Ο Μάρλον Μπράντο – Marlon Brando ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς Αμερικανούς ηθοποιούς του 20ού αιώνα. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει τέταρτο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών!
Παιδική ηλικία:
Είναι δύσκολο, ίσως αδύνατο, να ξεχωρίσει κανείς πόσο οι παιδικές μας εμπειρίες διαμορφώνουν την οπτική μας γωνία, τη συμπεριφορά και την προσωπικότητά μας ως ενηλίκων, σε αντιδιαστολή με το βαθμό στον οποίο ευθύνεται η κληρονομικότητά μας. Υποψιάζομαι ότι είναι ένα μείγμα και των δυο.
Από τη μητέρα μου φαντάζομαι ότι κληρονόμησα τα ενστικτώδη χαρακτηριστικά μου, τα οποία είναι αρκετά ανεπτυγμένα, καθώς και την αγάπη για τη μουσική. Από τον πατέρα μου, προφανώς, κληρονόμησα τη δύναμη και την αντοχή μου, γιατί εκείνος ήταν πραγματικά σκληρό καρύδι.
Γεννήθηκε στην Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα των ΗΠΑ στις 3 Απριλίου του 1924. Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο εντεκάχρονος τότε Μπράντο μαζί με τις δυο αδερφές του ακολούθησε την μητέρα του στην Αγία Άννα (Santa Ana) της Καλιφόρνια. Το 1937, οι γονείς του συμφιλιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Λίμπερτυβιλ κοντά στο Σικάγο.
Για τους γονείς του:
Η μητέρα μου ήταν μια ντελικάτη, αστεία γυναίκα, που αγαπούσε τη μουσική και της άρεσε να μαθαίνει πράγματα, αλλά δεν ήταν πολύ πιο στοργική από τον πατέρα μου. Πάντα αναρωτιόμουν, αλλά ποτέ δεν έχω καταφέρει να κατανοήσω τη δύναμη που την έσπρωξε στο αλκοόλ. Μπορεί να ήταν κληρονομικό ή μπορεί το οινόπνευμα να ήταν το αναισθητικό που χρειαζόταν για να μην αισθάνεται τις απογοητεύσεις στη ζωή της. Όταν η μητέρα μου έπινε, η ανάσα της ανάδινε μια γλυκύτητα που δε διαθέτω το κατάλληλο λεξιλόγιο για να περιγράψω. Ήταν παράξενος γάμος αυτός, ανάμεσα στη γλυκιά ανάσα της και το μίσος μου για τη συνήθειά της να πίνει. Μεγαλώνοντας, βρισκόμουν συχνά με γυναίκες που η ανάσα τους είχε αυτή τη γλυκιά μυρωδιά, που όσο κι αν την απεχθανόμουν, ασκούσε αναμφισβήτητη γοητεία πάνω μου. Καθώς έπινε ολοένα και περισσότερο, γινόταν όλο και πιο δύσκολο για αυτήν να κρύψει το γεγονός ότι ήταν αλκοολική. Το αποτέλεσμα του αλκοολισμού της ήταν ότι προτιμούσε να μεθάει από το να μας φροντίζει. Στην αρχή δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η μητέρα μου έπινε ούτε ότι ότι ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν επίσης αλκοολικός, ήταν δυστυχισμένος, πράγμα που προφανώς ήταν η αιτία που εξαφανιζόταν τόσο συχνά, μεθούσε και γυρνούσε δεξιά και αριστερά.
Συχνά σκέφτομαι πως θα ήταν καλύτερα για μένα αν είχα μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο. Οι γονείς μου σπάνια καβγάδιζαν μπροστά μας, αλλά υπήρχε μια μόνιμη, αόρατη αίσθηση θυμού. Τους έδειχνα και τους εξέφραζα συνεχώς την αγάπη μου. Με το να είμαι ένας γιος που τους αγαπούσε, προσπαθούσα να είμαι ένας γιος που τον αγαπούσαν. Δεν καταλάβαινα ακόμα πόσο θανατηφόρα όπλα κρύβουν οι γονείς μέσα στα λόγια και τις πράξεις τους σε σχέση με τα παιδιά τους, ούτε την υποχρέωση των γονιών να καλλιεργούν στα παιδιά τους την αυτοεκτίμηση και όχι την ντροπή.
Προικισμένος με έμφυτο υποκριτικό ταλέντο ο Μπράντο πήγε στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ηθοποιία στο New School και κατόπιν στο Actors’ Studio, που διηύθυναν ο Λη Στράσμπεργκ – Lee Strasberg και η Στέλλα Άντλερ – Stella Adler.
