Το Ημερολόγιο μου…”Όπως στο σινεμά” (Official Video Clip)

Δυο κόλλες Α4 με περιμένουν πάνω στο τραπέζι. Πάνω τους, θεωρητικά η αρχή η μέση και το τέλος μιας ολοκληρωμένης ιδέας που θα αποτελέσει την οπτικοποήηση ενός κομματιού. Που όταν ολοκληρωθεί, θα είναι για πάντα . Για πάντα. Αυτό σκέφτηκα καθώς το διάβαζα. Ό,τι κάνουμε αυτή την στιγμή είναι για πάντα. Μπορεί να το αγνοούμε, να μη το σκεφτόμαστε να το καμαρώνουμε ή να ντρεπόμαστε αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Είναι για πάντα. Αυτές οι δυο Α4 έχουν αυτό που χρειάζεται ώστε να κάνουν αυτό το βήμα προς την αθανασία;

Πρώτη φορά σκέφτομαι έτσι. Πρώτη φορά νοιώθω τόσο πολύ την ανάγκη οι επιλογές να πατάνε γερά στα πόδια τους. Η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση είναι: “Ναι”. Την επόμενη ερώτηση δεν ξέρω αν μπορώ να την απαντήσω. “Γιατί;” Γιατί πιστεύεις οτι αυτές οι κόλλες είναι αυτό που θέλεις να κάνεις; Μια αίσθηση είναι η απάντηση. Μια αίσθηση ότι αυτό που διαβάζω κρύβει μέσα του κάτι από μένα. Κάτι από σένα που διαβάζεις τώρα και συνεχίζεις να διαβάζεις για τον ίδιο λόγο. Κάτι σε κρατάει, κάτι σε προκαλεί και σε τρομάζει. Διαφωνείς αλλά και συμφωνείς. Διακρίνεις στις εικόνες στο κεφάλι σου κάτι που σε κάνει να χαίρεσαι για κάποιο λόγο. Έναν ψίθυρο που κάνει εκατομμύρια ερωτήσεις και έναν ψίθυρο που απαντά σε όλα σχεδόν με: “Ναι”.

Δευτέρα (21/7/’14) 8:00π.μ κάτω από τον ήλιο. Ένα πιστολάκι μου φυσάει τα μαλλιά. Ένα πινέλο μου χαϊδεύει το πρόσωπο.

Τα πόδια μου έχουν βγάλει φουσκάλες απο τις 4 μέρες πρόβας της χορογραφίας που θα γυριστούν τελευταίες, το βράδυ. Το βράδυ.Είναι ακόμα 8:00 το πρωί και έχω άλλες επτά αλλαγές. Επτά διαφορετικούς χαρακτήρες, από διαφορετικές εποχές με διαφορετική ψυχοσύνθεση με διαφορετική ατμόσφαιρα με… ΣΤΟΠ.

Επιστρέφω στην αίσθηση που μου έδωσαν αυτές οι δυο A4. Όλα αρχίζουν και είναι πιο ωραία. Πατάνε πιο καλά στα πόδια τους. Αρχίζω να ανυπομονώ για τον φόβο και την χαρά της πρόκλησης που έρχεται. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους που εμπιστεύομαι. Που ξέρουν τι κάνουν, τι θέλουν. Η ματιά ενός ανθρώπου που δε σε κάνει να αμφισβητείς αυτό που κάνεις ή γίνεται γύρω σου έφερε το “ΡΑΠ” και την λήξη των γυρισμάτων σε ριπή οφθαλμού.

Η ώρα ειναι 02:00π.μ, ημέρα Τρίτη 30/7/’14.

PLAY… Αυτό που βλέπω με κάνει μόνο να χαμογελώ. Για πολλούς λόγους. Καταλαβαίνω πόσο σημαντικά είναι κάποια πράγματα. Πράγματα τα οποία δε σκεφτόμαστε πια σε αυτό τον χώρο. Κάποιοι άνθρωποι, που είναι η καρδιά και το όραμα. Η αρχή και το τέλος. Άνθρωποι που κάνουν πράγματα που σε κάνουν να πιστεύεις ότι όλα θα πάνε καλά, άνθρωποι που σπανίζουν. Η δύναμη, όχι της επιλογής αλλά η επίγνωση της σημαντικότιτάς των συνεπειών της για σένα.

Πέφτουν οι τίτλοι. Χαμογελάω ακόμα. Κάπου δυο κόλλες A4 κάθονται, περιμένουν σε κάποιο συρτάρι να τις βρω ξανά. Να μου θυμίζουν αυτό που ήρθε μετά απο αυτά. Μια επιλογή. Ένα κλείσιμο του ματιού. Έναν χορό. Ένα βλέμμα. Δυο χείλη που πλησίασαν σε άσπρο φόντο. Τον καπνό σε ένα μπαρ. Όπως στο σινεμά σχεδόν.

Είναι ευλογία να μπορείς να δουλεύεις με ανθρώπους με όραμα, αισθητική και θετική ενέργεια..

Γι’αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω έναν προς έναν όλα τα “παιδιά” που έβαλαν το χεράκι τους σ’αυτή την υπεροχή δουλειά γιατί είναι αποτέλεσμα όλων!