Απλά ένα μοίρασμα, καθώς συνεχίζω να μαθαίνω τι είναι και τι δεν είναι δάσκαλος.
Είναι η οδυνηρή μοίρα του δασκάλου
να αντανακλά τις ανασφάλειες του μαθητή, τις αμφιβολίες, τις προσκολλήσεις,
τους φόβους και άλλες μισοτελειωμένες ιστορίες του παρελθόντος.
Είναι η οδυνηρή μοίρα του μαθητή
να αφαιρέσει όλα τα στρώματα
μέχρι που μόνο ο ακλόνητος πυρήνας να μείνει
να λάμψει στην αληθινή του δόξα.
Ο δάσκαλος ξεσκεπάζει τα χνάρια του θύματος στον μαθητή
Ο δάσκαλος ξεσκεπάζει την επιθυμία του μαθητή για συμπόνια
Ο δάσκαλος μένει ακλόνητος στην αόρατη χρυσή γραμμή
μεταξύ οίκτου και απελπισίας.
Ο μαθητής αισθάνεται ανίσχυρος και υποτιμημένος
όταν του ζητείται να ξεπεράσει τα όριά του.
Ο δάσκαλος προσεύχεται περισσότερο.
Αν ο δάσκαλος δεν εκτιμήσει το κρυμμένο μεγαλείο του μαθητή,
αν ο δάσκαλος δεν αντιληφθεί την ομορφιά και τη χάρη,
που ακόμα περιμένουν να εκφραστούν μέσα στον μαθητή
τότε ο δάσκαλος δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Ο μαθητής κρίνει το δάσκαλο
βασισμένος σ’ ένα υποσυνείδητο ιστορικό μοντέλο γονιών και παιδιών.
Ο μαθητής προσπαθεί να ευχαριστήσει, να ελκύσει, να κατευνάσει,
και τίποτα δεν λειτουργεί
γιατί ο δάσκαλος είναι εδώ για να διακόψει το γονεϊκό οικοδόμημα.
Ο μαθητής θέλει να τον κατανοήσουν
αλλά ο μαθητής δεν κατανοεί τον δικό του αληθινό εαυτό,
οπότε πώς να ξέρει αν τον κατανοούν;
Η κατανόηση του δάσκαλου σπάνια θα ταυτιστεί
μ’ αυτό που ο μαθητής ερμηνεύει ως κατανόηση.
Είμαστε στο μονοπάτι του πολεμιστή και του Αγίου.
Ο μαθητής πρέπει να γίνει 10 φορές καλύτερος από το δάσκαλο.
Ο δάσκαλος πρέπει να δουλεύει σκληρά
για να κατευθύνει το μαθητή στο καλύτερο αποτέλεσμα.
Ο μαθητής έχει κάτι υπέροχο που δεν έχει ακόμα ανθοφορήσει
έτσι ο δάσκαλος έχει πολλή δουλειά.
Αν ο δάσκαλος δεν ζητάει το καλύτερο
ύστερα οι δάσκαλοι της επόμενης γενιάς
επίσης δεν θα ζητούν το καλύτερο από τους μαθητές τους
κι έτσι η χρυσή αλυσίδα θα αποδυναμωθεί και θα πεθάνει.
Ο δάσκαλος δεν θα είναι εδώ στον πλανήτη για πάντα
οπότε ο δάσκαλος δουλεύει σκληρά
για να δει τους μαθητές να προχωρούν γρήγορα μπροστά όσο ακόμα υπάρχει ελπίδα
Aναπτυσσόμαστε μέσα απ’ τις αλλαγές
οι αλλαγές απαιτούν να είμαστε ανθεκτικοί,
η επέκταση της συνείδησης και της εμπειρίας
απαιτεί βαθιά βουτιά στην εσωτερική δύναμη
Tη στιγμή που ο δάσκαλος προκαλεί τον μαθητή
καμιά ευχαρίστηση δεν υπάρχει για τον δάσκαλο
και καμία ευγνωμοσύνη από τον μαθητή.
O δάσκαλος είναι στην προοπτική του απείρου
και βλέπει μια διαφορετική άποψη.
O δάσκαλος κοιτάζει μακριά στο μέλλον,
ο μαθητής συχνά είναι ακόμα απασχολημένος με το παρελθόν.
O μαθητής μπορεί να αρνηθεί την προσφορά του δάσκαλου.
O μαθητής μπορεί να ευχηθεί προσωρινή εκτίμηση.
O μαθητής μπορεί να σκεφτεί ότι ο δάσκαλος δεν καταλαβαίνει,
η συμπόνια του δασκάλου δεν εκφράζεται με τον συνηθισμένο κοινωνικό τρόπο,
αλλά ο δάσκαλος δεν ψάχνει να νικήσει με την εύνοια
ή να γίνεται αρεστός ή να επιδοκιμάζεται από τον μαθητή
αυτό που επίσης αποκαλείται “τροφοδοσία” στον μαθητή.
Tο παράδοξο του δάσκαλου είναι να πει στον μαθητή
ότι το τίμημα της ευτυχίας είναι να πάψει να παραπονιέται
ακόμα κι όταν ο δάσκαλος θα είναι ο πιο αιχμηρός κριτής του μαθητή
και παράλληλα ο πιο οικείος έμπιστος φίλος του.
O δάσκαλος θυσιάζει κάθε ελπίδα
ότι ο μαθητής θα πραγματώσει την απόλυτη αλήθεια.
O δάσκαλος δεν πέφτει σε απόγνωση
όσες φορές κι αν λησμονήσει ο μαθητής.
O δάσκαλος ανήκει στις διδασκαλίες
στην αρχή, στη μέση και στο τέλος.
Με αγάπη και ευλογίες: Shiv Charan Singh – Μετάφραση: Seva Simran K..
Πηγή: kundaliniyoganet.gr
Επιμέλεια – Επεξεργασία: Β. Βίνος
