Πεπόνι, το δροσιστικό!

Από

11 Αυγούστου 2014

103

Το ονομάσαμε δροσιστικό, διότι η ποσότητα νερού που περιέχει είναι πάνω από 92%!

Είναι ένα φρούτο ιδιαίτερα φτωχό σε θερμίδες, 34 θερμίδες ανά 100 γραμμάρια.

Αν και καταναλώνεται πολύ ευχάριστα σκέτο, μπορεί να παίξει βασικό ρόλο σε συνταγές γλυκών και να πρωταγωνιστήσει ως ορεκτικό. Είναι ένα από τα λίγα φρούτα που είναι δυνατό να τρώγονται ως επιδόρπιο, ενώ τα περισσότερα φρούτα πρέπει να τα τρώμε τουλάχιστον μια ώρα πριν το φαγητό για να προφτάσουν να κατέβουν από το στομάχι στο δωδεκαδάκτυλο, όπου χωνεύονται και να μη μπλοκαριστούν στο στομάχι από τα άλλα φαγητά.

Υπάρχουν πολλές ποικιλίες, σχήματα, αρώματα, γεύσεις πεπονιών. Ανάλογα με την ποικιλία διαφέρουν στο σχήμα, στο μέγεθος, στο χρώμα της φλούδας και της σάρκας, στο άρωμα και στη γεύση. Έτσι έχουμε σχήμα στρογγυλό ή ωοειδές, φλούδα παχιά ή λεπτή, χρώμα κίτρινο ή πρασινωπό, επιφάνεια φλούδας λεία ή με γραμμώσεις, γεύση γλυκιά και αρωματική, σάρκα στερεή, χυμώδης, μαλακιά ή σκληρή που στο κέντρο της σχηματίζει κενό και εκεί βρίσκονται οι πολυάριθμοι σπόροι. Οι 2 κύριες κατηγορίες είναι το μόσχοσμο ή δικτυωτό πεπόνι και το χειμωνιάτικο πεπόνι.

Ιδιότητες:

– Εξαιρετική πηγή καλίου που συμβάλλει στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης.

– Αποτελεί πολύ καλή πηγή καροτίνης, ουσίας με αντιγηραντικές και αντικαρκινικές ικανότητες, ευεργετική για το καρδιαγγειακό σύστημα.

– Περιέχει την ουσία αδενοσίνη που βοηθά στην αποτροπή θρόμβων στο αίμα καθώς έχει αντιπηκτικές ιδιότητες, αραιώνει το αίμα μειώνοντας τις πιθανότητες καρδιακών προσβολών και εγκεφαλικών.

– Πηγή βιταμίνης C. Μια μερίδα πεπόνι (200γρ) προσφέρει πάνω από το 30% των ημερήσιων αναγκών μας. Επίσης είναι φυσικό ελιξήριο για όμορφο δέρμα αφού η βιταμίνη C συμβάλλει μεταξύ άλλων στη σύνθεση του κολλαγόνου.

– Περιέχει φυλλικό οξύ και βιταμίνη Β6, ουσίες που συνεισφέρουν στην παραγωγή ενέργειας στον οργανισμό και συμβάλλουν στην καλύτερη πνευματική και ψυχολογική υγεία.

– Πλούσιο σε βιταμίνη Α, ενισχυτική για την όραση και αποτελεσματικότερη άμυνα σε μολύνσεις.

– Πλούσιο σε αντιοξειδωτικές ουσίες που ονομάζονται καροτενοειδή που μπορούν να βελτιώσουν ακόμη και την εικόνα της κυτταρίτιδας στο σώμα.

– Συνιστάται υπερκατανάλωση σε ανθρώπους που έχουν προβλήματα με τα νεφρά τους και το ουροποιητικό σύστημα, αρθριτικά ή ρευματισμούς.

