Βότανα

Ιδανικό φυτό για κήπους, γλάστρες και ζαρτινιέρες με μεγάλη διάρκεια ανθοφορίας. Έξω στη φύση ευδοκιμεί στα χαμηλά και μέσα υψόμετρα, ενώ σε μεγαλύτερα υψόμετρα ευδοκιμούν διάφορα συγγενικά της είδη. Ανθοφορεί από την Άνοιξη, συνήθως μάλιστα από το Μάρτιο, μέχρι το καλοκαίρι.

Τα μέρη του θυμαριού που χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς είναι τα φύλλα και οι ανθοφόρες κορφές που συλλέγονται σε ξηρή και ηλιόλουστη ημέρα.

Αλλιώς: Κουρκούμη, κιτρινόριζα ή χρυσόριζα! Η κουρκούμη / κουρκουμάς είναι καρύκευμα. Δεν πρέπει να τη συγχέουμε  με το κάρυ το οποίο δεν αποτελεί ξεχωριστό καρύκευμα αλλά είναι...

Το αιθέριο έλαιο Γεράνι ή πελαργόνι, γνωστό ως το φυτό της Αφροδίτης ή αλλιώς το “Τριαντάφυλλο του φτωχού”, δεν προέρχεται από τα γεράνια, αλλά από ένα εντελώς διαφορετικό είδος φυτού και έχει δράση στα περισσότερα συστήματα του οργανισμού μας.

Η Λουίζα είναι μικρός θάμνος με έντονο άρωμα λεμονιού. Έχει μικρά λευκά, μοβ ή ανοιχτόχρωμα πράσινα ανθάκια. Η εκλεπτυσμένη ευωδιά της δροσίζει ευχάριστα τον χώρο μας, ενώ βράζοντας τα πράσινα φύλλα της, μπορούμε να γευτούμε μια ευχάριστα λεμονάτη γεύση που θα μας χαρίσει ευεξία!

Ορίγανον η μαντζουράνα,είναι συγγενικό φυτό με τη ρίγανη.Χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, την μαγειρική, την ζαχαροπλαστική και σαν θεραπευτικό υλικό. Οι ιδιότητές της είναι όμοιες με αυτές της μέντας και του θυμαριού αλλά είναι ανώτερες όταν χρησιμοποιείται σε θεραπευτικά μπάνια.

Χρησιμοποιείται τόσο στη φαρμακευτική – θεραπευτική, όσο και στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική – κυρίως σε κέικ, κουλουράκια και μπισκότα. Επίσης σε ροφήματα και κοκτέιλ ποτών. Μπορούμε να το καταναλώσουμε ωμό, αλλά και μαγειρεμένο.

Το άρωμα του εστραγκόν είναι ζεστό και λεπτό, με ένα πικάντικο πικρό τσίμπημα. Θεωρείται ως ένα από τα πλέον χρήσιμα μαγειρικά βότανα. Ανεβάζει το άρωμα των άλλων βοτάνων κάνει πολύ καλό συνδυασμό με το λεμόνι και το κρεμμυδάκι.

Η λεπτή μυρωδιά της μέντας διαχέεται παντού και οι αρετές της έχουν υμνηθεί ιδιαίτερα. Η χρήση της ξεκίνησε κυρίως από την Ασία, την Αίγυπτο, όπως...

Ο τρόπος παρασκευής του πράσινου τσαγιού εφαρμόστηκε τον έκτο αιώνα στην Κίνα. όπου είναι γνωστό με την ονομασία τσα – cha. Οι βουδιστές μοναχοί, που συνέδεσαν το τσάι με το διαλογισμό, το διέδωσαν στην Ιαπωνία και στη συνέχεια στη ­Δύση. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που δοκίμασαν τσάι ήταν Ιησουίτες ιεραπόστολοι, γρήγορα, όμως, έγινε το ρόφημα της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας.