Ευδαίμονες..

Το μελάνι στο μελανοδοχείο στέγνωσε… Πώς μου διέφυγε και το άφησα ανοιχτό… Αυτό το ταξίδι ήταν καταστροφή. Τον μισώ τον Γκέοργκ… Είναι η ίδια μου η δυστυχία, είναι το πρόσωπο της δικής μου αποτυχίας. Αποτυχία… Νομίζω η θλίψη μου μεγαλώνει και με πλημμυρίζει. Θα ήθελα να ήμουν ευτυχισμένος. Δεν είναι και για μένα εύκολο. Δεν μου αρέσει. Αλλά είναι κομμάτι μου η δυστυχία μου. Μπορεί να γίνεται ακόμα και η ίδια μου η τροφή.

Η ευδαιμονολογία. Το προσχέδιο κατάκτησης της ευτυχίας. Να αρχίζει, άραγε, κάπως έτσι « Είμαστε όλοι γεννημένοι στην Αρκαδία ή αλλιώς, ερχόμαστε στη ζωή γεμάτοι απαιτήσεις για ευτυχία και ευδαιμονία, και έχουμε την παράλογη ελπίδα να τις πραγματοποιήσουμε έως ότου η μοίρα βρεθεί άκομψα στο δρόμο μας για να μας δείξει πως τίποτα δεν εξαρτάται από εμάς (…)».

Ίσως, αν αποδεχόμασταν το ρόλο της μοίρας στη ζωή μας, ίσως αυτό το ίδιο φορτίο της ζωής να μοιάζει πιο ανάλαφρο. Ίσως, ακόμα, μέσα από αυτήν την αποδοχή, να είμαστε σε θέση να αναπτύξουμε στο βέλτιστο τις ικανότητες μας γιατί είναι, αδιαμφισβήτητα, ένας τρόπος να θέσουμε τα όρια μας. Να γνωρίσουμε το εγώ μας. Μάλλον, η δυστυχία πηγάζει από την ίδια την υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας.

Κάπου τελευταία (ανάθεμα κι αν θυμάμαι πού και αμφιβάλλω για το αν μπορώ, να βάλω μια τάξη σε αυτό το χάος στο μυαλό και το γραφείο μου για να βρω την πηγή), διάβασα ότι η ευτυχία δεν είναι εύκολο πράγμα, είναι δύσκολο να τη βρούμε μέσα μας και αδύνατο να τη βρούμε αλλού. Είμαι εγωκεντρικός ή ο κόσμος είναι φτιαγμένος γύρω από μικρά εγώ (ίσως, κάποιος μεταγενέστερος μου να μπορέσει να μου πει πως είναι και ποια είναι η ουσία αυτού του κόσμου). Νομίζω, όμως, ότι η ευτυχία είναι προσωπική επιλογή, απόφαση, αγώνας. Δε θα τη φτάσεις ποτέ, αν αφεθείς έρμαιο στις ευτυχίες των άλλων. Αν χτίζεις μια δική σου ευτυχία… αν ο καθένας χτίζει μια ευτυχία, ίσως εν τέλει περισσότεροι να ήταν ικανοποιημένοι. Ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος. Ίσως όλα αυτά… σε ένα πλαίσιο μιας καλά δομημένης προσωπικής κοινωνικής αντίληψης.

Ο Γκαίτε είπε πως η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η προσωπικότητα. Μόνο αν αναγνωρίσεις ποιος είσαι και ποιο είναι το μέτρο του δυνατού μπορείς να προσεγγίσεις την ευδαιμονία.

Η πραγματικότητα, ίσως, όντως να συνίσταται εκ δύο στοιχείων, ένα υποκειμενικό και ένα αντικειμενικό. Το υποκειμενικό είμαι εγώ κι εσύ. Το αντικειμενικό είναι η μοίρα και όσα αυτή ορίζει. Ένας ολοκληρωμένος συνδυασμός των δύο μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία. Όταν το αντικειμενικό συναντά ένα όμορφο υποκειμενικό, τότε και μόνο, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ικανοποιητικό… Εξαιρώντας τους βλάκες (γιατί και αυτοί υπάρχουν), οι οποίοι και στον παράδεισο, ως βλάκες θα φέρονται.

Το μυαλό μου θα σπάσει. Πρέπει να ξεκουραστώ. Η ώρα πέρασε και αύριο έχω διάλεξη. Σε έχω πνίξει και πάλι στις σκέψεις μου. Αλλά είσαι ο τρίτος παράγοντας αυτής της επιδιωκόμενης ευτυχίας (αν οι δύο πρώτοι είμαστε η μοίρα και εγώ). Είσαι η άποψη του κόσμου για μένα.

Σε χαιρετώ,

Άρτουρ

Μια σύντομη αναφορά/σχολιασμός στο έργο του Σοπενχάουερ “Η τέχνη του να είσαι ευτυχισμένος”… από την Π. Νανά