Η πατάτα γνωστή και ως γεώμηλο, είναι πλούσια σε άμυλο και αποτελεί τροφή μεγάλης θρεπτικής αξίας.
Επιστημονική ονομασία: solanum tuberosum
Στα ελληνικά μεταφράζεται ως στρύχνος.
Επίσημη ονομασία: στρύχνος ο κονδυλόρριζος.
Πατάτα, γεώμηλο ή «Φαγητό των φτωχών» και όχι μόνο, αφού η θρεπτική της αξία και η ευχάριστη γεύση της, την έχουν καταστήσει μία από τις βασικές τροφές του σύγχρονου ανθρώπου.
Η πατάτα αποτελεί την πέμπτη μεγαλύτερη καλλιέργεια τροφής σε παγκόσμια κλίμακα μετά το σιτάρι, το καλαμπόκι, το ρύζι και το ζαχαροκάλαμο.
Αποτελεί μία από τις σημαντικότερες τροφές του ανθρώπου εδώ και αιώνες. Με καταγωγή από τη Νότια Αμερική, εισήχθη στην Ευρώπη την εποχή των Ανακαλύψεων, κάπου τον 16ο αιώνα, ενώ στον ελλαδικό χώρο έγινε γνωστή αμέσως μετά την Επανάσταση, χάρη στον Ιωάννη Καποδίστρια.
Στην Ελλάδα, ο πρώτος που επεδίωξε την εισαγωγή της πατάτας ήταν ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας.
Ο ίδιος την είχε δοκιμάσει κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στην Ευρώπη κι έκρινε ότι ήταν μια οικονομική και θρεπτική τροφή για τον πεινασμένο λαό της φτωχής Ελλάδος. Όταν εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο, προσπάθησε να δώσει πατάτες στους χωρικούς, οι οποίοι τις περιφρόνησαν. Ο Καποδίστριας περιέφραξε τις αποθήκες όπου φυλάσσονταν οι πατάτες, ως δήθεν πολύτιμα είδη και έβαλε σκοπούς να τις φυλάνε μέρα– νύχτα. Μέσα σε μια εβδομάδα οι πατάτες έγιναν ανάρπαστες και δεν έμεινε καμία στην αποθήκη. Όσο ήταν δωρεάν δεν τις ήθελε κανείς, όταν έγιναν απαγορευμένος καρπός τις ήθελαν όλοι.. 🙂
Οι πατάτες δεν είναι οι ρίζες του φυτού, αλλά κόνδυλοι, προεκτάσεις των ριζών, όπου αποθηκεύεται άμυλο για μελλοντική χρήση του φυτού. Αν δε δει ο ήλιος τους κόνδυλους πριν ωριμάσουν είναι χρήσιμοι όχι μόνο ως τροφή, αλλά και για τις πολλές τους θεραπευτικές ιδιότητες. Αντίθετα όσο είναι πράσσινες οι πατάτες είναι γεμάτες σολανίνη και έχουν ναρκωτικές και δηλητηριώδεις ιδιότητες. Η σολανίνη υπάρχει ακόμα και στη φλούδα της πατάτας, αλλά αδρανοποιείται με το ψήσιμο ή τα βράσιμό της.
Η πατάτα αποτελεί βασικό τρόφιμο, τόσο ως φρέσκο λαχανικό, πάντοτε μαγειρεμένο, όσο και ως τυποποιημένο προϊόν – τσιπς, τηγανιτές πατάτες – ενώ συχνά χρησιμοποιείται στην οινοπνευματοποιία, στην αμυλοποιία και την μπισκοτοποιία.
Χωρίζεται σε δύο βασικούς τύπους:
1. Της πρώιμης εσοδείας ή νέα από Απρίλιο- Ιούλιο και
2. Της όψιμης εσοδείας ώριμη ή παλιά.
Είναι διαθέσιμη όλο το χρόνο, ενώ ταυτόχρονα, από τις καλλιεργήσιμες ποικιλίες της, εκ των οποίων η κυριότερη είναι η κίτρινη πατάτα, κάνει την εμφάνισή της σε όλο τον πλανήτη.
Η πιο κοινή πατάτα σήμερα είναι η Russet που αρχικά αναπτύχθηκε από τον Luther Burbank. Ο Burbank είχε την ικανότητα να «μιλά» στα φυτά, αναπτύσσοντας πάνω από 800 ποικιλίες και είδη φυτών.
