Έχοντας λιώσει το άγαλμα της αιώνιας δυστυχίας, αναπολώ τις ημέρες που έφυγαν και χαζεύω τον πυρωμένο χαλκό…
Αναρωτιέμαι αν όλα όσα πέρασαν τα αγάπησα για τη δική τους ομορφιά ή για τη δική μου που έβλεπα μέσα από αυτά… και αν όσα αντιπάθησα – το μίσος είναι πολύ υψηλό συναίσθημα για έναν μετριοπαθή άνθρωπο σαν εμένα, τα αντιπάθησα γιατί έβλεπα στοιχεία του δικού μου εαυτού..
Ποιος ή τι με έφερε ως εδώ και ποιος ή τι με οδηγεί παρακάτω και ως που μπορεί να με φτάσει; Προσπαθώ να σχεδιάσω τα μελλούμενα, να ονειρευτώ και δεν τα καταφέρνω. Ίσως φταίει που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα… Οπότε, παρηγορώ τη σκέψη με τη μνήμη και την καταδικάζω στην αϋπνία. Πόσο γρήγορα πέρασε αυτή η εποχή της ζωής μου και τι άφησε..
Πρώτα θα μιλήσω για όσα ξεθώριασαν, για όσα χάθηκαν και για όσα ο χρόνος κατάφερε να επιτάξει. Για την εμπιστοσύνη που συνέτριψαν τα λάθη, τα δικά μου και τα δικά μας. Για τις ζωές και τις σχέσεις που ήρθαν ανάποδα χωρίς, τελικά, ιδιαίτερο όφελος, παρά μόνον υψηλό κόστος. Για τις ανθρώπινες μάσκες που έπεσαν και αποκάλυψαν την πραγματική ασχήμια, τον ίδιο τον σκοταδισμό που επιβάλλει η υποκρισία στα ανθρώπινα μυαλά. Δεν εξαιρώ ποτέ τον εαυτό μου από τα λάθη. Κι αυτά δικά μου είναι…
Μέρος ενός θεάτρου, που ίσως, κάποτε να μας εξαναγκάζει σε μάσκες… που, ίσως, κάποτε να εξυπηρετούν την ίδια την αλήθεια.
Και όλα αυτά για να μπορώ να μιλάω με το θάρρος μιας παιδικής ψυχής και με μεγαλύτερη ευφράδεια για όλα τα αναπάντεχα καλά που ήρθαν τα πρόσφατα τελευταία χρόνια. Δε θα ασχοληθώ με γεγονότα, αυτά τα διαπιστεύει η ίδια τους η φύση. Θα σου πω για εκείνα τα παιδιά, που με το θάρρος που οφείλει να τα χαρακτηρίζει, ίσως μερικές φορές με λίγο θράσος, πήδηξαν τους φράχτες και γέμιζαν πάντα μια παιδική χαρά, που άλλοτε άστραφτε και άλλοτε σκούριαζε από την ατέλειωτη βροχή με τις φωνές, τα γέλια, τις επιπλήξεις και τη φρέσκια και ακούραστη σκέψη τους. Για εκείνους τους λίγους που βρίσκουν τον τρόπο να κάνουν τη ζωή πιο εύκολη και που από επιλογή δική μου και ελπίζω και δική τους θα συνεχίσουν να γυαλίζουν τα παράθυρα της καθημερινότητας μου!
Ξέρω, τώρα ειδικά, θα ακουστεί αφελές, αλλά ζω με το φόβο μη σας χάσω και ίσως κάποτε να αντιδρώ ως να σας έχω χάσει ήδη. Ίσως γιατί προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για τα χειρότερα ή ίσως, γιατί ποτέ δεν έμαθα πως στο καλό διαχειρίζεται αυτή η ευτυχία που πάντα με βρίσκει το ίδιο εμβρόντητη, όσο κι αν έχω προπονήσει τη σκέψη και την ψυχή μου. Βέβαια, προσπαθώντας να είμαι ειλικρινής και ίσως και λιγάκι αισιόδοξη, ξέρω πως τη μάχη θα τη δώσω και δε θα παραδώσω την παρουσία σας βορά στα χέρια της τύχης. Θα κλείσω, για αρχή, περιπαιχτικά το μάτι και θα αποφύγω, απλά, να σας πω “αντίο!”…
Υ.Γ. Για να βρήκες εσύ τον τρόπο να μιλήσεις σε εμένα για εμένα, φαντάσου τι μπορώ να πω εγώ για εσένα σε όλους!
Για τη Θάλεια..
