Η Ελένη Γκασούκα έχει συνηθίσει την μοναξιά…

γράφει ο Τάσος Μπιμπισίδης

Τελικά, πόσο εύκολο είναι να μεταβεί κανείς από τον χορό στην συγγραφή θεατρικών έργων;

Έχω χορογραφήσει πολλές παραστάσεις στο Θέατρο. Οι χορογραφίες μου φλέρταραν πολύ με την σκηνοθεσία με την πιο στενή έννοια του όρου. Έτσι υπήρχε μια συνολική θέαση θεατρική που στο μόνο που δεν είχα ανοιχτά δοκιμαστεί ήταν η συγγραφή. Είχα μέσα στα χρόνια σπουδάσει καλά το πως και έμενε να με απασχολήσει και να δοκιμαστώ στο τι. Κάποια στιγμή πήρα την απόφαση. Όλα τ’ άλλα διαρκώς προκύπτουν.

Η κλασική ερώτηση για όσους γράφουν, είναι από πού εμπνέονται. Η εποχή μας μπορεί να εμπνεύσει;

Νομίζω ότι όσο δεν καταλαβαίνω τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της προσεγγίζω τον εφηβικό μου εαυτό και δημιουργώ ελεύθερα χωρίς ιδεοληψίες. Πλησιάζω τον χώρο που γνωρίζω και με καλλιτεχνικούς όρους αναδεικνύω τις παρατηρήσεις μου. Τα όνειρα, τη ματαίωση, τη μοναξιά, την ενοχή, αποδραματοποιημένα από την ξαφνική ύπαρξη του παραλόγου και της ανθρώπινης γελοιότητας.

Ποιοι είναι οι Ήρωες του σήμερα;

Ήρωες σήμερα είναι αυτοί που σε πείσμα των καιρών αρνούνται να χάνουν το χρόνο τους αναζητώντας δικαιολογίες και συγκεντρώνονται στο στόχο τους. Αυτός είναι κι ο μόνος τρόπος να βγούμε από το τέλμα.

Γιατί επαναλαμβάνεται αυτή η παράσταση και τι διαφορετικό έχει από τα προηγούμενα ανεβάσματά της;

Για να μπορέσουμε να επαναπροσδιοριστούμε. Πάντα πρέπει να θυμόμαστε το ξεκίνημα μας. Βέβαια η παράσταση των «Ηρώων» είναι μια παράσταση σε συνεχή εξέλιξη που εμπλουτίζεται διαρκώς με εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς και τραγουδιστές, και με καινούριο υλικό.

Όσες παραστάσεις σας έχω παρακολουθήσει, είναι επί της ουσίας βαθιά δραματικές αλλά δοσμένες με αληθινό χιούμορ. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τελικά την ζωή μας;

Η ζωή έχει δύο όψεις. Από παιδί έβλεπα πάντα και τις δύο.

Λένε ότι η συγγραφή σαν επάγγελμα επιβάλει την μοναξιά…

Πράγματι, η συγγραφή έχει απόλυτη μοναξιά. Προσωπικά όμως δεν τη φοβάμαι τη μοναξιά. Την έχω συνηθίσει.

Τι είναι δηλαδή αυτό που σας προσφέρει η δουλειά σας που σας απορροφά τόσο;

Με κάνει να ξεφεύγω από τον εαυτό μου που είναι και το βάσανο μου.

Τουλάχιστον δικαιώνεστε, αν κρίνουμε και από το πρόσφατο βραβείο που πήρατε στα Θεατρικά Βραβεία του Αθηνοράματος για το έργο σας «Εγώ η Γωγώ» που ανέβηκε στο θέατρο Αθηνών…

Το «Εγώ η Γωγώ» είναι ο πρώτος μου μονόλογος. Πρόκειται για μια γυναίκα εγκλωβισμένη στα συντρίμμια της ζωής της που προσπαθεί να πάρει τις αποφάσεις της. Στο χέρι της είναι αν θα διασωθεί ή θα συντρίβει. Ο μονόλογος αυτός σατιρίζει το γελοίο του δράματος της ανθρώπινης ύπαρξης και είναι εμπνευσμένος από τις «Ευτυχισμένες Μερες» του Σάμουελ Μπέκετ. Η ερμηνεία της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου ήταν καθηλωτική και το κοινό του Αθηνοράματος επιβράβευσε το έργο με το πρώτο βραβείο Νεοελληνικού Έργου. Είμαι χαρούμενη γι αυτό το βραβείο.

Έχει λοιπόν ακόμη δύναμη το Θέατρο, μέσα σε μια τέτοια εποχή;

Το Θέατρο είναι μια συνάντηση. Μια ανταλλαγή συναισθημάτων. Αν το κοινό ταυτιστεί με την ιστορία που καταθέτεις τότε η πρόθεση σου σαν δημιουργός έχει πετύχει. Στο Θέατρο ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι υπάρχει και κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που τον πληγώνει στην καθημερινότητα του. Η τέχνη ως παράλληλο σύμπαν μαλακώνει, ανακουφίζει, δίνει ελπίδα!

Κείμενο: Τάσος Μπιμπισίδης
Φωτογράφιση: DeKlik

Info