Ιδιότητες και θρεπτικά συστατικά:
Η πατάτα είναι εξαιρετικά υγιεινή και θρεπτική.
Περιέχει:
Φυτικές ίνες: Όταν καταναλώνεται με τη φλούδα της παρέχει ακόμη μεγαλύτερο διατροφικό όφελος, χάρη στην έξτρα δόση φυτικών ινών που μας δίνει. Η πρόσληψη φυτικών ινών είναι απαραίτητη για την καλή λειτουργία του γαστρεντερικού, αλλά και για τον έλεγχο της πείνας.
Κάλλιο: Το κάλιο της πατάτας συμβάλλει στην πρόληψη της υπέρτασης, δηλαδή στη μείωση της αρτηριακής πίεσης. Μια μεγάλη πατάτα ψημένη με τη φλούδα περιέχει 1.600 μιλιγκράμ κάλιο, σχεδόν τη μισή συνιστώμενη ημερήσια ποσότητα. Το κάλλιο αποτελεί απαραίτητο ηλεκτρολυτικό για την ενυδάτωση και την αθλητική απόδοση.
Βιταμίνες Β6, Β3 και Β9: Εξασφαλίζουν την καλή λειτουργία του νευρικού συστήματος και μειώνουν τον κίνδυνο συγγενών ανωμαλιών στο αναπτυσσόμενο έμβρυο.
Βιταμίνη C: Η οποία τονώνει το ανοσοποιητικό και έχει ισχυρή αντιοξειδωτική δράση. Επίσης η βιταμίνη C μας προσφέρει ένα υγιές δέρμα και παράλληλα γερά δόντια και κόκκαλα!
Βιταμίνη D: Πρόκειται για μια βιταμίνη που είναι εξαιρετικά σημαντική για το ανοσοποιητικό σύστημα και μας θωρακίζει. Παίζει σημαντικό ρόλο στη διάθεση μας. Μας δίνει ενέργεια, χτίζει γερά κόκκαλα, καρδιά, νεύρα, δέρμα, δόντια και βοηθά τη σωστή λειτουργία του θυρεοειδή.
Μαγνήσιο: Το μαγνήσιο μας βοηθάει να παραμένουμε ήρεμοι και χαλαροί. Επίσης είναι ό,τι πρέπει για τις αρτηρίες, το αίμα, τους μύες και το νευρικό σύστημα.
Καλή πηγή μαγγανίου: Το μαγγάνιο παίζει απαραίτητο ρόλο στην επεξεργασία της πρωτεΐνης, των υδατανθράκων και της χοληστερόλης και μπορεί ενδεχομένως να εμπλέκεται στο σχηματισμό των οστών. Μια μεγάλη πατάτα με τη φλούδα περιέχει 33% της συνιστώμενης καθημερινής ποσότητας μαγγανίου.
Πηγή σιδήρου: Είναι μια πολύ καλή πηγή σιδήρου. Μας προφυλάσσει από το άγχος, βοηθάει το μεταβολισμό να λειτουργεί σωστά και ρυθμίζει την παραγωγή λευκών και ερυθρών αιμοσφαιρίων.
Φολικού οξύ: Περιέχει σημαντικές ποσότητες φολικού οξέος, το οποίο είναι απαραίτητο για τις εγκύους.
ΔΕΝ περιέχει Γλουτένη: Η πατάτα είναι ενδεδειγμένη τροφή για όσους πάσχουν από κοιλιοκάκη, μία αυτοάνοση φλεγμονώδη νόσο του εντέρου. Για τα άτομα αυτά, η πατάτα αποτελεί μία πολύ καλή πηγή υδατάνθρακα, καθώς είναι ελεύθερη γλουτένης και μπορεί να συμπεριληφθεί στην καθημερινή διατροφή, είτε ως συνοδευτικό, είτε ως βασικό συστατικό του γεύματος, είτε ακόμα και για τη δημιουργία νέων τροφίμων, όπως μακαρόνια από πατάτα.
Περιέχει ανθεκτικό άμυλο: Πολλά λαχανικά περιέχουν μικρές ποσότητες ανθεκτικού αμύλου, αλλά οι πατάτες που έχουν μαγειρευτεί και στη συνέχεια ψυχθεί, έχουν υψηλά ποσοστά. Τα οφέλη του ανθεκτικού αμύλου, είναι παρόμοια με εκείνα των φυτικών ινών, που σημαίνει ότι θα νιώθουμε πλήρεις, με λιγότερη κατανάλωση θερμίδων.
