Η Μαρία Σολωμού θέλει να μείνει μόνη της σε μια παραλία!

γράφει ο Τάσος Μπιμπισίδης

Νομίζω ότι τελευταία σου αρέσει να παίζεις σε κωμωδίες…

Ναι, μου αρέσει πολύ! Το είχα πάντα άχτι γιατί στην σχολή μου έδιναν μόνο τα σοβαρά και τα δραματικά. Γενικά πιστεύω ότι σε αυτή την εποχή είναι ωραίο να έχουμε ανάλαφρες κωμωδίες. Το έχουμε ανάγκη, δεν χρειάζεται να πήζουμε συνέχεια.

Κάπως έτσι προέκυψε η «Μάνα Χ Ουρανού» στο Mega;

Ξεκίνησε κάπως έτσι αλλά δυστυχώς τελείωσε άδοξα. Ήταν μια σειρά που την ξεκινήσαμε με τρομερή όρεξη. Τα γυρίσματα ήταν εξαντλητικά, δεν είχαμε χρόνο για τίποτα άλλο γι αυτό και δεν έκλεισα άλλες δουλειές για φέτος, και γενικά δουλέψαμε πολύ σκληρά. Ωστόσο η σειρά δεν έκλεισε τον κύκλο της και δεν θα τον τελειώσει και ποτέ. Όλους αυτούς τους μήνες είμαστε απλήρωτοι -παρά το γεγονός ότι πηγαίναμε πολύ καλά- με αποτέλεσμα να σταματήσουν τα γυρίσματα. Έχουν γυριστεί και προβληθεί 35 επεισόδια ενώ έχουμε συμβόλαιο για 42. Ο κύκλος μας σταματάει εδώ απότομα, χωρίς τέλος και χωρίς να έχουμε πάρει τα χρήματά μας φυσικά. Είναι κρίμα να συμβαίνουν συνέχεια τέτοια πράγματα στην δουλειά μας, όχι μόνο για τους ανθρώπους που έχουν δουλέψει τόσους μήνες, αλλά και για τον ίδιο τον τηλεθεατή.

Ωστόσο μπορούμε να σε δούμε στο Θέατρο Γκλόρια!

Ναι, γιατί προέκυψε αυτή η παράσταση με τον Νίκο Μουτσινά. Πρόκειται για τον «Κύριο Παπαπαναγιωτοπουλάκη», μια άλλη τρελή κωμωδία! Είναι πραγματικά μια ωραία παράσταση, που ακόμη κι αν δεν γελάσεις πολύ, θα φύγεις με ένα χαμόγελο. Εκτός αν είσαι κακόβουλος, γιατί γενικά παίζει πολύ κι αυτό. Υπάρχει κόσμος που θα έρθει επί τούτου για να πει μια κακή κουβέντα. Είναι αυτό το περίεργο σύμπλεγμα που πρέπει οπωσδήποτε να κράξουν και να πουν κάτι αρνητικό, ανεξάρτητα από το τι είδαν. Ειδικά τώρα με το ίντερνετ όπου κάθε καημένος έχει φωνή, κρίνει, κράζει, λέει ότι του κατέβει και το παίζει ειδικός!  Πέρα από αυτά όμως, αν είσαι καλοπροαίρετος και έρθεις για να διασκεδάσεις, είναι δεδομένο ότι θα περάσεις καλά. Η παράστασή μας δεν είναι ξεπέτα, ούτε κοροϊδεύουμε τον κόσμο. Είναι παράσταση απαιτήσεων. Πρόκειται για μια ιστορία με πολύ χιούμορ, έρωτα και συναίσθημα. Μια τρυφερή κομεντί με δύο εντελώς αντίθετους ανθρώπους που θέλουν να επικοινωνήσουν, που ψάχνουν την επαφή και ερωτεύονται κάτω από πολύ αστείες καταστάσεις!

Τελικά, οι ετερόκλητοι άνθρωποι είναι αυτοί που ερωτεύονται;

Εννοείται, ερωτεύονται οι ετερόκλητοι και πολύ μάλιστα! Εκεί είναι που δημιουργείται το πάθος. Βλέπεις πράγματα στον άλλον εντελώς διαφορετικά από σένα και τα βρίσκεις χαριτωμένα και γοητευτικά. Μετά από λίγο όμως τα ίδια ακριβώς πράγματα είναι αυτά που σου την δίνουν. Γι αυτό πάντα πίστευα ότι στο τέλος, στην ουσία κάθε σχέσης, πρέπει να έχεις κάπου κάτι κοινό. Να μιλάς την ίδια γλώσσα σε κάποια πράγματα. Αλλιώς δύσκολα μπορεί να υπάρξει συνέχεια.

