Το να είσαι γονιός, πέρα απ’ όλα τα όμορφα, είναι κάτι πολύ εξαντλητικό, κάτι που απαιτεί τεράστια αποθέματα ενέργειας και πολλές φορές σε κάνει να αισθάνεσαι κουρασμένη, ίσως και λιγάκι απογοητευμένη. Υπάρχουν δύσκολες μέρες μέσα σε αυτόν τον, γεμάτο με ευθύνες, δρόμο της γονεϊκότητας, ώστε στέκεται αδύνατο να δεις τις καθημερινές ανάγκες.
Σε μέρες όπως αυτές το μόνο πράγμα που αξίζει να προσπαθήσεις να κάνεις, είναι να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού. Εαν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις μ’ ένα μικρό παιδί, μπορείς να παρακολουθήσεις την αυθεντικότητα, την ευαισθησία, το γέλιο, τα δάκρυα και την αυθεντική χαρά που βιώνουν συνεπαρμένα. Αν εμείς ως ενήλικες μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε αυτήν την παιδική συμπεριφορά στην καθημερινότητά μας, θα ξεκινούσαμε να ζούμε αληθινά.
Θα μαθαίναμε να ακούμε περισσότερο την καρδιά, γιατί όταν η καρδιά γλυκαίνει, τότε μπορούμε πραγματικά να αισθανθούμε, να συνδεθούμε και να κάνουμε την ψυχή μας να χαμογελάσει.
Θα δενόμασταν αληθινά με τους ανθρώπους γύρω μας και θα τους μετρούσαμε στις στιγμές, στις κοινές εμπειρίες, στα τραγούδια που είπαμε παρέα, στις ζαβολιές και στα μυστικά στο αυτί, που μείνανε για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μας. Θα αποδεχόμασταν τους ανθρώπους μας αληθινά και με όλη μας τη δύναμη, θα αγαπούσαμε και το παραμικρό τους ελάττωμα και θα χτίζαμε γέφυρες αντί να ανακαλύπτουμε διαρκώς εμπόδια.
Θα στεκόμασταν ικανοί να δούμε το όμορφο μέσα σε όλη την ασχήμια του ενήλικου κόσμου, θα απορρίπταμε τις διαφορές και στα μάτια κάθε νέου ανθρώπου που παρουσιαζόταν μπροστά μας, θα βλέπαμε έναν καινούργιο υποψήφιο φίλο αντί για εχθρό.
Ίσως και να γελούσαμε όπως ποτέ άλλοτε. Όχι αυτό το ψεύτικο γέλιο που φοράμε στο πρόσωπό μας, για να ξεγελάσουμε τους άλλους και να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας. Βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, θα βρεις πως η ψυχή γελάει πραγματικά με τα πιο απλά πράγματα, όπως με την έκφραση της κάθε μαμάς, όταν βλέπει όλα τα ρούχα να έχουν βγει έξω από την ντουλάπα.
Θα βλέπαμε τις ατελείωτες δυνατότητες διασκέδασης και θα σταματούσαμε να δείχνουμε τόσο ανιαροί. Θα κάναμε σχέδια μόνο για να τα αναβάλλουμε την αμέσως επόμενη στιγμή και θα γνωρίζαμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας και τη ζωή των ανθρώπων γύρω μας προσθέτοντας στη συνταγή περισσότερη ευτυχία, μία ευχάριστη χειρονομία, έναν ενθουσιασμό για κάτι μικρό και μια ανοιχτή αγκαλιά.
Θα τολμούσαμε να χάσουμε τους εαυτούς μας και θα παρακολουθούσαμε με θαυμασμό πόσο λυτρωτικό είναι να απελευθερώνεσαι από όλα τα στερεότυπα, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Θα βρίσκαμε την ευτυχία στα πιο απλά πράγματα, σ’ ένα χωνάκι παγωτό, σε μία κούνια που σε πάει πέρα δώθε, στη ζωγραφική με δαχτυλομπογιές και θα σταματούσαμε να την αναλύουμε.
Θα δίναμε στα λόγια μας πραγματική αξία, τα “σ’αγαπώ” θα έκρυβαν μέσα τους την καρδιά μας και δε θα δίναμε δεκάρα τσακιστή για το τι θα πει ο κόσμος. Θα ντυνόμασταν όπως μας αρέσει, θα νιώθαμε υπερήφανοι για τον εαυτό μας και τις επιλογές μας, θα παλεύαμε κααθημερινά για τα όνειρά μας και θα σκορπoύσαμε χαμόγελα στους γύρω μας, γιατί έτσι…
Αν, έστω για λίγο, βλέπαμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού, θα ξεκινούσαμε να ζούμε ξανά από την αρχή, πιο ουσιατικά από ποτέ, συντροφιά με μία μαγεία που αγγίζει τα όρια της πραγματικότητας.
Κείμενο: Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Επιμέλεια – Επεξεργασία: Β. Βίνος