Πατάτα η γλυκιά.. Τα σάκχαρα που περιέχονται στη πατάτα, σιγά σιγά απελευθερώνονται στο αίμα μας και μας βοηθούν να πάρουμε την απαραίτητη ενέργεια. Και δε μιλάμε για τη γλυκοπατάτα η οποία καμμία σχέση δεν έχει με τη πατατούλα…
Για τη γλυκοπατάτα διαβάστε ΕΔΩ
Η πατάτα αποτελείται από 78-80% νερό, 18-20% άμυλο, 1,5-2% πρωτεΐνες και 1% βιταμίνες και ιχνοστοιχεία.
Συντήρση:
Οι πατάτες χρειάζονται προσοχή να μην παραμείνουν για πολύ στον ήλιο, διότι πρασινίζουν από το σχηματισμό μιας ουσίας της σολανίνης η οποία είναι δηλητηριώδης. Γι’ αυτό διατηρούνται σε μέρος ξηρό και αεριζόμενο στους 8-10 0C.
Καλό είναι να μην αποθηκεύονται για μεγάλο χρονικό διάστημα γιατί έτσι χάνουν το 50% της βιταμίνης C που περιέχουν.
Όταν καθαρίζονται οι πατάτες πρέπει να πλένονται πριν και μετά το καθάρισμά τους ενώ τα πράσινα τμήματα πρέπει να απορρίπτονται. Σε περίπτωση που έχουν πρασινίσει ή δημιουργήσει φύτρες να μην καταναλώνονται ή τουλάχιστον να αφαιρείται το αλλοιωμένο τους μέρος.
Η πατάτα στην κουζίνα:
Η πατάτα μπορεί να συνοδεύσει ουσιαστικά όλα τα κρέατα, τα πουλερικά και τα ψάρια, ακόμα και τα αυγά. Έτσι μπορούν να γίνουν ψητές στο αλουμινόχαρτο, βραστές, τηγανιτές, ογκρατέν, πατατοσαλάτα, κατσαρόλας, σούπα, σοταρισμένες ή γεμιστές.
Όταν η πατάτα βράζεται με την φλούδα της διατηρεί μεγαλύτερη ποσότητα της βιταμίνης C, των βιταμινών του συμπλέγματος Β αλλά και του καλίου της απ’ ό,τι σε αντίθετη περίπτωση. Επίσης, με το βράσιμο της πατάτας, η βιταμίνη C και οι βιταμίνες συμπλέγματος Β, λόγω του ότι είναι υδατοδιαλυτές, διαλύονται στο νερό το οποίο βράζουμε. Θα πρέπει να χρησιμοποιούμε ακριβώς όσο νερό χρειάζεται, για να έχουμε τις λιγότερες δυνατές απώλειες βιταμινών.
* Οι διαβητηκοί μπορούν να αντικαταστήσουν το ψωμί με ψητές ή βραστές πατάτες που περιέχουν τους μισούς υδατάνθρακες από το ψωμί.
Εξωτερική χρήση:
– Τρίβοντας φέτες ωμής πατάτας στο δέρμα το φρεσκάρουμε. Έπειτα από λιγη ώρα ξεπλένουμε με βρεγμένο σε νερό βαμβάκι.
– Ψημένη ελαφρά η πατάτα και χλιαρή, όταν την κάνουμε κατάπλασμα “ανοίγει” σπυράκια και αποστήματα.
– Ωμή πατάτα κοπανισμένη που τη βάζουμε κατάπλασμα σε μια πληγή τη βοηθάει να κλείσει εύκολα ή ένα εξάνθημα το θεραπέυει πολύ γρήγορα.
– Οι ωμές πατάτες καθαρισμένες και κοπανισμένες σε γουδί τοποθετούνται πάνω σε εγκάυματα και τα βοηθούν να θεραπευτούν.
– Τοποθετούμε πάνω σε μώλωπες ή στραμπουλίγατα ωμό χυμό πατάτας.
– Στους κιρσούς και τη φλεβίτιδα βάζουμε κατάπλασμα με ζεστό πουρέ πατάτας.
Ιστορία της πατάτας:
Οι πατάτες αναπτύχθηκαν πριν από 4000 με 7000 χρόνια, μέσα από την επιλεκτική καλλιέργεια μιας φυσικά δηλητηριώδους ρίζας.
