Ο Αϊνστάιν υποστήριζε με πάθος ότι: “Τα προβλήματα που έχουμε δεν μπορούν να λυθούν με τον ίδιο τρόπο σκέψης με τον οποίο τα δημιουργήσαμε”. Αν, λοιπόν, βλέπουμε το λάθος ή το κακό γύρω μας και αυτό μας δένει τα χέρια, γιατί δεν αλλάζουμε τη ματιά μας βλέποντας μόνο το καλό?
Πολλές φορές στην καθημερινότητά μας μπορεί να αναρωτιόμαστε πώς μπορούμε να επηρεάσουμε κάποιον προς το καλό. Να τον εμπνεύσουμε έτσι ώστε να δει ότι αυτό που κάνει ουσιαστικά δεν τον συμφέρει και να τον βοηθήσουμε να αλλάξει. Μέσα στην οικογένεια, στη δουλειά, στην κοινωνία μπορεί καμιά φορά να σηκώνουμε τα χέρια μας με τις “αδυναμίες” των άλλων καθώς αναζητούμε ένα τρόπο να τους κάνουμε να καταλάβουν….
Όταν επιβεβαιώνουμε τις αδυναμίες που έχει ένας άνθρωπος, όταν δηλαδή του τις θυμίζουμε επιμόνως προσθέτοντας επιπλέον την απαξίωση μας, είναι σα να ποτίζουμε τα τριβόλια στον κήπο του. Όταν, όμως, επιβεβαιώνουμε τις αρετές του δηλώνοντας την αποδοχή μας, τότε είναι σαν να ποτίζουμε τα όμορφα τριαντάφυλλα. Η πράξη επιβεβαίωσης της αληθινής φύσης ενός ανθρώπου είναι πράξη αληθινής αγάπης!
Προβληματιζόμουν για μια φίλη μου η οποία ασχολιόταν με τα κοινά της πατρίδας μας υιοθετώντας ένα τρόπο πολύ αρνητικό και καταστροφικό. Έκρινε, επιζητούσε εκδίκηση, μετέθετε τις ευθύνες όλες στους πολιτικούς, κολλούσε ταμπέλες σε διάφορα πρόσωπα. Γέμιζε με οργή και πολλά αρνητικά συναισθήματα.
Καθώς άρχισα να αντανακλώ μέσα μου τη συμπεριφορά της άρχισα να βλέπω ένα κόσμο αγάπης και καλοσύνης να αναδύεται κάτω από αυτά τα ελαττώματα. Ήταν το αληθινό ενδιαφέρον της για ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η απαίτηση της για δικαιοσύνη εκεί που υπάρχει αδικία. Το αληθινό ενδιαφέρον της για μια κοινωνία αλληλοϋποστήριξης, αλληλοβοήθειας, αλληλοκατανόησης. Να λοιπόν… η αγάπη που είναι ο σκοπός της, μπορεί να γίνει και το μέσον της!
Είναι δύσκολο να ακούσουμε τον άλλον ιδίως όταν αποπνέει κάποιον αρνητισμό. Όμως, αν έχουμε κουράγιο και θέληση πάντα θα βρίσκουμε το καλό ακόμα και αν αυτό βρίσκεται κάτω από ένα παχύ στρώμα κακού! Αυτή είναι μια αναλλοίωτη αρχή της ύπαρξής μας, είναι μια ιδιότητα που έχουμε ως άνθρωποι : Ότι το καλό μέσα μας δεν μπορεί να πεθάνει. Το κακό πεθαίνει. Το καλό ποτέ δεν πεθαίνει. Πάντα υπάρχει ελπίδα!
Κάποιοι μπορεί να αισθανόμαστε φόβο στο να ξεχνάμε τα κακά των άλλων και να εστιάζουμε στα καλά. Μπορεί να νομίζουμε ότι έτσι δίνουμε χώρο στα κακά να αναπτυχθούν. Κι όμως το αντίθετο συμβαίνει. Όταν δίνουμε χώρο στα καλά, όταν ποτίζουμε τα όμορφα τριαντάφυλλα, αυτομάτως ο χώρος για τα κακά λιγοστεύει.
Τα παραπάνω μας λένε ότι μπορούμε να είμαστε οι κηπουροί στον κήπο των άλλων? Όχι καθόλου! Μόνο ο ιδιοκτήτης του κήπου μπορεί να καθορίσει τη διαρρύθμιση του. Αυτός κανονίζει αν θα ξεχορταριάσει, αν θα βγάλει τα αγριόχορτα, αν θα κλαδέψει τα καλά φυτά, αν θα φροντίσει τα παρτέρια, θα σπείρει καλούς σπόρους, αν θα φυτέψει ωραίες τριανταφυλλιές. Εμείς είμαστε μόνο μια μικρή, καλή ή κακή επιρροή. Έχουμε ευθύνη μάλιστα απέναντι στον εαυτό μας να φροντίζουμε με επιμονή και προσπάθεια να αφαιρούμε κάθε κακό δέντρο από τον κήπο μας! Δεν θέλουμε να βρεθούμε να παλεύουμε ενάντια σε ένα κήπο γεμάτο αγριόχορτα και αγκάθια. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί του κήπου μας, οι δημιουργοί της ζωής μας!
(πηγή: Σ. Γλάρος, επιμέλεια Α. Βίνος)
