε γύρω από το κεφάλι μου…έτσι θα τις χαρακτήριζα! Βουητό, φωνές, γέλια, κλάματα.. Πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου προσπαθώ να σκεφτώ και να θυμηθώ…
Ήταν Ιούλιος του ’91. Είχε ήλιο. Μόνο αυτό θυμάμαι… Πρωτάρα σε ένα ρόλο ζωής. Ξαφνικά, γίνεσαι μεγάλη.
Απρίλιος ’07. Εν μέσω μάλλον αμήχανων συναισθημάτων, μεγαλώνω λίγο παραπάνω… κι έτσι μέσα από μια κυματιστή διαδικασία, που από τη μία τις λατρεύω και από την άλλη θέλω να τις απαγάγουν εξωγήινοι, ξεκινά μια σχέση ζωής και μια κοινή πορεία.
(κείμενο: Π. Νανά, επιμέλεια: Α. Βίνος)
