Η φασαρία της ησυχίας

Η νέα μέρα, με τα πρώτα της λεπτά να μετατρέπονται σε ώρες, σε βρίσκει συχνά με μελάνι και χαρτί. Τότε είναι που οι σκέψεις σου αποκτούν φωνή. Τότε είναι που η ησυχία σε αναγκάζει να τις ακούσεις.

Και καθώς ξεχύνονται ορμητικά σαν χείμαρρος μέσα στο κεφάλι σου, εσύ θα μπορούσες για ώρες να παραμείνεις ακίνητος, με μουσική στα αυτιά και τα μάτια καρφωμένα στο άπειρο. Να θολώνεις την αίσθηση της όρασης, να παγώνεις την αίσθηση της αφής και να εστιάζεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην αίσθηση της ακοής. Δεν μπορείς, όμως, να αφοσιωθείς γιατί έχεις τις σκέψεις σου να κάνουν παρεμβολές και να σου ζητάνε προσοχή. Κάποιες καταφέρνεις να τις αγνοήσεις. Άλλες τις αρπάζεις και τις εγκλωβίζεις ανάμεσα σε γραμμές, καταδικάζοντάς τες σε αθανασία. Είναι και μερικές που ωρύονται και χτυπιούνται σαν τρελές. Κάνουν τόση φασαρία που σου προκαλούν πόνο στα μηνίγγια. Εντυπωσιακή η αντίθεση της εξωτερικής αδράνειας με την εσωτερική φρενίτιδα.

Η όραση καθαρίζει ξανά. Σηκώνεις το κεφάλι. Ο κόσμος έξω έχει ξυπνήσει, μα εσύ ούτε που κοιμήθηκες..

Κείμενο: Έλενα Λεοντή