Όταν ήμουν πιο μικρή πίστευα πως αγάπη είναι το συναίσθημα που σου επιτρέπει να κάνεις επιλογές με κριτήριο την ευτυχία του άλλου και να καταλήγεις το ίδιο ευτυχισμένος, με το αν μόνο κριτήριο ήταν η προσωπική σου ευτυχία. Τώρα, μάλλον, μπερδεύομαι… Είναι συναίσθημα ή διαδικασία; Η αγάπη, πια, μου δίνει την αίσθηση της διαδρομής, σε έναν δρόμο που δεν μπορώ να προσδιορίσω από πού ξεκίνησα και πού θέλω να φτάσω. Απλά, να προχωράω… Κι αφού δεν μπορώ να μιλήσω με ακρίβεια για αυτό, θα στο περιγράψω… Με μείζονα αρχή την ανιδιοτέλεια:
Η αγάπη και ο εγωισμός δεν ταιριάζουνε, δεν τα βρήκανε ποτέ….
Για να αγαπάς πρέπει να μάθεις να ξεχνάς και να συγχωρείς – και ώρες ώρες, η μνήμη είναι τόσο βασανιστική…
Πρέπει να ξέρεις να ελπίζεις και να περιμένεις.
Να είσαι υπομονετικός, ακόμα κι όταν η αναμονή σε σκοτώνει.
Να γίνεσαι ανθεκτικός και ανθεκτικότερος στις δυσκολίες.
Να αλλάζεις, να μεταμορφώνεσαι και να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες των ημερών.
Η αγάπη είναι αυτό που κρατά το συνειρμό, όταν κάθε λογική μοιάζει χαμένη. Είναι η ζωοποιός δύναμη που κινεί τα αστέρια και εκβιάζει τον ήλιο να ανατέλλει κάθε πρωί. Είναι η ίδια η φροντίδα και η προστασία. Είναι πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις και στιγμές. Αγάπη είναι τα πουλιά, τα παιδιά και τα λουλούδια.
Στις δύο όψεις ενός πολύτιμου νομίσματος, δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ. Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι; Μη βιαστείς να απαντήσεις. Δε νομίζω πως το ένα μπορεί να υφίσταται χωρίς το άλλο.
Ακόμα, κι αν υπάρχουν στιγμές που θεώρησες πως η αγάπη πήγε χαμένη, νομίζω πως είναι η ίδια ακριβώς αγάπη, αυτή που γύρισε και σε χτύπησε σαν κεραυνός εν αιθρία, όταν την είχες περισσότερο ανάγκη. Δεν είναι ταυτόχρονη η ανταπόδοση. Υπακούει στους δικούς της κανόνες. Δε χάνεται, απλά κρύβεται μέχρι ο παντοκράτορας χρόνος να σου δώσει το μάθημα του. Ύστερα, επιστρέφει… Πάντα, επιστρέφει. Απλά, σαν συμβουλή, όταν το νιώθεις να το λες. Να το επαναλαμβάνεις συχνά. Δεν μπορεί να αξιώνουν αναφοράς όλα τα υπόλοιπα και όχι αυτό. Είναι θεραπευτικό και για εσένα και για όσους το δέχονται. Απαλύνει τον πόνο και αλαφρώνει την ψυχή.
Όταν ήμουν μικρή, νομίζω, την καταλάβαινα καλύτερα, όπως όλα τα παιδιά. Τώρα παιδεύω το μυαλό μου και εκπαιδεύω τον εαυτό μου να αγαπάει. Δεν είναι συναίσθημα. Διαδικασία είναι. Απλά ξέρεις, εξ αρχής, πως όταν θα τα έχεις καταφέρει, θα έχεις γίνει σίγουρα καλύτερος. Θα μπορείς να βλέπεις την αλήθεια από λίγο πιο ψηλά. Πιο καθαρά. Μόνο έτσι κάποια στιγμή, θα σου ανταποδίδεται. Για να αγαπιέσαι, πρέπει να είσαι αξιαγάπητος. Να την αξίζεις!