Το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στην δραματική θεατρική κωμωδία Θυμάμαι τη μαμά – I Remember Mama, που παίχθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές για τον Μπράντο ήταν ιδιαιτέρως καλές. Το 1947, ανέλαβε τον ρόλο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι στο θεατρικό δράμα του Τέννεσση Γουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος – A Streetcar Named Desire σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν.
Το 1950 έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, Το κορμί μου σου ανήκει – The Men.
Το 1951 υποδύθηκε τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι στην κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείου ο Πόθος, πάλι σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν.
Για το ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες Βίβα Ζαπάτα! – Viva Zapata 1952 και Ιούλιος Καίσαρ – Julius Caesar το 1953, προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ.
Τελικά, τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ το 1954 για τον ρόλο του Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ηλία Καζάν, Το λιμάνι της αγωνίας – On the Waterfront.
Για τη φήμη:
Η επιτυχία του Λεωφορείον ο πόθος και η τεράστια φήμη που τη συνόδευσε μου έμαθαν ότι η φήμη είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Έχει τουλάχιστον τόσα μειονεκτήματα όσα και πλεονεκτήματα. Κερδίζεις χρήματα και ανέσεις χάνεις τη “ζωή” σου.
Σημάδια κατάθλιψης άρχισαν να με καταλαμβάνουν από τα είκοσι μου ακόμα χρόνια. Έπρεπε να κρύβω τα συναισθήματα μου για να δείχνω δυνατός, ενώ αισθανόμουν αδύναμος και ανάξιος. Πήγα για χρόνια σε έναν ψυχαναλυτή που δεν είχε κόκκο ζεστασιάς μέσα του. Εξακολουθούσα να αισθάνομαι μόνος ανάμεσα σε πολύ κόσμο παλεύοντας να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου που δεν κατανοούσα…
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ’ όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες με μοναδικό σκοπό τα χρήματα για φιλανθρωπίες στη Ταϊτή, όπως λέει ο ίδιος στη βιογραφία του. Η επιστροφή του σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο νονός – The Godfather 1972 και Αποκάλυψη τώρα – Apocalypse Now, 1979.
Για τον ρόλο τού Βίτο Κορλεόνε στο Νονό, ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ.
Για τις διασημότητες: Για κάποιο λόγο οι διασημότητες λατρεύονται σαν μεσσίες, είτε τους αρέσει είτε όχι. Οι άνθρωποι τους φυλακίζουν μέσα σε μύθους που αγγίζουν τις βαθύτερες επιθυμίες και ανάγκες τους. Η μυθοποίηση φυσικά δεν περιορίζεται μόνο στις διασημότητες. Όλοι μας πλάθουμε μύθους για τους φίλους μας, όπως και για τους εχθρούς μας. Εφευρίσκουμε χιλιάδες δικαιολογίες για να συντηρήσουμε τους μύθους μας για τους ανθρώπους που αγαπάμε, όμως κάνουμε και το αντίθετο: όταν αντιπαθούμε κάποιον, αρνιόμαστε πεισματικά να αλλάξουμε γνώμη για αυτόν, ακόμη κι αν μας δοθούν αποδείξεις για τα καλά του στοιχεία, επειδή είναι ζωτικής ανάγκης να διατηρούμε τους μύθους τόσο για τους θεούς όσο και για τους διαβόλους μας.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπράντο ανέλαβε ρόλους και πάλι σε μέτριες έως κακές ταινίες, με εξαίρεση τις ταινίες ″Μια σκληρή, λευκή εποχή – A Dry White Season, 1989, όπου ήταν υποψήφιος για Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου. Ο αρχάριος The Freshman 1990 και Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο – Don Juan DeMarco 1995.
Πάλεψε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων Ινδιάνων των ΗΠΑ.
Η προσωπική ζωή του υπήρξε το ίδιο ταραγμένη με την επαγγελματική του ζωή. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του καθώς και από υιοθεσία. Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Φορτωμένος με υπέρογκα χρέη και υπέρβαρος ο πέθανε από πνευμονικό οίδημα σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες την 1 Ιουλίου του 2004.
Επίλογος:
Αν ποτέ στη ζωή σου δεν έχεις νιώσει ζεστασιά, αγάπη και στοργή είναι πολύ δύσκολο κι εσύ ο ίδιος να τη μεταδόσεις αργότερα. Κι αν μεν έχεις νιώσει αλλά στην πορεία σου την έχουν αρπάξει, κι αισθάνεσαι παραγκωνισμένος κι εγκαταλελειμμένος, τότε πάντα διακατέχεσαι από το φόβο μήπως πληγωθείς ξανά.
πηγές: el.wikipedia.org, www.ishow.gr, Αυτοβιογραφία: Τραγούδια που μου έμαθε η μητέρα μου
Επιμέλεια- επεξεργασία: Α. Βίνος