– Κατά του πονοκεφάλου: τρώμε 200 γραμμάρια πεπόνι, σιγά-σιγά, σιγά-σιγά, κάνοντας το πολτό στο στόμα μας, θα ελαφρύνει τον πονοκέφαλο.

– Ενισχύει τον μεταβολισμό, αφού περιέχει ένα από τα πιο ισχυρά αντιοξειδωτικά, το λυκοπένιο που καταπολεμά τις ελεύθερες ρίζες.

* Όσοι πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη είναι καλύτερο να προτιμάνε μικρές ποσότητες και όχι πολύ ώριμα πεπόνια.

Εξωτερική χρήση:

Η φλούδα του φρούτου θεωρείται ότι τονώνει το δέρμα και βοηθά στη μείωση της ακμής κατά την εφηβεία.

Ολόκληρο, μπορεί να διατηρηθεί σε θερμοκρασία δωματίου για 5 ημέρες.

Όταν το τεμαχίσουμε, το τυλίγουμε με μεμβράνη για να μη χάσει την υγρασία του και το διατηρούμε μέχρι 3 ημέρες στο ψυγείο.

Ονομασία και Ιστορία:

Η λέξη πεπόνι, προέρχεται από το λατινικό melopepo ή melopepone , που σημαίνει μηλοπέπων, δηλαδή, σε ελεύθερη απόδοση «μήλο – πεπόνι». Στα ελληνικά έχει επικρατήσει το όνομα πεπόνι –πέπων, ενώ σε άλλες γλώσσες λέγεται melon από το πρώτο συνθετικό της λέξης μηλοπέπων (melopepone).
Για αρκετό καιρό επικρατούσε η γνώμη ότι πεπόνι ήρθε από την Κεντρική Ασία και το Ιράν. Τελικά, μάλλον προέρχεται από την υποσαχάρια Αφρική. Σ’ αυτές τις περιοχές υπάρχουν ακόμα ορισμένες άγριες ποικιλίες πεπονιού με μικρούς βρώσιμους καρπούς.
Από την περιοχή αυτή έγινε γνωστό στη Μέση Ανατολή και στην συνέχεια μέσω της Ινδίας και του Αφγανιστάν έφτασε έως την Κίνα. Αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι η καλλιέργεια πεπονιών γινόταν στο Ιράν και στην Κίνα, πριν από 5000 χρόνια, και την Αίγυπτο, πριν από 4000 χρόνια.
Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, γνώριζαν το πεπόνι, αλλά προτιμούσαν το καρπούζι. Θεωρούσαν το πεπόνι λαχανικό και το κατανάλωναν σε σαλάτες ή μαγειρεμένο, με ξίδι, πιπέρι και με άλλα μπαχαρικά. Στη Ρώμη, η τιμή ήταν πολύ υψηλή, λόγω της σπανιότητάς του.
Οι Μαυριτανοί στήριξαν την καλλιέργεια και την παραγωγή του στην Ισπανία τον όγδοο αιώνα, αλλά το πραγματικό ενδιαφέρον για το πεπόνι ξεκίνησε τον δέκατο πέμπτο ή δέκατο έκτο αιώνα, όταν είχαν αναπτυχθεί οι γλυκές ποικιλίες φρούτων.
Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, Ιταλοί μοναχοί δημιούργησαν – με διασταύρωση στον αγρό- μια ιδιαίτερα νόστιμη & αρωματική ποικιλία πεπονιού, στο οποία έδωσαν το όνομα της παπικής κατοικίας όπου είχε παραχθεί (Cantalupo).
Ο Χριστόφορος Κολόμβος, εισήγαγε το πεπόνι στο νησί Ισπανιόλα (Μεγάλες Αντίλλες) το 1494, κατά το δεύτερο ταξίδι του στην Αμερική. Στην Κεντρική Αμερική το συναντάμε αργότερα το 1516, στη Βιρτζίνια το 1609 και τη Νέα Υόρκη το 1629.