Η ταινία Σουφραζέτες – Suffragette της Σάρα Γκαβρόν αποτυπώνει με πιστότητα την ιστορία του κινήματος υπέρ του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.
Υπόθεση:
Η Μοντ, μια μαχητική πλύστρα από το Μπέθναλ Γκριν του Λονδίνου, ενεργοποιείται σταδιακά στον αγώνα των Σουφραζετών για το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες. Η εμπλοκή της στο ακτιβιστικό κίνημα τη φέρνει αντιμέτωπη με το συντηρητικό κοινωνικό περίγυρο, αλλά κυρίως με τον άντρα της Σόνι.
Οι Σουφραζέτες ήταν εργαζόμενες γυναίκες που συνειδητοποίησαν ότι η ειρηνική διαμαρτυρία δεν έφερνε αποτελέσματα. Στραμμένες στη βία ως τη μόνη διέξοδο, ήταν έτοιμες να χάσουν τα πάντα στον αγώνα τους για ισότητα. Πρωτοπόρος του κινήματος υπήρξε η Έμελιν Πάνκχερστ.
Ο όρος σουφραζέτες χρησιμοποιήθηκε χλευαστικά από το Βρετανικό τύπο, για να περιγράψει τις ακτιβίστριες που αγωνίζονταν για το δικαίωμα ψήφου, suffrage. Ο όρος άλλαξε φύση εξαιτίας του ίδιου του κινήματος.
Αγγλική βιογραφική ταινία του 2015
Σκηνοθεσία Σάρα Γκάβρον
Πρωταγωνστούν: Κάρεϊ Μάλιγκαν, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Μέριλ Στριπ, Αν Μαρί Νταφ, Μπρένταν Γκλίσον
Ποια ήταν η Έμελιν Πάνκχερστ -Emmeline Pankhurst
Η Έμελιν Πάνκχερστ -Emmeline Pankhurst – 15 Ιουλίου 1858 – 14 Ιουνίου 1928 ήταν Βρετανίδα πολιτική ακτιβίστρια και ηγέτης του βρετανικού κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών -σουφραζέτες – που αγωνίστηκε για να αποκτήσουν οι γυναίκες κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και κυρίως το δικαίωμα της ψήφου. Το 1999, το περιοδικό Time, την κατέταξε ανάμεσα στα «Τα 100 σπουδαιότερα πρόσωπα του 20ου αιώνα», εξηγώντας ότι «σχημάτισε την ιδέα που έχουμε για την σύγχρονη γυναίκα και ταρακούνησε τόσο την κοινωνία προβάλλοντας καινούρια πρότυπα, που έκανε αδύνατη πλέον την επιστροφή στο παρελθόν». Αρκετοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική στις επιθετικές της τακτικές, με πολλούς ιστορικούς να λένε ότι δεν ήταν και τόσο αποτελεσματικές. Σε κάθε περίπτωση, το έργο της θεωρείται ζωτικής σημασίας στην κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου των γυναικών στη Βρετανία.
Γεννημένη στο Μάντσεστερ, μέσα σε πολιτικά ενεργή οικογένεια, η Έμελιν Γκουλντ, ήρθε σε επαφή με το γυναικεία κίνημα σε ηλικία μόλις 14 ετών μόλις, το 1872. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1879, παντρεύθηκε τον Ρίτσαρντ Πάνκχερστ, έναν δικηγόρο 20 χρόνια μεγαλύτερό της, ο οποίος ήταν γνωστός για την υποστήριξη του στα δικαιώματα των γυναικών. Μαζί του απέκτησε πέντε παιδιά, μέσα σε δέκα χρόνια.
Μαζί με το σύζυγό της ίδρυσαν το 1884 τον σύλλογο “Women’s Franchise League” προωθώντας το δικαίωμα και των ανύπαντρων γυναικών να ψηφίζουν σε τοπικού επιπέδου εκλογές. Oι παντρεμένες γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα να ψηφίζουν το 1864. Μετά τη διάλυση της οργάνωσης, προσπάθησε να ενταχθεί στο αριστερίζον “Independent Labour Party”», και στο παράρτημα του Μάντσεστερ αλλά δεν έγινε δεκτή λόγω φύλου.
Το 1903, πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Πάνκχερστ ίδρυσε την «Πολιτική και Κοινωνική Ένωση Γυναικών» – Women’s Social and Political Union, μία οργάνωση αποτελούμενη μονάχα από γυναίκες, που υπεράσπιζε τις γυναίκες και είχε ως σλόγκαν το “deeds, not words” «πράξεις, όχι λόγια». Η οργάνωση αυτή έγινε γνωστή για τις επιθετικές τακτικές που χρησιμοποιούσε: τα μέλη του έσπαζαν τζάμια και επιτίθονταν κατά των αστυνομικών. Η Πάνκχερστ και οι κόρες της, καθώς και άλλες ακτιβίστριες, συνελήφθησαν επανειλημμένως. Στις φυλακές συχνά κάνανε απεργίες πείνας, ενώ διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Αργότερα, και όταν την ηγεσία της οργάνωσης ανέλαβε η Κρίσταμπελ Πάνκχερστ οι τακτικές τους – καθώς ο ανταγωνισμός με την κυβέρνηση κορυφωνόταν έγιναν ακόμα πιο ριζοσπαστικές. Μέσα στις τακτικές του κινήματος πλέον ήταν και ο εμπρησμός και μερικές πιο μετριοπαθείς οργανισμοί άρχισαν να κατακρίνουν την ηγεσία της οικογένειας Πάνκχερστ. Το 1913, πολλοί εγκατέλειψαν την οργάνωση μέσα σε αυτούς και δύο μικρότερες κόρες της Πάνκχερστ, η Αντέλα και η Σίλβια.
Με τον ερχομό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Έμελιν και Κρίσταμπελ, σταμάτησαν τις επιθετικές πρακτικές τους και ξεκίνησαν να στηρίζουν τη βρετανική κυβέρνηση για να αντέξει στη “γερμανική απειλή”. Οργάνωσαν τις γυναίκες ώστε να βοηθήσουν στην παραγωγή βιομηχανίας και ενθάρρυναν τους νέους άντρες να πολεμήσουν. Το 1918, ψηφίστηκε νόμος ότι όλοι οι άνδρες άνω των 21 ετών και οι γυναίκες άνω των 30 θα έχουν δικαίωμα ψήφου. Αυτή η ανακολουθία έγινε για να διασφαλιστεί ότι οι άντρες δεν θα γινόντουσαν μειονότητα ως ψηφοφόροι, καθώς οι θάνατοι ανδρών κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν πολυάριθμοι. Η οργάνωση της Πάνκχερστ πλέον άλλαξε ύφος και έγινε κόμμα, το οποίο αφοσιώθηκε στην ισότητα των δύο φίλων στη δημόσια ζωή. Στα ύστατα χρόνια της, φοβούμενη τους Μπολσεβίκους και την απειλή που θεώρησε ότι αντιπροσώπευαν εντάχτηκε στο Συντηρητικό Κόμμα. Το 1927, υπήρξε υποψήφια του κόμματος για το Στέπνι. Ωστόσο, στις 14 Ιουνίου του 1928, απεβίωσε, λίγες εβδομάδες πριν ψηφιστεί νόμος ότι πλέον όλες οι γυναίκες άνω των 21 ετών έχουν δικαίωμα ψήφου, νόμος που ψηφίστηκε στις 2 Ιουλίου του ίδιου έτους. Δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με προτομή στο Λονδίνο, στο πάρκο Victoria Tower Gardens.