Αυτό που ρωτάμε πάντα όλοι τους ηθοποιούς, είναι πως αποφασίσατε να ακολουθήσετε αυτή την ιδιόμορφη δουλειά…

Έλα μου ντε! Ξέρει κανείς να σου απαντήσει; Εγώ σπούδαζα σε ένα αμερικάνικο κολέγιο και στην πορεία άρχισα να παίρνω μαθήματα θεάτρου. Έβλεπα σινεμά και έλεγα «άντε καλέ, κι εγώ μπορώ να τα κάνω αυτά». Τα χαζά που λέμε όταν δεν έχουμε μπει στον χορό! Πήγα λοιπόν να δώσω εξετάσεις και μόλις με πήρανε και ήμουν άνετη και ωραία, άρχισαν τα παλούκια. Είχα πάθει σοκ από τον βαθμό δυσκολίας της δουλειάς, αλλά αυτό με έκανε να την αγαπήσω περισσότερο. Παράλληλα με είχαν πάρει σε ταινίες και τηλεοπτικά για μικρά ρολάκια, και όταν τελείωσα είχα ήδη μπει στον χώρο. Ήμουν περίεργη φάτσα, με το τρελό μαλλί και το τεράστιο φρύδι που δεν ξέραμε τι να το κάνουμε, οπότε μάλλον με επέλεγαν και γι αυτό. Σήμερα που διδάσκω υποκριτική στον Ίασμο, την σχολή που αποφοίτησα, αγαπάω την δουλειά μου ακόμη περισσότερο! Μαθαίνω πιο πολλά απ’ ότι μαθαίνουν τα ίδια τα παιδιά. Διαβάζω συνέχεια καινούργια πράγματα και κερδίζω από τον εντελώς ευφάνταστο και φρέσκο τρόπο σκέψης τους. Το απολαμβάνω πολύ!

Πως αποσυμπιέζεσαι μετά από όλα αυτά;

Με το τρίπτυχο: σπίτι – λάπτοπ – σειρές. Πες μου μια που να μην έχω δει! Τις έχω δει όλες, ότι αμερικανιά υπάρχει. Μπαίνω στο ίντερνετ και τα ψάχνω σαν τρελή, παρόλο που δεν έχω καμία σχέση με το μέσον. Χρησιμοποιώ το διαδίκτυο μόνο για σειρές. Με τα social media, τα facebook και όλα αυτά δεν έχω καμία επαφή. Τα σιχαίνομαι, δεν βρίσκω λόγο να υπάρχουν. Έχω και τον γιο μου που είναι 9,5 ετών πια και θέλει να κάνει προφίλ. Λυσσάει με τους υπολογιστές, απορώ που τα μαθαίνουν όλα αυτά μικρά παιδιά! Προς το παρόν έχουμε περιοριστεί στα παιχνίδια, κι αυτά με μέτρο, προσπαθώ γενικά να κουμαντάρω την κατάσταση…

Είσαι καλή μαμά;

Μωρέ δεν ξέρω, ελπίζω πως ναι. Έχω καλή διάθεση, θέλω να είμαι καλή. Αν υπήρχαν οδηγίες χρήσης θα τις ακολουθούσα, αλλά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνεις για να θεωρείς καλή μάνα. Προσπαθώ να είμαι με τον μικρό εντάξει, να καλύπτω τις ανάγκες του, να τον κάνω να περνάει καλά, να είναι ένα χαρούμενο παιδί, αλλά από εκεί και έπειτα τον πιέζω για τα μαθήματά του γιατί δεν τον λες και πολύ διαβαστερό. Εκεί βάζω ένα φρένο και μπορείς να πεις ότι γίνομαι αυστηρή.

