Όταν ένα παιδί ονειρεύεται, να το σέβεσαι!
Η ώρα είναι ιερή!
Θέλει να φτιάξει τον κόσμο του, έτσι όπως τον νιώθει η καρδιά του.
Αρπάζει τα πινέλα και ζωγραφίζει ατέλειωτα.
Παίρνει γήινα υλικά και τα μεταμορφώνει σε πράγματα ασυνήθιστα.
Παράξενα πλάσματα, σπίτια με πολλά παράθυρα, ήλιους τετράγωνους και λουλούδια τεράστια, ανθρώπους μιας άλλης διάστασης.
Ο ουρανός είναι ο καμβάς του, το ποτάμι ο φίλος του κι ένας δράκος τεράστιος έρχεται να τον σώσει από κάθε του φόβο.
Η φύση υποκλίνεται στο πέρασμά του και τα αστέρια χαμηλώνουν για να τα αγγίξει. Γίνονται στολίδια στα μαλλιά και στα ρούχα του.
Οι νεράιδες τινάζουν χρυσόσκονη στον αέρα και η νύχτα γεμίζει με θαύματα.
Μια γλυκιά μουσική από χιλιάδες αόρατα όργανα τυλίγει την ψυχή με μαγεία.
Γαλήνη σκορπίζεται στην πλάση.
Χαμογελούν οι καρδιές!
Ξέρεις, όταν ένα παιδί ονειρεύεται, πολλά μπορούν να συμβούν.
Μπορεί να αλλάξει ο κόσμος!
Και να γίνουν υπέροχα πράγματα!
Μην το ταράζεις εκείνες τις ώρες.
Μην μπαίνεις ποτέ στα όνειρά του.
Όταν ένα παιδί ονειρεύεται, φρόντισε να μην είσαι εκεί.
Τραβήξου! Άστο ήσυχο, να ζήσει στον κόσμο που θέλει.
Έχεις ποτέ σκεφτεί, πόσο ακατάλληλο και εχθρικό φτιάξαμε εμείς τον δικό μας τον κόσμο;
Πόσο αδιάφορο και απάνθρωπο;
Πόσο ξένο για αυτούς που, ακόμα, λέμε ότι αγαπάμε;
Έχεις ποτέ αναλογισθεί, πόσο πιο όμορφος και γεμάτος συγχώρεση θα ήταν, αν τον έφτιαχναν τα παιδιά;
Γι’ αυτό, όταν το παιδί ονειρεύεται, άστο!
Ζει ακόμα στη γειτονιά των ονείρων του, με τις νεράιδες, τους ιππότες και τα δέντρα που μιλάνε.
Είναι ευτυχισμένο ακόμα!
Θα μεγαλώσει κι αυτό!
Σαν εσένα, σαν εμένα, σαν όλους μας!
Και, τότε, θα ανακαλύψει τι φτιάχναμε εμείς, οι ενήλικες, τόσα χρόνια.
Τα μάτια του θα αντικρίσουν, από άλλη σκοπιά, τη γενιά των μεγάλων και των “σοφών”.
Θα νιώσει πιο καθαρά η ψυχούλα του τη φρίκη του πολέμου, την παγωνιά της κακίας, την υποκρισία, το φθόνο και το συμφέρον.
Αυτό που εμείς δημιουργήσαμε και εμείς δεχτήκαμε για δική μας πραγματικότητα.
Και μετά, τρομαγμένο και γεμάτο πληγές, θα ψάχνει να κρυφτεί πίσω από τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας.
Τότε, που η φύση τον αναγνώριζε για βασιλιά της και οι άγγελοι φτερούγιζαν ανάλαφρα γύρω του.
Τότε, που το φεγγάρι χαμογελούσε πλατιά και ο ουρανός λαμποκοπούσε. Τότε, που η παλάμη του γέμιζε νεραϊδόσκονη και οι ευχές του πραγματοποιούνταν.
Τότε, που τα ζώα μιλούσαν και διηγούνταν μαγικές περιπέτειες σε ξένους, φανταστικούς τόπους.
Τότε, που η καλοσύνη νικούσε το κακό!
Τότε, που τον κόσμο κυβερνούσε η αγάπη!
Τότε!…
Κείμενο: Πόλυ Μίλτου
Επιμέλεια – Επεξεργασία: Β. Βίνος
