Ένα φλυτζάνι καφέ ανάποδα. Ήταν απόγευμα, τώρα πια έχει νυχτώσει… Φωνές και γέλια που αντηχούν στο σπίτι, στη γειτονιά, στον κόσμο, στο σύμπαν… Θα μπορούσαν να είναι πίνακας, έτσι πως είναι καθισμένοι στο δωμάτιο.
Θυμάμαι από τότε που ήμαστε παιδιά και μαλώναμε για το παιχνίδι και τώρα, πια που μεγαλώσαμε, πάψαμε να μαλώνουμε και όταν αυτό συμβαίνει, γίνεται απλά και μόνο πάνω στο παιχνίδι μιας σχέσης, που με το χρόνο αλλάζει μορφές, ωριμάζει αλλά δε γερνάει ποτέ. Νύχτες που δε κοιμηθήκαμε, τραπέζια που δεν ξεστρώθηκαν, καφέδες που δεν τελείωναν και κρασί που έρεε από τις πηγές του κόσμου και λέξεις, λόγια και συναισθήματα και αγάπες και παγωτό!
Για τους φίλους μας λέμε… Για αυτούς τους ήρωες που μας ανέχτηκαν στις βαθιές λύπες μας και μας αγκάλιασαν σφιχτά στις απέραντες χαρές μας. Για αυτούς που όταν πέφτουμε, γελάνε μέχρι δακρύων και όταν “πέφτουμε” κλαίνε μαζί μας μέχρι να χαμογελάσουμε ξανά.
Οι φίλοι είναι σαν τα μπισκοτάκια της τύχης. Πρέπει με έναν μαγικό τρόπο να βρεις το σωστό άνθρωπο και μετά, να αρχίσεις να χτίζεις. Άλλοτε τα καταφέρνεις, άλλοτε νομίζεις πως τα κατάφερες και κάποτε, γκρεμίζεται ότι κι αν φτιάχτηκε.
Μα δε νιώθω καμία ανάγκη να μιλήσω για όσα χάθηκαν, εξαιτίας μου ή εξαιτίας σου, θα προτιμούσα να μιλήσω για όλα αυτά που άντεξαν στο χρόνο, χάρη σε εμένα και σε εσένα. Γιατί η σκέψη και μόνο με κάνει να χαμογελάω. Εκ των πραγμάτων και συγκυριακά, θα συναναστραφείς με πολλούς ανθρώπους και κάποιοι από αυτούς θα είναι περαστικοί για κάποιο λόγο ή αν θες να είμαστε κυνικοί, συγκυριακά. Όπως ήρθαν, απλά έφυγαν…
Κι αυτοί που έμειναν, πόσο παιδεύτηκαν και πόσο σε παίδεψαν για να μείνεις κοντά τους και πως στο καλό εσύ εκπαιδεύτηκες να αγαπάς και να αγαπιέσαι τόσο δυνατά με έναν άνθρωπο, που δε σε δένουν δεσμοί αίματος. Η φιλία είναι μια διαδικασία σκληρής παιδείας ενάντια στον ανθρώπινο εγωισμό. Eίναι να κλαις για όσα πονάνε τον άλλο από τα βάθη της ψυχής σου, να ελπίζεις για αυτόν, να εύχεσαι, να προσεύχεσαι, να χαίρεσαι με τη δική του ευτυχία, όσο κι αν αυτή συγκρούεται με τα δικά σου “θέλω” ή και “μπορώ”. Σπουδαιότερη, όμως, είναι η ελευθερία που χαρακτηρίζει αυτήν την αγάπη, γιατί εσύ διάλεξες και εξέθεσες τον εαυτό σου για να επιλεγείς και η κρίση είναι σκληρή και καθημερινή και για τις δύο πλευρές. Είναι μια αμφίδρομη διαδικασία ελεύθερης βούλησης. Για να κρατάς μια φιλία, πρέπει πρώτα από όλα να θέλεις να θυσιάσεις και όλα τα άλλα είναι απλά ιστορίες…
Και που νύχτωσε πια τι πειράζει; Άλλη μια χαραυγή θα μας βρει ξεχασμένες μαζί, να πίνουμε γάλα με κακάο και να σχολιάζουμε εκείνα τα παραμύθια που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε και που όλοι οι άλλοι, απλά, χάνουν το συνειρμό. Είμαστε εδώ μαζί για να μικραίνουμε τα θηρία και για να μεγαλώνουμε τις νεράιδες της ζωής μας. Γιατί σας αγαπώ και το ξέρετε και επειδή μ’αγαπάτε και το ξέρω κι ας ξεχνάμε να το λέμε καμιά φορά πάνω στη βιασύνη της καθημερινότητας.
Τώρα πια καταλαβαίνω το λόγο που δεν καταφέραμε ποτέ να βγάλουμε μια φωτογραφία όλες μαζί. Δεν τις χρειαζόμαστε τις φωτογραφίες, όσο αυτή η ιστορία θα συνεχίζεται, θα μπορούμε να ζωγραφίζουμε τους πίνακες της ζωής μας με τα φωτεινότερα χρώματα. Για να μουτζουρώνουμε το μαύρο της ρουτίνας μας. Για να φτιάχνουμε στο θόρυβο, μουσική!
Υ.Γ. Ναι, ναι για εσάς λέω…