Σαν άνθρωπος είσαι αυστηρή;

Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου. Αυτομαστιγώνομαι! Έχω πολλές απαιτήσεις από μένα, για κάποιον λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμη, και αν δεν κάνω κάτι όπως το έχω στο μυαλό μου, μπαίνω σε μια διαδικασία αυτοδιόρθωσης και μου ‘’βάζω χέρι’’. Δεν ξέρω όμως αν λειτουργεί αυτό γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε και απόλυτη γνώση του εαυτού μας. Κάποιος άλλος έρχεται συνήθως και σου λέει «εδώ έκανες λάθος και εδώ είσαι σωστή». Είμαι λίγο τελειομανής, χωρίς όμως να ξέρω τι είναι τέλειο. Οδηγούμαι σε κάτι σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια.

Αυτό που παρατηρώ σε σένα είναι ότι έχεις καταφέρει να παραμείνεις ο εαυτός σου και να είσαι πιο αντισυμβατική, ενώ δουλεύεις σε ένα σύστημα που επιβάλλει άλλα πρότυπα…

Αυτό που συμβαίνει με μένα από πάντα, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που με γουστάρουν πολύ και άνθρωποι που με σιχαίνονται. Ενδιάμεσοι δεν υπάρχουν! Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λες, αλλά μπορώ να σου πω ότι προσπάθησα να μην αλλάξω σαν χαρακτήρας. Όλοι θα θέλαμε να είμαστε και καλά αντισυμβατικές φιγούρες που μιλάμε ελεύθερα, λέμε αυτά που γουστάρουμε και κάνουμε ότι θέλουμε! Αλλά ο περισσότερος κόσμος την έχει δει ότι πρέπει να βγάζει μια συγκεκριμένη εικόνα προς τα έξω, ότι τάχα μου είναι κάπως η ζωή του, και να το παίζει διπλωματία. Εγώ δεν το έχω αυτό, δεν μπορώ να το κάνω στον εαυτό μου. Όταν με ρωτάνε κάτι λέω την αλήθεια μου, δεν μπορώ να το παίξω κάτι άλλο. Παλιότερα, στις αρχές μου, αναγκάστηκα να κάνω λίγο τον μαϊντανό, να πηγαίνω σε πάρτυ για δημόσιες σχέσεις, σε πρεμιέρες και σε τέτοια. Αλλά τώρα τα έχω κόψει όλα αυτά, γιατί απλά δεν είμαι εγώ! Δεν μπορώ να ντυθώ και καλά κάπως επειδή θα έχει κάμερες, και μετά να πάω και να κάνω την χαριτωμένη και την χαρούμενη. Δεν είμαι! Πώς να το κάνουμε. Από την άλλη, αν μιλήσω αυθόρμητα και πάω σαν τον λέτσο, όπως πραγματικά δηλαδή θα θέλω να είμαι δηλαδή, θα με κράζουν για μέρες…

Υπάρχει ωστόσο γενικά αυτή η τάση στην Ελλάδα!

Δεν ασχολούμαι καθόλου πια με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Εννοείται ότι ενημερώνομαι, εννοείται ότι παρακολουθώ, εννοείται ότι έχω άποψη, αλλά επειδή είμαι λίγο νευρική με αυτά δεν μπορώ άλλο να σκάω. Είμαστε ακόμα πολύ Ελληνάρες. Και με την καλή έννοια και με την κακή. Δηλαδή, ξεφυτρώνουμε παντού και είμαστε πολύ πιο ξύπνιοι από άλλους λαούς, αλλά όλο αυτό δεν το χρησιμοποιούμε πουθενά, παρά μόνο για πονηριές! Αυτό το καταλαβαίνω όταν πηγαίνω στην Αμερική. Δεν έχω δει πιο χαζό λαό. Κι όμως, έχουν απίστευτες τεχνολογίες και τρομερή οργάνωση. Εμείς που θα μπορούσαμε να τους αγοράζουμε και να τους πουλάμε, έχουμε μείνει στο να μιλάμε για τον πολιτισμό του τότε! Ξέρω πολύ καλά ιστορία, διαβάζω και με τον γιο μου, ξέρω τι έχουμε προσφέρει στον κόσμο και πόσο σημαντικά ήταν εκείνα τα χρόνια. Φτάνεις όμως! Άλλα χρόνια τώρα. Άλλη εποχή! Πρέπει να ξυπνήσουμε και να πάμε μπροστά, και κοινωνικά και σε όλους τους τομείς.

Κείμενο: Τάσος Μπιμπισίδης