Επόμενη στάση, Αφετηρία

Κάθομαι και χαζεύω έξω απ’ το τζάμι. Γνώριμη η λεωφόρος, γνώριμα τα νεοκλασικά, γνώριμα τα μαγαζιά. Πλησιάζει η στάση μου. Στο ραδιόφωνο παίζει το αγαπημένο μου κομμάτι. Δεν θέλω να κατέβω. Δεν θέλω να τελειώσει το τραγούδι. Αυτό το αίσθημα που σε πιάνει όταν αρχίζεις ν’ απολαμβάνεις τα ερεθίσματα που δέχεσαι, δεν θέλω να τελειώσει. Κι όμως, περνάνε τα 4 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα, έχει ήδη αλλάξει η μελωδία. Ξεγέλασα τον εαυτό μου και δεν κατέβηκα στη στάση. Ούτε στην επόμενη, ούτε στη μεθεπόμενη. Ξεγέλασα τον εαυτό μου κι ευχαριστήθηκα και με το επόμενο κομμάτι. Και με το μεθεπόμενο. Ξεγέλασα τον εαυτό μου και άφησα το μάτι να χορτάσει κι άλλες λεωφόρους, κι άλλα αμάξια, κι άλλους περαστικούς. Δεν θέλω να τελειώσει η διαδρομή…

«Επόμενη στάση, ΑΦΕΤΗΡΙΑ»

Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι φτάνεις στο τέλος. Όσο κι αν δε θες. Όσο κι αν προσπάθησες να το παρατείνεις. Τώρα είσαι αντιμέτωπος μ’ αυτό. Τον ξεγέλασες τον εαυτό σου και μια και δυο και τρεις, τέρμα τώρα. Δεν έχεις παρά να σηκωθείς απ’ την θεσούλα σου και να κατέβεις από το τρόλεϊ. Βρίσκεσαι όμως στην ΑΦΕΤΗΡΙΑ… Το τέλος γίνεται αρχή και ξεκινάει καινούρια διαδρομή…

Κείμενο: Έλενα Λεοντή