Είναι φυτό ιθαγενές των υψιπέδων του Mεξικού, του Περού, της Xιλής και της Kολομβίας, περιοχές όπου ζούσαν Ινδιάνοι, Ίνκας, Αζτέκοι. Μεταφέρθηκε από τη Νότιο Αμερική στην Ισπανία από Ισπανούς εξερευνητές και γρήγορα επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο πρώτος που εισήγαγε την πατάτα στην Ευρώπη ήταν o πολυτάλαντος και πολυάσχολος άγγλος γαιοκτήμονας Γουόλτερ Ράλεϊ, που χρηματοδότησε πολλές αποστολές στο Νέο Κόσμο. Λέγεται, μάλιστα, ότι ο ίδιος είχε φυτέψει την πρώτη πατάτα σε κτήμα του, στην πόλη Κορν της Ιρλανδίας. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία γραπτή απόδειξη που να επαληθεύει τη θεωρία αυτή.
Πιο τεκμηριωμένη ιστορικά είναι η θεωρία που θέλει ως πρωτοπόρο τον άγγλο πειρατή Φράνσις Ντρέικ, που αργότερα απέκτησε τίτλους ευγενείας κι έγινε «σερ». Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, ο Ντρέικ, επιστρέφοντας το 1586 στην Αγγλία, έπειτα από μία μάχη με τους Ισπανούς στην Καραϊβική, έκανε μια στάση στην Κολομβία για προμήθειες κι εκεί πληροφορήθηκε για την ύπαρξη της πατάτας, την πρωτοεισήγαγε στην Ευρώπη.
Κατά μια τρίτη θεωρία, ο πρώτος βολβός πατάτας ξεβράστηκε στις ακτές της Ιρλανδίας, μαζί με τα συντρίμμια της Ισπανικής Αρμάδας, το 1588.
Η πρώτη γραπτή μαρτυρία για την εισαγωγή πατάτας στην Ευρώπη είναι μία απόδειξη με ημερομηνία 28 Νοεμβρίου 1567 ενός εξαγωγέα πατάτας από τα Κανάρια Νησιά προς έναν έμπορο της Αμβέρσας.
Το νέο φυτό προσέλκυσε από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον των ευρωπαίων αγροτών, που διαπίστωσαν ότι η καλλιέργειά του ήταν πολύ ευκολότερη και παρείχε πολύ μεγαλύτερη σοδειά απ’ ότι το σιτάρι και η βρώμη. Μέχρι το 1650 είχε κυριαρχήσει στη διατροφή των Ιρλανδών και είχε αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τις καλλιέργειες των σιτηρών. Οι Ιρλανδοί άποικοι ήταν και οι πρώτοι που εισήγαγαν την πατάτα στη Βόρειο Αμερική και την πρωτοκαλλιέργησαν στην περιοχή Λόντοντερι του Νιου Χαμσάιρ, το 1719.
Έως το τέλος του 18ου αιώνα, η πατάτα είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής στη Γαλλία και στις γειτονικές χώρες, χάρη στην επιμονή του Αντουάν-Ογκιστέν Παρμαντιέ, ενός από τους αυλικούς του βασιλιά Λουδοβίκου του 15ου. Οι Γάλλοι την ονόμασαν «pomme de terre» – «μήλο της γης», που πέρασε και στα ελληνικά ως γεώμηλο.
Πιο επιφυλακτικοί, οι Ρώσοι, αρχικά αποκαλούσαν τις πατάτες «μήλα του διαβόλου», πιθανότατα εξαιτίας του γεγονότος ότι αναπτύσσονταν κάτω από την επιφάνεια της γης. Γρήγορα, όμως, κατάλαβαν τη χρησιμότητά της, γιατί, εκτός από φθηνή και θρεπτική τροφή, μπορούσαν να παρασκευάζουν από την πατάτα και την αγαπημένη τους βότκα.
Στην Ελλάδα, έπρεπε να περιμένουμε το τέλος της Επανάστασης και την άφιξη του πρώτου Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια για να γίνει γνωστή η πατάτα..
Οι πατάτες άλλαξαν την πορεία της ιστορίας στην Ευρώπη, επιτρέποντας στις βόρειες χώρες με φτωχά εδάφη, να παράγουν αρκετά τρόφιμα για να θρέψουν μεγαλύτερους πληθυσμούς. Η βιομηχανική επανάσταση ξεκίνησε από την πατάτα.
