Στην ταινία ο άρχοντας των δαχτυλιδιών ο Φρόντο μιλάει για το βαρύ φορτίο που κουβαλάει και εκφράζει την επιθυμία του να μην κουβαλούσε αυτό το φορτίο:
– Βοήθησέ με, με το πρόβλημά μου, ξέρω ότι μπορείς. Νιώσε την απελπισία μου και τον φόβο μου. Δες πως αγωνιώ και υποφέρω. Αφού τα νοιώσεις αυτά, έλα να με βοηθήσεις, γιατί ξέρω πως μ′ αγαπάς.
Όμως ο σοφός Γκάνταλφ του απαντάει ότι αυτό δεν είναι σε θέση να το αποφασίσει. Αυτό που μπορεί να αποφασίσει είναι τι θα κάνει με το χρόνο ο οποίος του έχει δοθεί:
– Ξέρω τον φόβο σου και την απελπισία σου γιατί έχω περάσει και εγώ μέσα από αυτά. Τώρα μπορώ να σε βοηθήσω.
Όλοι κουβαλάμε βαριά φορτία, τουλάχιστον κατά καιρούς. Αυτά τα φορτία μπορεί να είναι κάποια φαινομενική ατυχία, οικονομικά προβλήματα, προβλήματα με τα παιδιά μας, ένα διαζύγιο, κάποια ασθένεια, κάποια αναπηρία, κάποιος θάνατος. Ευχόμαστε να υπήρχε ένας άλλος δρόμος, να μην ήταν απαραίτητο να περάσουμε μέσα από αυτές τις δοκιμασίες. Όταν όμως αυτό δεν γίνεται, τότε ποια είναι η απάντησή μας; Με ποιο τρόπο χρειάζεται να αντιδράσουμε σε αυτή την πρόκληση που αντιμετωπίζουμε, σε αυτή τη δοκιμασία;
Είναι πολύ σημαντικό το πως αντιδράμε κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών μας. Γιατί αυτές οι αντιδράσεις καθορίζουν πως οι δοκιμασίες αυτές θα επηρεάσουν την ψυχή μας.
Πολλές φορές ακόμα και η έκβαση της δοκιμασίας καθορίζεται από τον τρόπο της ανταπόκρισής μας. Υπάρχει μονάχα ένας σωστός τρόπος για να αντιδράσουμε: αυτός που μας υπαγορεύει η συνείδησή μας. Όταν λειτουργούμε με βάση τη συνείδησή μας, τότε θα είμαστε ψυχικά ασφαλείς, και όλα όσα θα περάσουμε θα συνεργήσουν προς το καλό μας.
Ενδεχομένως όταν βρισκόμαστε καταμεσής των δυσκολιών να τείνουμε να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να μην βλέπουμε παραέξω. Ίσως φαίνεται σκληρό και δύσκολο όταν βρισκόμαστε μέσα στα προβλήματά μας να στραφούμε στους άλλους και να δείξουμε ενδιαφέρον και αγάπη, να βοηθήσουμε τους άλλους με τα προβλήματά τους. Όμως, όταν στρεφόμαστε και προς τους άλλους γύρω μας, τα προβλήματά μας παύουν να φαίνονται τόσο μεγάλα όσο τα βλέπαμε. Ακόμα, με αυτό τον τρόπο, χτίζουμε την αναγκαία πίστη και ελπίδα που θα μας βοηθήσει να περάσουμε επιτυχώς μέσα από τη δική μας δοκιμασία. Πάντα υπάρχει κάποιος που χρειάζεται να τον ακούσουμε, να τον κατανοήσουμε, κάποιος που μπορούμε να βοηθήσουμε, κάποιος που χρειάζεται να συγχωρήσουμε ή να συγχωρηθούμε από αυτόν.
Βρισκόμαστε “εδώ” προκειμένου να αποκτήσουμε γνώση και εμπειρίες ώστε να προοδεύσουμε.
Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να γνωρίσουμε παρά μόνο αν τα βιώσουμε και δεν μπορούμε να βελτιωθούμε παρά μόνο αν καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Εδώ έρχεται και ο ρόλος τον δοκιμασιών. Όταν ένας μεταλλουργός θέλει να καθαρίσει ένα κομμάτι μέταλλο μπορεί να το κάνει λιώνοντας το μέταλλο. Μερικές φορές αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορεί να καθαριστεί ένα μέταλλο. Φανταστείτε αντίστοιχα πόσο καθαροί και εξευγενισμένοι και λαμπεροί και καλύτεροι μπορούμε να βγούμε από τις δοκιμασίες μας. Πόσο μπορούμε να προοδεύσουμε, να κατανοήσουμε, να μάθουμε.
Υπάρχει ένα σχέδιο πίσω από αυτά που περνάμε το οποίο αποσκοπεί στο δικό μας καλό. Αυτή είναι μια δήλωση που απαιτεί πίστη. Όμως υπόσχομαι ότι όποιος ζήσει με πίστη σε αυτή τη δήλωση θα ανακαλύψει ότι είναι αληθινή. Τα προβλήματά μας αποτελούν ευκαιρίες για ένα μεγαλύτερο όφελος. Ότι κι αν μας συμβεί, το πιο δύσκολο, το πιο επίπονο, το πιο επικίνδυνο ακόμα θα μας δώσει πείρα και θα είναι για το καλό μας. Χωρίς τις εμπειρίες αυτές δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση που χρειάζεται να πάμε, ούτε να επιτύχουμε το σκοπό για τον οποίο ξεκινήσαμε το ταξίδι της ζωής μας.
Μια παροιμία λέει:
Ένας συνηθισμένος άνθρωπος σκέφτεται ότι θα είναι ευτυχισμένος όταν θα πάρει αυτό που χρειάζεται. Ένας Ζεν μάστερ – δάσκαλος είναι πάντα ευτυχισμένος. Γιατί ο μάστερ – δάσκαλος γνωρίζει, πως οτιδήποτε παίρνει, το χρειάζεται.
Στις δυσκολίες αυτές δεν είμαστε μόνοι μας. Υπάρχει πάντα βοήθεια. Χρειάζεται να είμαστε ταπεινοί για να την αναγνωρίσουμε και να την λάβουμε. Μπορεί να μην έρχεται με τον τρόπο ή στον χρόνο που εμείς θέλουμε. Όμως πάντα έρχεται εφόσον, ιδίως μέσα μας, την επιζητούμε. Δεν χρειάζεται να σηκώνουμε μόνοι μας το φορτίο μας. Η βοήθεια αυτή μπορεί να είναι από έναν συγγενή, έναν φίλο, έναν ειδικό, ένα βιβλίο. Μπορεί να είναι βοήθεια που έρχεται μέσω της συνείδησής μας, ή της διαίσθησής μας. Μπορεί να είναι μέσα από την πίστη μας. Μπορεί να είναι κάτι τελείως διαφορετικό…
Μπορούμε να υπομένουμε τις δοκιμασίες μας με αγάπη, πίστη και ελπίδα.
Αγάπη: Προς τους ανθρώπους γύρω μας υπηρετώντας, ακούγοντας, δείχνοντας κατανόηση, συγχωρώντας, βοηθώντας.
Πίστη: Για τη “δύναμη” που όλοι κουβαλάμε μέσα μας.
Ελπίδα: Ότι όλα θα συνεργήσουν για το καλό μας στη στιγμή που πρέπει!
