Ανταλλαγές… Για να πάρεις, θα πρέπει κάτι να δώσεις και για να δώσεις, είθισται να έχεις ζητήσει, τουλάχιστον, αν όχι να έχεις λάβει. Σχεδόν πάντα και όχι για τα παντοτινά.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα καλοστημένα καμουφλαρισμένο “εμπόριο” ιδεών και συναισθημάτων, από τις απλούστερες αυτών ως τις πιο σύνθετες.
Ένας έμπορος, που πουλά την πραμάτεια του, από τα πιο φθηνά του μπιχλιμπίδια ως τα πιο λαμπερά πετράδια του- δεν απευθύνονται όλα τα προϊόντα σε όλους τους αγοραστές- και ένας περιηγητής που έρχεται να αγοράσει, δίνοντας χρήμα ή δικά του αγαθά ή προσφέροντας γη και ύδωρ, χωρίς απαραίτητα οι αξίες των ανταλλασσόμενων αγαθών να είναι ισότιμες. Εξαρτάται πως “πουλιέσαι” και πόσο ποθεί ο άλλος να “αγοράσει”.
Η οικονομία των σχέσεων θέλει καλή και κυρίως, προσεκτική διαχείριση γιατί θα υπάρξουν άνθρωποι που θα σου πουλήσουν “φύκια για μεταξωτές κορδέλες”. Θα πρέπει να μάθουν τα μάτια και κυρίως, η ψυχή σου να αναγνωρίζουν τα σκάρτο “πράμα” και μεγαλώνοντας, να μάθεις, ακόμα, να ξεχωρίζεις το βλέμμα του “πλανόδιου” ψεύτη.
Μα, όταν κι εσύ εκθέτεις το “θησαυρό” σου, πρέπει να ξέρεις να πουλάς το κάθε σου “πετραδάκι” στην αξία που του αναλογεί, γιατί μη ξεχνάς πως και στο δικό σου “σεντούκι”, εκτός από “διαμάντια”, κρύβεις και “βότσαλα” και, όπως αυτά δε θα πρέπει να ζητάς να τα ανταλλάξεις με ολόκληρα “βασίλεια” ανυποψίαστων ενθουσιασμένων “αγοραστών”, έτσι θα πρέπει να διαφυλάξεις τους “πολύτιμους λίθους” σου μόνο για όσους είναι διατεθειμένοι να σου προσφέρουν τα ανάλογα.
Έστω όσα περισσότερα οι ίδιοι μπορούν ή αντέχουν να σου δώσουν, αν και δεν οφείλεις να δείξεις οίκτο στον αγοραστή, εκτός κι αν το θέλεις, και με την προϋπόθεση ότι μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Έχε το μυαλό σου ανοιχτό και επαγρύπνησε ώστε να μη μετατρέψεις το εμπόριο σε ένα παιχνίδι “τσαρλατάνων”.
Είναι, βέβαια, κι εκείνες οι ημέρες, που εισβάλλεις στην αγορά και χαρίζεις όλο σου το “βασίλειο” για ένα “άλογο”. Συνήθως, έχεις γυρίσει από χαμένη μάχη, εκείνες τις καταραμένες ημέρες και οι μνήμες νωπές από την ήττα, κάνουν τα μάτια να γυαλίζουν και το μυαλό να θολώνει. Ηρέμησε… Δικαιούσαι να κάνεις λάθη, όπως δικαιούνται και οι άλλοι και θα τύχει να ξεπουλήσεις τη γη σου κάποιες φορές, ακόμη και για λιγότερο από ένα άλογο. Απλά, δέξου το… Μπορεί ο καινούριος ιδιοκτήτης να τη γεμίσει λουλούδια, να την ανθίσει και να φέρει μαζί του την άνοιξη. Μπορεί, βέβαια, να αφήσει πίσω του, απλά, καμένη γη. Μη λυπάσαι και σταμάτα να κλαις. Τα αποθέματα στα αμπάρια των συναισθημάτων σου είναι απέραντα και ατέρμονα.
Μπες στο καράβι σου, άνοιξε πανιά και ξεκίνα για άλλο λιμάνι. Μην κάθεσαι εδώ να ποτίζεις τη γη με δάκρυα. Τα λουλούδια δεν ανθίζουν με τα δάκρυα. Ξεκίνα για άλλη αγορά. Θα έχεις άπλετο χρόνο στο ταξίδι να σκεφτείς, να αναθεωρήσεις και να ονειρευτείς ξανά “βλέποντας τον ουρανό καταμεσής της θάλασσας”.
Ας κλείσουμε, λοιπόν, παραδεχόμενοι πως αυτό το εμπόριο μας κρατά ζωντανούς, μας μεγαλώνει, μας ωριμάζει, μας κάνει δυστυχισμένους και μας λούζει σαν ανοιξιάτικη βροχή με ευτυχία. Μην ξεχνάς ότι πέρα από όλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι που έδωσαν ψυχή και σώμα, άνευ όρων, για να μπορούν να στέκονται δίπλα σου και δε σου ζήτησαν, απλά κι εσύ χαρίστηκες. Γιατί είναι πολύ ωραίο και ασφαλές, το αλισβερίσι υπό κανόνες και τη σκέπη της λογικής αλλά αν δεν προσφέρεις και δε σου δώσουν, χωρίς εξηγήσεις, αιτίες και αφορμές, πώς να ελευθερωθείς από τη φθαρτή φύση σου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σου μαθαίνει να βλέπεις κατάματα τον ήλιο, χωρίς να φοβάσαι μη χάσεις τα μάτια σου.