Η παραγωγή πατάτας ήταν πολύ σημαντική, ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια των Παγκοσμίων πολέμων, αφού έθρεψε και κράτησε ζωντανούς πολλούς ανθρώπους.
Η “μυστική” πατάτα της Νάξου..
Η Νάξος φημίζεται για την πατάτα της, η οποία θεωρείται η καλύτερη πατάτα της Ελλάδας!
Η καλλιέργεια πατάτας ξεκίνησε στην Νάξο στα τέλη του 18ου αιώνα. Το 1830 εξαπλώθηκε σε όλο το νησί και αποτέλεσε ένα από τα βασικά προϊόντα παραγωγής. Η μεγάλη παραγωγή πατάτας συνέβαλλε στην οικονομική ανάπτυξη και ευημερία των αγροτών. Το 1953 έγινε η ίδρυση του Κέντρου Σποροπαραγωγής, γεγονός που οδήγησε σε αύξηση της παραγωγής. Η εύφορη πεδιάδα του Λιβαδιού επιλέχθηκε επισήμως από το κράτος για να παράγει κρατικό πατατόσπορο, ο οποίος θα διοχετευόταν σε αγορές του Εσωτερικού. Από τότε η συστηματική μονοκαλλιέργεια του πατατοσπόρου εξοβέλισε τα περισσότερα από τα υπόλοιπα καλλιεργούμενα είδη, και η πατάτα έγινε ένα προσοδοφόρο προϊόν για τους κατοίκους της περιοχής.
Η πατάτα της Νάξου ήταν η αφορμή για να αναπτυχθεί η αγελαδοτροφία και άρα η τυροκομία και η αγελαδοτροφία με τη σειρά της, ήταν η αιτία για να γίνει η πατάτα της Νάξου, η πιο νόστιμη και ποιοτική πατάτα σε όλη την Ελλάδα. Και αυτό γιατί, πριν από πολλές δεκαετίες, οι Ναξιώτες παρατήρησαν ότι στα χωράφια που ζούσαν τα βόδια οι πατάτες ήταν πιο μεγάλες και πιο γευστικές. Έτσι συνέδεσαν την κοπριά των ζωών με την καλλιέργεια της πατάτας, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζουν τα βόδια για να αυξάνεται η κοπριά και να την χρησιμοποιούν ως φυσικό λίπασμα.
Σημαντικό ρόλο παίζει και το κλίμα του νησιού καθώς και γεωλογικές συνθήκες του εδάφους που ήταν πρόσφορο για την καλλιέργεια πατάτας. Έτσι οι ναξιώτες αγρότες δεν χρειάστηκαν τα χημικά φυτοφάρμακα για να ραντίζουν τις πατατοκαλλιέργειες. Η πατάτα της Νάξου κατέκτησε με αυτόν τον τρόπο την κορυφή στις επιλογές των Ελλήνων για την ποιότητα και τη γεύση της. Και παράλληλα έγινε η αιτία για να οργανωθεί η αγελαδοτροφία και η τυροκομία στο νησί με αποτέλεσμα να βγει την εκλεκτή γραβιέρα Νάξου.
Οι Ναξιώτες γιορτάζουν το προϊόν τους διοργανώνοντας κάθε χρόνο το «Φεστιβάλ πατάτας», όπου προσφέρεται άφθονη πατάτα Νάξου μαγειρεμένη σε δεκάδες παραδοσιακές συνταγές.
Το φυτό:
Το φυτό πατάτας – Solanum tuberosum είναι πολυετές ποώδες φυτό, το οποίο παράγει εδώδιμους κονδύλους που σχηματίζονται υπόγεια. Είναι μέλος της οικογένειας Solanaceae. Το φυτό προτιμά ελαφρά όξινα, καλά στραγγιζόμενα και γόνιμα εδάφη. Τα φυτά πατάτας παράγουν κόκκινα, λευκά, ροζ, μοβ ή μπλε άνθη στο τέλος της καλλιεργητικής τους περιόδου 3-4 μήνες μετά τη φύτευση. Το ύψος του φυτού μπορεί να φτάσει τα 50 εκατοστά. Οι πατάτες έχουν ένα σχετικά μικρό ριζικό σύστημα, με τις περισσότερες ρίζες να βρίσκονται στα ανώτερα 2 πόδια (60cm) του εδάφους. Κάθε υγιές φυτό πατάτας μπορεί να παράγει από 3 έως 25 πατάτες.
