Ωδή…

Γιατί πονάνε τα χέρια μου

τα πόδια μου .

Γιατί σφίγγεται η καρδιά μου

και το στομάχι μου γιατί δέθηκε έτσι.

Γιατί δάκρυα υγραίνουν τα μάτια μου

Ω, τι πόνος

Γλυκός

Πικρός

Ανίκητος

Πονάω …ακούς ;

 Γιατί είναι βαριά η ανάσα μου;

Γιατί αργούν οι χτύποι της καρδιάς μου;

Τι χρώματα γεννιούνται έξω απ’ το παράθυρό μου;

Είναι αληθινά ή εσύ τα ζωγράφισες για να πάρεις πάλι το μυαλό μου..

Τι ευτυχία!

Τι δυστυχία..

Τι ζητά πάλι η ψυχή μου..

Πώς σε φωνάζει έτσι, Ακούς;

Με πονάς…

Ποιο χέρι είναι αυτό που μ’ αγγίζει

κι η ευλογία του με ηρεμεί με γιατρεύει

κάνει την ψυχή μου να σωπαίνει

ξαποσταίνει το κορμί μου από τη συνεχόμενη πάλη.

 Ω, τι φως τη στιγμή που σ αγγίζω

Ω, τι αέρας σαν ακουμπώ το πρόσωπό σου

Ποιος άγγελος σ’ έπλασε

Και ποιο κακό σ’ έφερε στο δρόμο μου

Σβήνω στα μάτια σου

Ριγώ στη φωνή σου.

Δικό σου το σώμα μου η ζωή μου

Αγαπημένε μου,

Κάστρο απόρθητο

Όνειρο μακρινό

Πώς να αντέξω τώρα που μ’ αρνιέσαι

Πώς να σκοτώσω τα όνειρα

που πρόλαβα κι έκανα μέσα σε λίγες ώρες

για μια ζωή δίπλα σου.

Πώς να τα εγκαταλείψω;

Πώς μου ζητάς να φύγω;

Μη μου ζητάς να φύγω…

Πού να πάω πια…

Πού να πάω;

Νότα της χαμένης πορείας μου

Μελωδία μου βάλσαμο

Ω, μη μ αφήσεις!

Δεν τη θέλω τη σιωπηλή εκδοχή της ζωής μου

Τη μουσική σου ζητώ για να αντέξω

Την αγκαλιά σου για να γίνω καλά

Τα μάτια σου για να δω

Τα χείλη σου να φιλήσω

Τα χέρια σου να αγγίξω

Ω, θάνατέ μου,

Στα γόνατα σου ακουμπώ

και σου ζητώ μιαν ανάσα

Ικετεύω τη λύτρωσή μου..