Θα προσπαθήσω να πω αυτό που σκέφτομαι…Δε νομίζω οι λέξεις μου να κρύβουν τις απαντήσεις που ψάχνεις. Ελπίζω να μην καταφέρουμε να δώσουμε ακόμα απαντήσεις ή απλά να διανύουμε μια εποχή ερωτήσεων. Έχουν και αυτές το ενδιαφέρον τους.
Κάπου ανάμεσα σε κείμενα ψυχολογίας χαμένη μια τρομακτική λέξη. Συμβιβασμός. Και μια φράση που ήρθε να με τσακίσει «κάποιες φορές καλύτερα να συνθηκολογείς αλλιώς μπορεί να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς!». Να συμβιβαστώ τώρα; Με τι; Μόλις ξεκίνησα να ανεβαίνω!
Η συνθήκη είναι μια λέξη παγίδα. Υποκρύπτει στη βάση της και τη γένεση της μια ιστορία πολέμου. Δύο πλευρών που μάχονται να επικρατήσουν. Κάποιος πρέπει να χάσει. Η ιστορία απαιτεί κάποιος να χάσει, για να μπορεί η ίδια να προχωρήσει. Ο συμβιβασμός έρχεται μια στιγμή, εκείνη τη στιγμή που ένας από τους δύο ηττάται. Ο φόβος, λοιπόν, των περαιτέρω απωλειών είναι αυτός που οδηγεί σε μια υπογραφή, που έχει χαρακτήρα να σώζει ότι σώζεται. Και η ιστορία πάει παρακάτω… Γιατί τον χαμένο της τον βρήκε και αυτή τη φορά. Έτσι ένα μέρος καταπιέζεται. Εσύ είσαι που καταπιέστηκες. Και πώς να ζήσεις; Αλλόφρων; Αλήθεια, ο συμβιβασμός ενέχει την ίδια τη λογική. Μια λογική ταπεινή.
Τον πόνο ήρθε να γλυκάνει μια αποδοχή. Η ίδια η αποδοχή. Πόσο διαφορετικό να είναι;
Αποδέχομαι θα πει ότι επί πλήρη συνειδήσει αναγνωρίζω τη θέση μου. Περνά από τον εξωστρεφή συμβιβασμό των δύο πόλων σε μια εσωτερική διαδικασία. Η αποδοχή απαιτεί χρόνο και δε χωρά σε ένα φύλλο χαρτιού. Είναι απόρροια του να αναγνωρίζεις την αδυναμία σου και να προχωράς. Πρώτα εσύ, μετά και η ιστορία. Είναι η ίδια η αλλαγή και η προσαρμοστικότητα. Είσαι εσύ που δεν καταπιέστηκες. Είσαι που τόλμησες να αλλάξεις. Ενέχει την ίδια τη λογική. Τη λογική της ευφυΐας.
Ένας κύκλος τελειώνει για να αρχίσει ο επόμενος. Δέχτηκα τις αδυναμίες μου. Τώρα ήρθε η ώρα να προχωρήσω. Κάποτε ακόμα και οι αδυναμίες μπορεί να ομορφαίνουν το δρόμο της καθημερινότητας. Ίσως να μη χρειάζεται να τις αλλάξω, θα τις αποδεχτώ. Θα κάνω την επόμενη επιλογή. Η απάτη της ελπίδας αποκαλύφθηκε και ο φόβος της απώλειας πια χάθηκε. Πάρε ανάσα. Έχουμε δρόμο. Μας περιμένει η επόμενη κορυφή.
