Συνταξιδιώτη,
Πως να αγγίξεις τα ανείπωτα σε έναν κόσμο που κωφεύει στα καθημερινά;
Και αν σε ακούσει, πως θα βγάλει τη μέρα και τη νύχτα της ερημιάς του;
Πως να επιδιώξουμε το ουσιαστικό όταν ξημεροβραδιαζόμαστε μπροστά στην οθόνη μιας φανταστικής πραγματικότητας;
Άκου τη ζωή πως βρυχάται να μας βγάλει από τον λήθαργο,
να μας ξυπνήσει ώστε να απαιτήσουμε, στο αφιλόξενο του κόσμου,
να γίνουμε λίγο ανθρώπινοι.
Πόσο δύσκολο να αφηγηθείς την ιστορία σου όταν δε μιλάς την ίδια γλώσσα.
Όταν οι λέξεις είναι φτωχές και η μνήμη κολλάει στις παύσεις.
Πώς να ακουστείς όταν οι άλλοι προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν
για να μπορέσουν να αντέξουν, να καλοπιάσουν τους δικούς τους δαίμονες;
Και εμένα το μόνο μου κατόρθωμα είναι ένα μικρό παγωμένο «όχι».
Εγώ που πίστευα πως μόνο το «ναι» αντέχω.
Και κάθε φορά που νοιώθω να χάνω ένα κομμάτι μου, σε αυτό το «όχι» γυρνάω.
Μου θυμίζει ότι μπορώ να το επαναλάβω και παίρνω φόρα.
Ευχαριστούμε τα Αποτυπώματα, Ιστολόγιο Ποίησης και Λογοτεχνίας για την πρώτη δημοσίευση