Το φυτό πατάτας δεν χρειάζεται μέλισσες ή άλλο επικονιαστή για την παραγωγή πατάτας. Ωστόσο, το φυτό χρειάζεται επικονιαστές, έτσι ώστε τα λουλούδια να μπορούν να παράγουν «πραγματικούς σπόρους”. Μετά την ανθοφορία, τα φυτά πατάτας παράγουν μικρά πράσινα φρούτα που περιέχουν αληθινούς σπόρους. Η καλλιέργεια πατάτας από πραγματικούς σπόρους είναι εφικτή, αλλά έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή διαφορετικών κονδύλων με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η ομοιομορφία των κονδύλων είναι μία από τις κορυφαίες προτεραιότητες των επαγγελματιών αγροτών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι αγρότες προτιμούν τη φύτευση πατατόσπορου, που παράγει κλώνους της μητρικής ποικιλίας. Οι κόνδυλοι πατατόσπορου είναι κανονικές πατάτες, όπως αυτές που τρώμε, αλλά επιλέγονται για να έχουν επιθυμητά χαρακτηριστικά. Το φυτό πατάτας είναι εγγενώς πολυετές φυτό. Ωστόσο, καλλιεργούμε την πατάτα ως ετήσιο φυτό, επειδή για να συγκομίσουμε τις πατάτες πρέπει να σκάψουμε, να ξεριζώσουμε και άρα να καταστρέφουμε τα φυτά.
Καλλιέργεια και ποικιλίες
Στην Ελλάδα, οι πατάτες διακρίνονται με κριτήριο τον τόπο καλλιέργειάς τους, την εποχή του χρόνου που γίνεται η συγκομιδή τους και από το αν πλένονται ή όχι. Ο κύκλος της σοδειάς είναι περίπου ο ακόλουθος: οι ανοιξιάτικες πατάτες (με κύκλο ανάπτυξης τις 90 μέρες περίπου). Καλλιεργούνται στην Καλαμάτα, τον Πύργο, την Αχαΐα, τη Λάρισα και την Κρήτη. Οι καλοκαιρινές πατάτες προέρχονται από την Κόρινθο, την Εύβοια, τη Λάρισα, τις Σέρρες, τη Δράμα και την Ορεστιάδα. Οι φθινοπωρινές πατάτες προέρχονται από τη Θήβα, την Πάτρα και τον Πύργο.
Οι ποικιλίες της πατάτας καθορίζονται κυρίως από το εξωτερικό χρώμα της φλούδας της – κίτρινο, καφέ, ροζ, κόκκινο ή μοβ – αλλά και το χρώμα της σάρκας της, άλλοτε άσπρο, στο χρώμα του δέρματος ή ελαφρά κίτρινο και σε κάθε περιοχή του κόσμου, έχουν αναπτυχθεί διαφορετικές ποικιλίες, οι οποίες ευδοκιμούν με τον καλύτερο τρόπο στις κατά τόπους εδαφολογικές και κλιματολογικές συνθήκες. Από τις ποικιλίες της πατάτας που καλλιεργούνται η κυριότερη είναι η κίτρινη πατάτα με μεγάλους κονδύλους με ελαφρά κίτρινη σάρκα και η οποία εμφανίζεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.
Σημαντική είναι και η εποχικότητα της πατάτας. Οι πατάτες διακρίνονται και ως προς τον χρόνο παραγωγής τους, δηλαδή, ως προς την εποχή του χρόνου που γίνεται η συγκομιδή τους, ανοιξιάτικες, καλοκαιρινές και φθινοπωρινές πατάτες. Αυτό καθορίζει τη φρεσκάδα της κάθε ποικιλίας και μας επιτρέπει να ξέρουμε πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε.
Όσο για την αγαπημένη όλων μας τηγανιτή πατάτα να θυμίσουμε ότι το σωματικό μας βάρος εξαρτάται από το μέγεθος της μερίδας, τη συχνότητα κατανάλωσης και κυρίως τα τρόφιμα και τα ποτά που τα συνδυάζουμε. Οπότε χωρίς τύψεις μπορούμε κάπου- κάπου να τις απολαμβάνουμε τις πατάτες μας και τηγανιτές!
επιμέλεια – επεξεργασία: Α. Βίνος
