Και έγινε εσπέρα και έγινε πρωί…Ημέρα όγδοη. Βρέχει. Καθόλου παράξενο για αυτή την εποχή. Διόλου περίεργο για αυτόν τον τόπο. Κρύος καφές. Είσαι ευτυχισμένη; Καταφέρνεις να είσαι ευτυχισμένη. Η ανάμνηση της περασμένης νύχτας. ¨Ένα παιδί στη θάλασσα. Ένα παιδί στη θάλασσα νεκρό. Αλήθεια, όλα εν σοφία εποίησες; Αυτούς τους φονιάδες και εμάς τους αχρείους γιατί μας φύτεψες σε αυτή τη γη. Κι αναλογίζομαι τις ευθύνες τις δικές μου, που δε στάθηκα στο ύψος του ανθρώπου, που δε νιώθω να φταίω εγώ που αυτός ο κόσμος δε σώζεται. Που θα έπρεπε αυτό να είναι το μέλημα μου. Που εγώ κι εσύ θα έπρεπε να μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα.
Θα ήταν εύκολο, σχεδόν παιδιάστικο, αν επιρρίπταμε τις ευθύνες αυτής της τραγωδίας σε κάποιον άλλον. Για σένα που ίσως δεν έχεις θεό και το σέβομαι απόλυτα, κατανοώ πως είναι πιο δύσκολο. Στρέφεις την ευθύνη απλά μακριά σου. Σε έναν άλλον άνθρωπο, σε μια κυβέρνηση, σε μια κοσμική δύναμη. Σε εσένα που σε κάτι πιστεύεις, αναλογίζεσαι κι εσύ πως αυτό το φορτίο είναι πολύ βαρύ για μια ανθρώπινη ψυχή. Πού είναι; Δε βλέπει τι γίνεται; Γιατί μια θεϊκή παρέμβαση δε δίνει λύση σε όλο αυτό. Γιατί να επιτρέπεται παιδιά να πεθαίνουν στο βωμό μιας ανίερης και φρικιαστικής ιδέας; Γιατί παιδιά να χάνονται στο βωμό οποιασδήποτε ιδέας;
Κι ας βάλω τα πράγματα και στο δικό μου μυαλό σε μια τάξη.
Ποια ιδέα είναι ισχυρότερη του ίδιου του ανθρώπου; Ποια ιδέα επιβιώνει δίχως αυτόν; Η ίδια της η γένεση είναι καθαυτή δική του νόηση..
Καμία ιδέα δεν έχει τόση αξία όση η ανθρώπινη ζωή. Καμία ιδέα δεν επιτρέπεται να είναι ισχυρότερη των παιδικών ονείρων. Κανένας άνθρωπος και κανένας θεός δε θα έπρεπε να λάγνεται αυτού.
Τι δίψα είναι πάλι αυτή που έπιασε τον κόσμο για αίμα; Ποιος ξεδιψάει με παιδικές ανάσες; Ανάθεμα μας. Πως κάθομαι και πως μπορώ να συνεχίζω να κάθομαι στο βολικό καναπέ μου. Πως μπορώ; Ποια δύναμη αυτοσυντήρησης τεράστια με εμποδίζει να βάλω τέλος στον αφανισμό ενός λαού. Ενός λαού, που θα όφειλα να θυμάμαι, πως είναι γειτονιά μου.
Κλαις; Και τι καταφέρνεις; Αν δε σώσεις εσύ αυτόν τον κόσμο ποιος θα το κάνει για σένα; Κι αν εσύ δε μπορείς να τον σώσεις, αλάφρυνε τον πόνο του. Τον πόνο των ανθρώπων που με τη βία εγκατέλειψαν την πατρογονική τους γη. Που αυτός ο λαός θα μπορούσαμε να είμαστε εγώ κι εσύ. Που το ξέρεις, πως κι εγώ κι εσύ, περάσαμε ανά τους αιώνες από τέτοια μονοπάτια. Που κι εγώ κι εσύ κάποτε ξεριζωθήκαμε με τη βία. Κάποτε κι εμείς ζητήσαμε και κάποτε κι εμάς μας αρνήθηκαν. Που ακόμη και σήμερα ξεριζωνόμαστε στα πλαίσια μιας πιο ραφιναρισμένης βίας. Μα αν δεν μπορείς άλλο, μάθε τον εαυτό σου να μην είναι απεχθής απέναντι στην ανθρώπινη δυστυχία.
Είναι 4 και τέταρτο τη νύχτα. Σε μερικές ώρες θα έχει ξημερώσει. Εμένα αυτή η μέρα θα με βρει στο νοσοκομείο, εσένα ελπίζω να σε βρει στο ζεστό κρεβάτι σου. Άνοιξε τα μάτια σου και παραδέξου πως είσαι καλά. Όπως κι εγώ οφείλω να παραδεχτώ πως είμαι. Κι έλα, κι εγώ κι εσύ, λίγο από αυτό το καλά να το μοιράσουμε. Να μεταμορφώσουμε το άσχημα σε καλύτερα. Να βλέπουμε παιδιά στις θάλασσες μόνο να παίζουν. Να βλέπουμε παιδιά στην άμμο να κοιμούνται εξαντλημένα μόνο από το παιχνίδι…
Τα κάναμε θάλασσα… Μα δεν είναι αργά. Η νύχτα τελειώνει σε μερικές ώρες. Θα γίνει πρωί. Ημέρα ένατη…
