Ξέρεις, θα ‘θελα να μην υπάρχουν νύχτες.
Όχι όλες οι νύχτες δηλαδή.
Αλλά κάποιες θα ΄θελα να μην υπάρχουν.
Θα ΄θελα να υπάρχουν όλες αυτές οι νύχτες που περνάν οι άνθρωποι γύρω σου απλώς και μόνο για να μπορείς να τους παρατηρείς, όλες αυτές που μισομεθυσμένος ψάχνεις να βρεις τα κλειδιά σου, όλες αυτές που περπατάς με ψιλόβροχο στη φωτισμένη κατακίτρινη Αθήνα. Αυτές να υπάρχουν.
Και όλες αυτές που ψάχνεις να βρεις τι σου φταίει και πως θα γίνεις καλύτερος και αυτές που χτυπάει το τηλέφωνό σου ξημερώματα από κάποιον αγαπημένο και αυτές που ξεχνάς να γυρίσεις σπίτι και αυτές που κλαις μόνος σου στο δωμάτιό σου και οι άλλες που ξεκαρδίζεσαι με τους δικούς σου στο σαλόνι σου. Κι αυτές ας υπάρχουν, δεν με πειράζει.
Θα ‘θελα, ας πούμε, τώρα που το σκέφτομαι, να υπάρχουν κι αυτές οι νύχτες που καις άσκοπα τη βενζίνη του αυτοκινήτου σου, που θυμάσαι ότι ξημερώνει Κυριακή και πας να πάρεις “φρέσκες” κυριακάτικες εφημερίδες, που περπατάς χαζολογώντας ως το ξημέρωμα, που κοιτάς τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα, που ακούς όλη νύχτα τα πουλιά ή και τα τζιτζίκια ξαπλωμένος στα κεραμίδια. Κι αυτές οι νύχτες θα ΄θελα να υπάρχουν.
Θα ΄θελα να υπάρχουν κι οι νύχτες που σε έχει ανάγκη ένας άνθρωπος.
Νομίζω το βρήκα. Ξέρεις ποιές δεν θα ‘θελα να υπάρχουν; Αυτές που έχω εγώ ανάγκη έναν άνθρωπο.
Αυτές δεν θα ‘θελα να υπάρχουν. Μου δυσκολεύουν και όλες τις υπόλοιπες. Μου δείχνουν πως άνθρωπος δεν υπάρχει και πως πρέπει να περιμένω την επόμενη νύχτα μπας και είναι κάποια από αυτές που θα ήθελα να υπάρχουν. Αλλιώς την επόμενη. Και μετά την επόμενη..
Μέχρι να βρεθεί άνθρωπος. Ή μέχρι να τελειώσουν οι νύχτες..
via: Gogo Delogianni
