Όχι, δε θα διαβάσω άλλο, σβήσε το φως άμα θες. Μόνο, να, πριν κοιμηθείς, θέλω μια χάρη. Ναι, μην βιάζεσαι να πεις “ό, τι θες”, θέλω κάτι λίγο δύσκολο..
Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα μ’αγαπάς για πάντα. Για αυτό το μικρό “για πάντα” που θα φτιάξουμε μαζί, μέρα-μέρα, αν θες κι εσύ.
Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα μ’αγαπάς κάθε βράδυ που διαβάζω ως αργά και σε ενοχλεί το φως, κάθε πρωί που αργώ στο μπάνιο και κάθε φορά που σε στήνω στα ραντεβού μας. Κάθε φορά που τσακωνόμαστε για χαζοπράματα, πριν μου φωνάξεις, να σκέφτεσαι ότι μ’αγαπάς πολύ και όταν εγώ – δεν το σκέφτομαι και- σε βρίζω, εσύ να προσπαθείς να σκέφτεσαι ότι μ’αγαπάς πολύ. Κι όταν σου κρατάω μούτρα και δε μιλάω σε κανέναν και κάθομαι μόνη μου με τις ώρες, να σκέφτεσαι ότι μ’αγαπάς πολύ και να μου θυμίζεις ότι για το “για πάντα” που σου ζήτησα πρέπει να προσπαθούμε μαζί. Κι αν τίποτα από αυτά δεν πιάνει και σου περνάει από το μυαλό ότι μάλλον δεν αξίζω την αγάπη σου, τότε να μ’αγαπάς ακόμα περισσότερο.
Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα μ’αγαπάς για πάντα, για αυτό το μικρό “για πάντα” που θα φτιάξουμε μαζί, μέρα-μέρα. Και, περίμενε, πριν μου απαντήσεις, νομίζω έχω κι ένα σχέδιο για να το πετύχουμε. Θα μ’αγαπάς κάθε μέρα από το πρωί ως το βράδυ, το βράδυ ίσως λίγο περισσότερο και το πρωί λίγο λιγότερο γιατί θα έχεις κουραστεί από το προηγούμενο βράδυ. Έτσι θα σ’αγαπάω κι εγώ. Εντάξει, τώρα που το σκέφτομαι, εγώ μπορεί να σε αγαπάω λίγο περισσότερο το πρωί για να υπάρχει μια ισορροπία.
Αλλά, πάντως, αυτό θα το κάνουμε κάθε μέρα. Οπωσδήποτε. Είναι κάτι που δεν θα το σταματήσουμε ποτέ, εκτός αν σταματήσει μόνο του.
Δεν θα το σταματήσουμε ούτε όταν αρχίσουμε να γινόμαστε βαρετοί και ανασφαλείς. Ούτε όταν εγώ θα γκρινιάζω που δε μ’αγαπάς πολύ κι ας ξέρω ότι είναι ψέμα, ούτε εκείνα τα βράδια -που κανονικά θα έπρεπε να μ’αγαπάς εσύ περισσότερο αλλά- θα έχεις ξεχαστεί και θα με αγαπάς όσο τα πρωινά ή και λιγότερο ακόμα. Ούτε όταν έρθουν τα δύσκολα και εσύ θα θες να φύγεις και θα το λες φωναχτά και εγώ θα θέλω να φύγεις αλλά δεν θα το λέω, για να μη φύγεις στ’ αλήθεια. Και τότε ακόμα θα συνεχίσουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον από το πρωί ως το βράδυ, κάθε μέρα, όπως τα συμφωνήσαμε.
Κι άμα φύγεις καμιά φορά, γιατί κουράστηκες από τα τόσα συνεχόμενα βράδια που μ’ αγαπούσες πολύ, να έρθεις πίσω και να είναι πρωί, που είναι η δική μου σειρά να σ’αγαπάω περισσότερο και να ξεχάσω πόσο έκλαψα που έφυγες και να σ’ αγαπήσω μ’ όλη μου την καρδιά που γύρισες πίσω.
Αυτό θέλω λίγο-πολύ. Να μ’αγαπάς για πάντα. Για αυτό το μικρό για πάντα που θα φτιάξουμε μαζί μέρα-μέρα. Ή για όσο μπορέσεις, τελοσπάντων. Έτσι κι αλλιώς ούτε εγώ ξέρω αν θα μπορώ να σ’αγαπάω για πάντα. Αλλά μ’αρέσει σαν προοπτική..
via: Gogo Delogianni
