Έχοντας από ημερών την αίσθηση μιας κλωστής που κυλάει ανάμεσα στα δάκτυλα μου, αναλογίζομαι το χρόνο που περνά… Το χρόνο που πέρασε… Το τώρα και το μετά… Και χάνω πότε πότε λίγο από αυτό το πολυπόθητο σήμερα που αδημονούσα να έρθει και ευχόμουν να φύγει. Λίγο μπερδεμένη και σε εποχή ανάταξης δυνάμεων και σχεδίων, ψάχνω τρόπους και κατασκευάζω σχεδίες να προχωρήσω παρακάτω, να κάνω τα μελλούμενα τωρινά και να ξεχάσω όσα πέρασαν και άφησαν μόνο συντρίμμια πίσω τους. Ο χρόνος και η απόσταση… Ότι ακριβώς ορίζει τον κόσμο, όπως τον αντιλαμβανόμαστε, είναι μάλλον και αυτό που αλλάζει κάθε φορά τον κόσμο του καθενός μας και την οπτική απέναντι του.
Ο χρόνος…
Κάποιοι τον λένε γιατρό, κάποιοι εχθρό και η στάση αυτή αποδίδεται στο ποσοστό ευτυχίας των ημερών που διανύει κανείς. Όταν φαίνεται πως το σύμπαν έχει βρει το ρυθμό του, τότε ο χρόνος, εχθρικά, κυλά για να αλλάξει πάλι τα πράγματα και να φέρει την καινούρια τάξη. Είναι οι στιγμές ή οι ημέρες που εύχεσαι να κρατούσαν για πάντα. Είναι εκείνες οι ημέρες που ωριμάσανε το μούστο σε κρασί. Και ήρθαν οι επόμενες και φέρανε μαζί τους ξύδι.
Και εσύ έμεινες ξαπλωμένος να κοιτάς έναν αδειανό ουρανό, να μην ελπίζεις και απλά, να εύχεσαι να περάσει… Ότι κι αν ήταν ή είναι, απλά να περάσει.
Κάνεις το χρόνο γιατρό και μαθαίνεις να περιμένεις και να ζεις περιμένοντας και κάποιες φορές δεν είναι και τόσο άσχημα και έρχεται ένα πρωί που έχει πάψει να σε νοιάζει και είσαι έτοιμος για νέο τρύγο και έναν νέο κύκλο που θα αρχίσει…
Η απόσταση…
Η απόσταση που μικραίνει και μεγαλώνει και δοκιμάζει όσα θα αντέξουν και όσα θα πάρει μαζί του ένα αεράκι, ο άνεμος ή ο ανεμοστρόβιλος που θα περάσει και θα αφήσει τα πάντα αλλιώτικα στο πέρασμα του και ότι μένει, ήταν τελικά, αυτό που άξιζε να μείνει.
Η απόσταση που χωρίζει και κάνει την καθημερινότητα περισσότερο δυσνόητη και η απόσταση που φέρνει κοντά όσα μοιάζανε απλησίαστα, που χάνεται για να αφήσει τους ανθρώπους να συντονίσουν τα μάτια και να μιλήσουν για ιστορίες και να φτιάξουν καινούργιες. Στο χάρτη του κόσμου σου είσαι το σημείο αναφοράς, το σημείο μηδέν από όπου ξεκινούν κόκκινες κορδέλες τις οποίες άλλοτε τραβάς προς το μέρος σου και άλλοτε χαλαρώνεις και αυξομειώνεις κατά τη θέληση σου και αλλάζεις κάθε φορά το χάρτη σου. Και κάποτε αυτές σε τραβάνε ή σε αφήνουν και άλλαξε από μόνος του ο χάρτης. Τι μικρός που είσαι…
Με τον ήχων των δεικτών του ρολογιού, τη μόνη προαιώνια μουσική και τα χέρια δεμένα με κορδέλες στήνεις κάθε φορά τον κόσμο σου και τον αλλάζεις και τον ομορφαίνεις. Έρχεσαι και φεύγεις από ιστορίες και παραμύθια και μπαίνεις σε νέα και νιώθεις σαν πιτσιρικάκι που του χαρίσανε ένα τεράστιο σπίτι και μπορεί να μπαινοβγαίνει σε δωμάτια και όταν στέκεσαι κάποια στιγμή μπροστά στο καθρέπτη, βλέπει τα αποτελέσματα των επιλογών του και καταλαβαίνει αν απλά γέρασε ή μήπως, μεγάλωσε. Θέλω να ελπίζω πως φτάσαμε κι εγώ κι εσύ ως εδώ από επιλογή και ελάχιστα μας έλεγξε η δύναμη των άλλων. Ξέρω ότι δεν ήρθα εδώ για να μείνω, ήρθα απλά για να σε πάρω… και κάπως έτσι καταλήξαμε απλά να μετράμε τις δυνάμεις μας.
